Ik kreeg een digitale recensie kopie van The Spiritual Gift of Madness: The Failure of Psychiatry and the Rise of the Mad Pride Movement toegestuurd. Ik heb zelden een boek gelezen waarin ik zoveel onderstreept heb.
Toch is dit geen recensie, maar een poging om de belangrijkste vragen die dit boek stelt te behandelen. Het is eigenlijk meerdere boeken in een en ik weet niet goed wat ik er mee moet. Ik voel me niet gekwalificeerd om het te bespreken, maar wie is dat wel? Wie weet genoeg van zowel psychologie, religie, spirituele transformatie en het menselijk lichaam om de voornaamste vragen in dit veld te beantwoorden?
Laat ik met die vragen beginnen. Farber, de auteur, is er natuurlijk van overtuigd dat hij de antwoorden heeft, maar dat is gelijk een van de issues die ik met dit boek heb.
- Is de overgang tussen ‘gek’ en ‘gezond’ wel zo absoluut, of is het een geleidelijke overgang?
- Moet iedereen die een psychotische aanval gehad heeft voor de rest van zijn leven aan de medicijnen?
- Geven psychiaters, die alleen maar pillen voorschrijven, werkelijk de best mogelijke behandeling aan mensen die psychologische problemen hebben?
- Zijn de spirituele neigingen van psychiatrische patiënten een symptoom of een potentiële bron van inspiratie en kracht? Of beide?
- Als spiritualiteit mensen kan helpen om te gaan met levensveranderende processen, betekent dat ook dat ieder van hen zich in deze wereld staande kan houden zonder medicatie?
Zoals ik de vragen geformuleerd heb, geeft al zo’n beetje aan waar ik sta, denk ik.
Ik ben er van overtuigd dat er inderdaad een geleidelijke overgang is tussen ‘gek’ en ‘psychologisch gezond’. Tenslotte zijn de meeste gewone mensen ook niet in staat in deze maatschappij te functioneren zonder een beetje zelf-medicatie. Ik bedoel koffie, alcohol, roken enz. Het leven is nu eenmaal niet altijd leuk en mensen hebben al sinds het begin der tijden toevlucht tot bewustzijns-veranderende substanties genomen.
Toen ik dit onderwerp met mijn moeder (*) besprak, constateerde ze dat het in veel gevallen moeilijk is een juiste diagnose te stellen. Psychiaters zijn ook maar mensen. Dit is een belangrijk punt: hoewel een psychiater het gewoon fout kan zien, wil dat nog niet zeggen dat het hele paradigma problematisch is.
Zij denkt niet dat de labels betekenisloos zijn. Farber wel. Hij denkt dat alle DSM diagnoses samengevat kunnen worden met ‘mensen die problemen hebben met leven’. En dat is onderdeel van het menselijk bestaan.
Natuurlijk, problemen hebben met het leven hoort bij het menselijke bestaan. Toch zijn er mensen met meer van dat soort problemen dan anderen. Sommige mensen kunnen nu eenmaal niet in onze complexe maatschappij functioneren zonder hulp.
Ik ben de laatste om te suggereren dat die hulp allemaal medisch moet zijn. Ik ben helemaal voor meer menselijke manieren om mensen te helpen hun leven op orde te krijgen: psychotherapie, groeps therapie, zelf-help groepen etc. En natuurlijk is het belangrijk om ook de spirituele kant van het verhaal te integreren, want dat kan een bron van kracht worden.
Dat betekent alleen niet dat elke gek een potentiële profeet is. Zo is ook niet elk autistisch kind een genie. De meesten zullen nooit op een productieve manier in de maatschappij functioneren. Laten we niet te romantisch doen over profeten. De meeste worden nooit groot. De meeste laten geen gedichten achter die 2000 jaar later nog gelezen worden, zoals Ezechiël. Het alternatief voor medicatie is vaak op straat leven. Gaan we onze gekken echt op die manier in de steek laten? Feitelijk is het in Nederland zo dat de meeste daklozen van Nederlandse afkomst uit het psychiatrische circuit komen.
Aan de andere kant is gekte duidelijk een van de tijdelijke bij effecten van een spiritueel transformatie proces (zie Michael Mirdad over de vijf stadia van ziele transformatie, bijv.). Dat betekent niet dat je het ook om kunt draaien. Niet elke gek heeft genoeg interne kracht om uit een psychotische episode te komen en weer een redelijke plek in de maatschappij te krijgen. Daarbij is het van belang op te merken dat degene die kan zeggen ‘het lijkt wel of ik gek wordt’ heel iemand anders is dan de zelfmoordenaar, bijv.
Farber heeft het over ‘creative maladjustment’ – dus creatief onaangepast zijn. We leven in een gekke maatschappij en dus is het niet psychologisch gezond om helemaal aangepast te zijn. Je hebt ontkenning nodig om werkelijk succesvol te worden in deze wereld. Hij merkt ook op dat gekken een aantal (gezonde) waarden delen: ze maken zich zorgen om het milieu, hebben een weerzin tegen het financiële systeem de meeste zijn spiritueel. Is dat een teken van hun gekte of van een aanvoelen van een diepere waarheid?
Creatief onaangepast waren Martin Luther King, Gandhi, Nelson Mandela etc. Er is echter een groot verschil tussen het nemen van een ongebruikelijk pad in het leven – als activist bijv. – en zodanig de weg kwijt raken dat je langs de snelweg gaat lopen om tegen buitenaardse wezens te praten, bijv.
Mijn moeder benadrukte het diepe lijden dat dit soort mensen doormaken. Mensen die zeggen dat het allemaal zonder medicatie opgelost kan worden weten niet waar ze het over hebben. Ik heb verzuimd ‘de donkere nacht van de ziel’ (dark night of the soul) met haar te bespreken. De vraag is – kan elke mens met een depressie (ofwel elke mysticus) een weg door hun donkere nacht vinden, of hebben de meeste toch medicijnen nodig?
Natuurlijk, trauma moet onder ogen gezien worden en kan niet met medicatie opgelost worden. Therapie kan wel helpen. Maar hoewel er geen duidelijke delen van het brein zijn aan te wijzen voor een bipolaire stoornis, is er wel een aanwijsbare genetische component. En de meeste mensen met die diagnose redden het gewoon niet zonder medicatie. Mijn moeder sprak de claim van Farber tegen dat medicatie de hoeveelheid zelfmoorden heeft doen toenemen bij deze groep.
Als Vincent van Gogh vandaag had geleefd, zou hij met behulp van medicatie misschien langer geleefd hebben.
En ja, studies van sjamanisme laten zien dat gecontroleerde gekte (want dat is sjamanisme: bijzondere geestestoestanden op een gecontroleerde manier ervaren) positief kan zijn en leiders kan produceren (Lewis 1971). Maar ik weet niet zo zeker of antropologen ook gekeken hebben of in die zelfde dorpen ook het equivalent rond liep van de dorpsgek. Met andere woorden: ook al lijken de ervaringen van sjamanen op die van gekken in onze maatschappij, dat wil nog niet zeggen dat de mensen die die ervaringen hebben ze in onze maatschappij op een ongecontroleerde manier zouden hebben.
Het punt met gekte is precies dat het mensen uit onze dagelijkse realiteit trekt. Dat wil zeggen: ze zijn niet meer in staat in onze complexe maatschappij te functioneren. Dat is niet zo gek: onze maatschappij heeft veel minder vormen van sociale steun en structuur dan oudere sociale vormen hadden. We zijn biologisch geprogrammeerd voor dorpen en stammen, niet voor steden en anonieme flats waar je je buren niet kent.
Ook was het in het verleden makkelijker je te isoleren in grot of hut zonder jezelf echt te isoleren. Met andere woorden: in onze maatschappij kun je nauwelijks een situatie voor jezelf creëren waarin je weinig zintuigelijke indrukken krijgt.
Schizofrenen hebben baat bij het hutje in de wildernis. Maar wie gaat wekelijks bij ze kijken? En hoe komen ze rond?
We hebben in onze maatschappij niet zoveel geduld met hen die anders zijn. Een paar jaar geleden las ik Max Weber, een beroemde socioloog, en die constateerde dat we slaven van het werk worden. Hij zag dat proces gebeuren, ik denk dat het voor de meeste van ons nu werkelijkheid is. Hoewel Nederlandse vrouwen misschien een uitzondering zijn.
De vraag is: wat gebeurt er met mensen die gewoon niet kunnen… Moeten ze met medicatie kalm gehouden worden? Nou nee, bij voorkeur niet, lijkt mij…
Het is als met ADHD. Eerst stoppen we kinderen vol met fout voedsel, zetten ze voor de tv in plaats van ze buiten te laten spelen en vervolgens hebben ze medicatie nodig om op school stil te blijven zitten.
Maar ja, het is nu eenmaal onmogelijk om de maatschappij aan te passen aan de gek en dus is het voor de gek misschien noodzakelijk om zichzelf te medicineren om in de maatschappij te passen. Een beetje.
In de Europese context denk ik dat de beste benadering is om de juiste therapeut te vinden, zelf de regie te houden en zo min mogelijk medicijnen te nemen terwijl je leert weer normaal te functioneren.
In de Amerikaanse context ben ik bang dat de farmaceutische industrie inderdaad veroorzaakt dat patiënten consequent te veel medicatie krijgen voorgeschreven. Ik vind het wel mooi wat het Icarus project (gevonden via Farber’s boek) doet: het heeft een gids om de afhankelijkheid aan medicatie af te bouwen of er zelfs helemaal van af te komen.
Mijn conclusie over het boek is dat hoewel Seth Farber een heleboel interessante mensen vindt om te interviewen en goede punten maakt, hij me niet helemaal overtuigt dat in elke schizofreen een profeet schuilt en dat de wereld er beter aan zou doen naar ze te luisteren, in plaats van ze te drogeren.
Er is een boel ruimte in het midden… elk individuele geval zou op zijn eigen merites beoordeeld moeten worden. Sommige mensen kunnen zonder drugs functioneren, anderen niet. Sommigen hebben alleen maar een goede therapeut en sociaal netwerk nodig en transformeren hun leven vervolgens vanzelf. Anderen hebben niet de kracht om het zonder medicatie te redden. Zelfs als therapie helpt en zelfs als ze leren om hun spirituele visie zo vorm te geven dat het steunt.
Het leven is niet altijd mooi.
Wat voetnoten
Voor dit stuk heb ik online ook gekeken naar gekte vs spiritualiteit en het volgende artikel was nuttig: integrating the spirit within psychosis. Het vat de literatuur over het onderwerp goed samen, hoewel de antropologische dimensie natuurlijk genegeerd wordt. Een klassieker over dat onderwerp is I.M. Lewis, Ecstatic Religion: A Study of Shamanism and Spirit Possession dat ik op de Leidse Universiteit bestudeerd heb bij een vak over dit onderwerp.
(*) Mijn moeder is Marijke Baljon, humanistisch (Rogeriaans) psychotherapeut die ervaring heeft met de behandeling van ernstig getraumatiseerde mensen, geschreven heeft voor professionele bladen en op post-doc niveau les geeft. Dit stuk is niet door haar gecontroleerd. De inhoud is mijn eigen verantwoordelijkheid.
Dit is een onderwerp, waar veel over te schrijven valt en waar geen eenduidig antwoord over is te formuleren. Ik kan mijn ideeën hierover ook niet in 2000 karakters persen, enerzijds omdat het – zoals ik al zei – een onderwerp is wat veel stof kan doen opwaaien en anderzijds omdat uw eigen tekst vrij lang is en een reactie daarop meer tekst vereist dan de voorgeschreven 2000 karakters op dit blog. Ik hoop dat dit niet erg is en dat mijn reactie in meerdere delen hier volledig mag verschijnen. Bij voorbaat mijn dank.
Gekte is een etiket, hetgeen uiteen valt in dat wat in het DSM-classificatiesysteem is gedifferentieerd naar diverse stoornissen van de menselijke geest. Dat classificatiesysteem kan mijns inziens slechts werken als een hulpmiddel, niet als een stigmatiseringsmodel. Een classificatie is echter soms nodig om een diagnose te kunnen stellen, een hulpverleningsplan te ontwerpen en maatwerk te kunnen leveren. Anders heeft de psychiater helemaal niets in handen als referentiekader. In de historie werden “gekke” mensen ooit opgesloten in de gevangenis, met alle gevolgen van dien. En probeerde men desnoods via slaag de gekte te lijf te gaan, wat natuurlijk verschrikkelijke misstanden veroorzaakte. De huidige medische wetenschap is over het algemeen veel humaner ingesteld, alhoewel het leven inderdaad niet altijd even leuk is als men geconfronteerd wordt met dit menselijk lijden, wat in de volksmond als “gek” wordt getypeerd. Maar ondanks die medische wetenschap zijn er nog altijd drop-outs, mensen die zich op den duur uitbehandeld voelen en zelfs tot zwerfgedrag kunnen vervallen. Ook is er de afgelopen decennia behoorlijk gesneden in het budget van de geestelijke gezondheidszorg, en lopen er helaas steeds meer mensen als zwerver los rond die eigenlijk een adequate behandeling nodig hebben. Maar die op de één of andere wijze uit ons systeem zijn gevallen.
Ik weet niet meer van welke auteur ik het heb maar dit waren de woorden: sometimes it is crazymaking getting sane in an insane world.
Ik ben blij op een spirituele blog te kunnen lezen dat het leven niet altijd mooi is. Zo ervaar ik het ook en het doet me goed dat hier terug te lezen.
(Vervolg)
Gekte is in spiritueel opzicht als het ware een naar beneden vallen uit het “normale” leven, daar waar bijvoorbeeld Verlichten zoals de Boeddha daarentegen juist omhoog zijn “gevallen”, boven het “normale” leven uit. Dat wordt met een moeilijk woord “transcendentie” genoemd. Het lijken twee kanten van eenzelfde medaille, de gekte en de heiligheid (heelheid), en in zekere zin is dat ook zo. Maar er zijn ook mensen die bijvoorbeeld een hersenbeschadiging hebben of die Schizofreen zijn; dat betekent dat de prognose over het algemeen vrij slecht is en dat een behandeling vaak neerkomt op het toedienen van medicatie. Daar kun je als hulpverlener soms behoorlijk van onder de indruk zijn, zeker als je nog maar net komt kijken in het land van de psychiatrische stoornissen. Ik heb zelf in een wegloophuis voor psychiatrische patiënten gewerkt als vrijwilliger, dus ik weet waar ik over praat. Maar ook een wegloophuis is niet “de” oplossing, omdat de anti-psychiatrie (of wat daar nog van over is) lijkt op een vorm van atheïsme. Het atheïsme heeft God als dood verklaard en de mens op het voetstuk van zijn doodverklaarde God geplaatst. Maar dat is niets minder dan het kind met het badwater weggooien, want wij hebben onszelf immers niet ontworpen, gemaakt of “geschapen”. Ik stel niet dat we een geloof in God maar in ere moeten herstellen zoals dat er ooit was. Maar God willen “wissen” als conclusie van de moderne wetenschap is gewoon dom. Dat geldt ook voor de anti-psychiatrie: alles wat de psychiatrie te bieden heeft wordt (werd) daar weggemoffeld, alsof het een monster zonder waarde zou zijn.
(Vervolg)
De huidige maatschappij is – zoals u terecht stelt – inderdaad ongemeen ingewikkeld geworden en het einde lijkt daarvan nog niet in zicht. Alhoewel veel mensen inmiddels beseffen dat dit zo niet door kan gaan: de race tegen de klok om zoveel mogelijk te consumeren en grotendeels strikt voor zichzelf te leven (Cocooning). Toch zijn er naast alle hulpverleningsinstanties waar we het geven van geestelijke bijstand aan overlaten ook nog genoeg “gewone” mensen die inzien dat niet iedere “gekte” zo gek is als dat het lijkt. Er zijn “geesteszieke” mensen die misschien de verkeerde kant op lopen, maar met wat medemenselijkheid prima kunnen worden geholpen. Dat zijn niet de “ernstige gevallen”, alhoewel zelfs wat dat betreft de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Ik heb van nabij meegemaakt dat een dame, die zeer ernstige psychiatrische problemen had, door de verliefdheid en liefde van de man waarmee ze uiteindelijk trouwde als het ware genas. Liefde kan dus een zeer krachtig medicijn zijn, alhoewel ik een dergelijk wonder maar één keer heb meegemaakt in het wegloophuis waar ik zoals gezegd ooit werkte.
(Vervolg)
Dat de samenleving gekmakend kan zijn voor diverse individuen en dat eigenlijk niemand volledig aangepast of “normaal” is, dat is evident. Creatief onaangepast zijn is echter niet voor iedereen weggelegd, zoals u terecht opmerkt. Maar… De donkere nacht van de ziel, zoals Joannes van het Kruis die beschreef in zijn Mystieke werken kan dan wel enigszins lijken op een psychotische toestand, maar er is denk ik toch een subtiel verschil met iemand die geestesziek is, of lijkt. Alhoewel ik er ook wel van overtuigd ben dat er soms mensen letterlijk “gek” zijn geworden van hun (extreme) experimenten met spiritualiteit. Joannes van het Kruis onderging misschien de volledige Godverlatenheid, maar hij was blijkbaar niet “gek” (genoeg); en na de doorleving van die chaotische periode is alles toch weer op zijn pootjes terecht gekomen. Dat is zoals gezegd anders dan wat mensen meemaken als ze in een psychose zitten, alhoewel ook dat in sommige gevallen nadien (of tijdens) zou kunnen leiden tot mystieke toestanden. Niets staat wat dit betreft vast, maar de overgang tussen wat als “gek” wordt versleten en dat wat wordt beschouwd als “normaal” is inderdaad een glijdende schaal, of een geleidelijke overgang. Iedereen heeft zijn eigenaardigheden, is wellicht tot op zekere hoogte “neurotisch”. Maar een extreme klemsituatie zoals een psychose blijkt te zijn, levert voor degene die het doormaakt een enorme lijdensweg op, met alle verschijnselen van dien waar wij ons vaak moeilijk op kunnen inleven. Iemand die teneergeslagen of zelfs depressief is, kunnen we nog wel begrijpen, maar iemand die zijn moeder in de psychotische toestand beschouwt als een duivel die als zodanig moet worden vernietigd is in onze ogen volslagen idioot.
Trouwens, wat in onze Westerse samenleving wordt gezien als gestoord, beschouwt men in andersoortige samenlevingen bijna als heilig. Het is maar hoe je het bekijkt…
Met beleefde groet,
Basho 🙂
Als je de behoefte voelt om te blijven zoeken en je kan zeg maar als zoeker aangeduid worden dan moet je je beseffen dat het wel eens heel heavy kan worden, zoekend naar de grenzen of deze als zodanig ervaren moet weloverwogen benaderd worden, de opgedane ervaringen kan men het best als ‘lesmateriaal’ beschouwen realiserende dat alles toch WEER door de molen moet, het zijn traptreden die bestudeert moeten worden en het is zaak om te weten dat men de babie niet met het waswater weg moet gooien, het waswater wel!!!!! Mensen die ‘gek’ worden van het water snappen niet dat wat zij zoeken niet een op een kan worden uitgedrukt en raken verlamd door hun heftige reactie, angst,verwarring of een euforie die slechts van tijdelijke aard is en daarna schril afsteekt bij het weer op de voetjes van het dagelijks leven te belanden. En de dan ontstane stilstand is een plaat die blijft hangen, en daar ……Trek je speciale denk en zoek pak aan en weet hoe je hem weer uittrekt, het is materiaal en tracht de soms heftige bijverschijnselen als materiaal voor onderzoek te gebruiken, objectief en enigzins abstract, nuchter als in een expirement, laat dit proces niet los, wees de chef, stilstaand kan je erin verdrinken. Poepoe, anyway ik denk dat de gekken voornamelijk door hun uitzonderlijke positie geestelijke gebieden onder ogen komen die door het ontbreken van ‘de weloverwogen keuze’ niet door een vrije wil bestuurd worden maar met de aanschouwer aan de haal gaan, slechts emotioneel beleefd. De groep die feitelijk hulpeloos is dankzij een hersenmechanisch effect. Als zij hun vlieger oplaten word deze alle kanten opgeblazen doordat hun hart de wind veroorzaakt, niet hun denkcentrum dat voorzichtig blaast en zich bewust is dat het vliegertouw niet alleen een beperking aangeeft maar tegelijkertijd ook beschermd. Waar bevind zich uw vlieger? Haal hem daarna rustig binnen voor eventueel hergebruik. Dames en heren die als normaal beschouwd kunnen worden maar tijdens hun zoektocht denken dat medicijnen ze uit een put kunnen halen of wat dan ook, die zijn pas echt gek en moeten kappen met zoeken.
Study your machine but dont put your finger in it.
Gewone gekken of profeten? Het probleem is dat je de gekken niet in die 2 soorten kunt opdelen. DSM of medische itjing? Spiritueel of gewoon burgerlijk?
Het maakt niet uit, het probleem is het etiket. Zodra je dat eraf haalt zijn we allemaal hetzelfde. Alleen in de positie waarin we verkeren zijn we niet allemaal gelijk.
nog een reactie van rafie.
Ik blijf het een voor mij gevoelig artikel vinden waarin misschien licht geromantiserend wordt gesproken over de spiritualiteit van mensen die veel leed is berokkend.
Ik vind dat het gebruik van, en de effectiviteit van medicatie, geen maatstaf moet zijn voor het vaststellen van een diagnose.
Kijk er eens gewoon naar dat de psychiatrie in alle westerse samenlevingen is opgezet als winstgevend bedrijf dat zoveel mogelijk winst moet maken uit het leed van wat de maatschappij bij mensen veroorzaakt, dan zie je dat dat gegeven meestal totaal geen raakvlak heeft met het lot van het individu.
Voor de pyschiatrische hulpverlening geldt dat de hulp die mensen wordt geboden bij wijze van spreken altijd “mosterd na de maaltijd” is.
Psychiatrische patienten hebben jarenlang in een ziekmakende omgeving vertoefd tussen mensen die hen hebben ziek gemaakt, dan vind ik dat je niet alleen naar die mensen zelf moet kijken, maar ook naar de omgeving, dan gaat het om het verwijderen van ziekmakende impulsen voor de desbetreffende persoon. Dat houdt vaak in dat tegen de wil van de omgeving in banden worden doorgesneden. Feit is dat iedereen dwaas en zonder ziektebesef wordt geboren,
..….het komt erg vaak voor dat mensen er onbewust voor kiezen ziek te blijven uit sympahtie voor hun omgeving.
Als iemand door zijn omgeving jarenlang niet is “geupdate” dan kan je dat ook zien als een mogelijkheid voor iemand om een nieuw leven te beginnen, en hem daar zoveel mogelijk praktisch in steunen.
De samenleving heeft zeer zeker ziekmakende factoren. Dat wordt door de psychologie of de psychiatrie zeer zeker niet ontkend. Natuurlijk lijkt het via het medische diagnosemodel alsof slechts een bepaald mens ziek is en dat deze mens als het ware op een “geïsoleerde” wijze zou moeten worden geholpen. De fout lijkt in het individu te zitten, en daarop moet een correctie plaatsvinden. Maar zo simpel liggen de zaken niet, de (naaste) omgeving wordt namelijk altijd ingeschakeld in het hulpverleningsplan. Echter, iemand die als schizofreen is gediagnosticeerd heeft een niet zo fijne prognose, in de loop der jaren wordt men alleen maar zieker en onaangepaster. Psychiatrische patiënten lijden soms aan hallucinaties, zowel in beeld, auditief of in het gevoel. Ik heb ooit iemand gezien die in gesprek op een stoel zat en zich niet kon bewegen, althans, dat dacht hij of zij. Toen er gevraagd werd wat er aan scheelde, zei de persoon in kwestie dat hij of zij het gevoel had dat men in elkaar gedrukt werd. Terwijl in de omgeving daarvoor enkel bewijs aanwezig was.
Zoals gezegd is het inderdaad de vraag in hoeverre de maatschappij ziekmakend is. Maar ondanks dat blijft het lastig om mensen te helpen, ongeacht of het medische model geld zou verdienen aan deze hulp. Dat laatste is natuurlijk het geval, maar dat kan geen reden zijn om geen hulp te bieden. Iemand die zich afwijkend gedraagt is een enorme belasting voor de naaste omgeving, voor de partner, de ouders, e.d. Die kunnen de situatie niet aan, laat staan dat spirituele hulp mogelijk zou zijn. Mensen met een psychose denken toch al vaak dat ze worden bestookt door demonen, of dat ze goddelijke capaciteiten hebben. Terwijl ze zich in het dagelijks leven totaal niet kunnen redden. Maar hoe je de samenleving ook inricht, er zal altijd psychisch leed zijn, voor diverse individuen. De wereld is momenteel zoals hij is, als de mensen anders zouden zijn, zou alles anders zijn. Dat is het systeem…
Groeten van Basho 🙂
hallo allen,
misschien is het interessant iemand te horen, waarvan sommige mensen echt zeker weten, dat-ie psychiatrisch is, en soms in mijn slechte momenten van onzekerheid en kwetsbaarheid, denk ik zelf ook, dat er een steekje los zit: ikzelf dus.
Ik hoor de stem van God, ik noem het “Mijn God”, mijn atman, godsvonk, om maar te relativeren, dat niet God zelf met deze badgast spreekt. Maar hoe ik het ook relativeer. Ik hoor een stem, die zegt God te zijn.
Hartstikke gek dus, ha.
Het grappige is, dat ik verder een gewoon leven leidt, met baan en dierbaren en hobby’s, en verder gezond neurotische dingen heb, zoals iedereen. Ik val niet binnen DSM-groepjes, heb ik eens getoetst, maar toch…
Als ik jullie verhalen lees, proberen jullie begrip op te brengen, heel politiek correct te praten over het continuum van normaalte en gekte, en de semipermeabele (ahum, halfdoorlaatbare) scheidslijn tussen gekte en spiritualiteit. Jullie weten hoe moeilijk spirituele gekken het hebben, heel mooi dat alles. En jullie vermoeden ook nog echte wijsheden bij deze mensen.
Maar wat doe je als je zelf bestempeld wordt als psychiatrisch?
Wat vinden jullie? Kont tegen de kribbe gooien? Staan voor jouw verhaal? Gaan met die banaan? Je mond houden, behalve dan op www. ?
Kan ik het toetsen aan iemand, moet ik me vergelijken met echte psychiatrie als psychosen of depressie en dan gerust vaststellen, dat het nog wel meevalt?
Moet ik me toetsen aan mystici, zoals Catherina van Sienna, die de pus uit iemands wonde dronk om dichter bij Christus’ lijden te zijn, want dan valt het alles zeker nog wel mee? Want tegenwoordig worden veel heiligen bestempeld als manifest psychiatrisch.
Wat moet ik doen?
Aan welke norm moet ik mijn ervaringen toetsen?
Moet ik gaan praten met andere mensen die stemmen horen en een en ander vergelijken?
Moet ik het iedereen vertellen of slechts een paar intimi?
Allemaal vragen, stel ik ze aan jullie of denk ik hardop? Maar ik wil ook zeggen:
Ik ben niet in de war, ik voel me prima, het is geen noodkreet, ik leid een geinspireerd leven, ik sta met mijn voeten op de grond, maar ik wou jullie reacties lezend zeggen, dat jullie een pittig onderwerp hebben aangesneden en ik wou reageren als halve ervaringsdeskundige. Of ben ik geen subject in jullie dialogen? Misschien draagt het bij aan de discussie?
Hartelijke groet,
Frenkie Oosterveen
Volgens de Psychiatrie ben je helemaal niet gek: je functioneert naar eigen zeggen normaal in de maatschappij. Je bent wel uitzonderlijk religieus: de meeste mensen horen de stem van God niet.
Hallo Katinka,
dat doet me echt goed. Om jouw reactie te lezen.
Dank.
Ik heb zelf jaren lang gewerkt met arbeidsreïntegratie voor psychiatrische patienten (echt gediagnosticeerd) en het eerst wat me opviel was, dat de meesten extreem sensitief waren, sub-assertief (dus eigenlijk heel slecht voor zichzelf opkwamen), en last hadden van dingen waar anderen gewoon over heen stappen (minder oppervlakkig dus).
Hun verwarring was toch ook een beetje de mijne: diepe gevoelens hebben, tussen de regels van het leven lezen, stil staan bij dingen waar anderen overheen stappen en eigenlijk maar één ding moeten leren: als ze deze gevoelens hebben, vasthouden aan het gezegde van mijn vader: “en de boer die ploegde voort”. Ze hebben de neiging om op zo’n moment van diepe gevoelens er conclusies uit te trekken en in bed te blijven, te zwelgen in hun innerlijke wereld, terwijl altijd weer opnieuw blijkt, dat dat lijntje naar de gewone wereld sterker kan worden als ze dit koesteren, vasthouden, gewoon doorgaan. Maar ik moet zeggen: dat vergt een jarenlange training en begeleiding, en meestal worden de mensen te vroeg “platgespoten” en te weinig gezond begeleid.
Ik denk, dat veel psychiatrische patienten echt spirituele (dus verborgen) zaken waarnemen, maar dit op één hoop gooien met hun verwarring, en dan wordt het een zootje. En de anderen kijken naar ze en gooien wat betreft hun verhalen gewoon het kind met het badwater weg.
Groet Frenkie Oosterveen
Mensen die gek zijn geworden hebben gewoon (langdurige) wintiproblemen gehad die zowel door de wintigenezer als door de psychiater behandeld kunnen worden, men kan dan achteraf vragen hoe het zo ver heeft kunnen komen, maar dat doet dan niet meer ter zake…….. het gaat erom dat iemands geest tevreden gesteld wordt na een aanval van woede of angst. Dat is de taak van de omgeving om te bewerkstelligen via de spirituele wereld, de persoon in kwestie hoef je dan niets meer te vragen. Voor die mens is het leven voorgoed veranderd, so what.