De afgelopen tijd ben ik op dit blog nogal neti-neti geweest (niet dit, niet dat).
Geen Channeling, geen Krishnamurti, geen idealen…
Als je mee rekent wat ik heb overwogen als onderwerp wordt het nog erger: niet alleen God, niet alleen Godin,
Maar in gedachten ben ik verder gegaan: wat als al ons spirituele zoeken een zoektocht is naar zekerheid, een onvermogen om te gaan met de onzekerheden van het leven, een betekenis zoeken die er eigenlijk niet is? Wat als al dat spirituele gezweef een romantische manier is om het leven zo als het is te ontwijken?
Ik weet het niet. Ik weet wel dat het met die gedachte is dat ik niet geschreven heb hier. Maar goed dat ik over een week op retreat ga 🙂
Het doet me wel een beetje goed dit van jou te lezen. Ik haal er steun uit voor mijn worsteling met spiritualiteit. Toen ik een kleine tien jaar met spiritualiteit in aanraking kwam, heb ik het zeer dankbaar omarmd en heeft het mijn leven zeker verrijkt. Maar nu? Het lijkt en voelt alsof een relatie is uitgewerkt en/of aan een nieuwe impuls toe is. Welke dat is, weet ik nu niet. Iets met menselijkheid denk ik.
Een fijne retreat Katinka.
🙂
Leven met wat is, is misschien wel de enige ware spiritualiteit.
Je hoeft dan ook niet verder te zoeken want wat is, was en is er al die tijd al!
Heel veel plezier tijdens je retreat!
De beweegredenen van de mens zijn vaak duister, maar dat betekent niet dat hetgeen we doen zinloos is.
Zo gaat de mens van de geboorte naar het graf en hij doet wat hij moet en kan doen. Hij heeft een verantwoordelijkheid voor zijn eigen leven en alle tijd kan maar 1 keer gebruikt worden.
Als hij de les in dit leven niet leert zal hij die ooit in een volgend leven moeten leren, of in een volgend, of in een volgend. Maar dat hij de les ooit leert staat vast!
Ok, ik hap: en wat is die les dan?
“Wat als al dat spirituele gezweef een romantische manier is om het leven zo als het is te ontwijken?”
Dit raakt mij wel, ik merk dat bij mij die neiging aanwezig is. Teveel nadenken kan zeker je contact met het hier en nu beperken. Een duidelijke valkuil wat mij betreft, en ergens vermoed ik dat wij dit zoeken moet staken … en gewoon ervaren
Katinka,
Leuke vraag!
“Wat als al dat spirituele gezweef een romantische manier is om het leven zo als het is te ontwijken?”
Ben niet nihilistisch, maar waarom zou het leven überhaupt een doel hebben? Lucas meent dat er een “les” is die geleerd moet worden. Lukt het nu niet, dan maar in een ander leven…. :S Omdat we niet weten of er een ander leven is, waarom ons daar mee bezig houden?
Ook weer zoiets raars van ons denken….
Op de K. blog (vanuit religie oogpunt) heb ik aangegeven dat er vele manieren/ concpeten zijn om “zekerheid” te zoeken, en om angst en pijn te vermijden.
Wat is nou bijvoorbeeld het verschil met:
a) De man/ vrouw die in een bepaalde houding rustig wil worden en bepaalde technieken oefent? (Buddhism)
b) De gelovige die ieder weekend op een houten bank gaat zitten en blij en vrolijk zingt? En Gods woord als waarheid neemt? (christianity)
c) De alcoholist, die alcohol drinkt om de boel te verdoven? En andere manieren van drugsgebruik?
d) De spirituele zwever die van hot naar her gaat en alles bestudeert?
Volgens mij is er in essentie geen verschil!
Wat denken de volgers hiervan op deze blog?
Zodra iets een verslaving wordt, maakt het niet uit wat dat iets is.
Grappig dat vele hun antwoord al klaar hebben op de vraag die ze zichzelf misschien al een hele leven lang stellen.
Joh als de geest leeg is, dan verschijnt dat “wat is”. Heb met Bert van Bolderick op het K. forum een persoonlijke vraag gesteld. Kreeg geen antwoord. Alleen maar “wedervragen”, aangeleerd gedrag vanuit de talks van K, zo bezie ik het.
Op een dag sta je op… en denk je wat een idioterie allemaal en dan ga je echt “zien”. Dit is niet overdraagbaar overigens.
Katinka, succes met je retraite.
Feite
Katinka, je optreden is afbrekend. Moet ik mijn spiritualiteit en orakels soms opgeven ten koste van jouw zogenaamde “nuchtere menselijke wijs- en waarheden”?
in een ander blogje schrijf je alweer dat je niet op geesten en goden kan vertrouwen voor goed advies. Als jij dat vindt, doe me dan een lol en houd je met je eigen zaken bezig, niet iedereen is zo onzeker van zijn contact met geesten, en wat in alphen ad rijn is gebeurd heeft er al helemaal weinig mee te maken.
ik vertrouw al jaren op niets anders meer dan op de invloed van goden en geesten, en ik ben er helemaal niet slechter van geworden, integendeel in alle aspecten van mijn leven ben ik een sterker mens van geworden, juist! omdat ze mijn onderbewustzijn beinvloeden.
Je doet er beter aan je beschouwingen niet alleen te gebruiken om denkbeelden danwel illusies van andere mensen te vernietigen, tenzij je een hekel aan ze hebt natuurlijk. Mensen gaan in hun korte leven over het algemeen verder met het ontwikkelen van de dingen die de mensen die voor hun hebben geleefd zijn gestart, als je dat allemaal wilt gaan veroordelen en verwerpen, dan komt het erop neer dat je je roots verwaarloost.
Wat moet ik daarop antwoorden? Móet ik daarop antwoorden? Ik kan die les niet geven, die moet je zelf leren uit levenservaring. Je moet eraan toe zijn of er van uit een verantwoordelijkheidsgevoel voor jezelf heel serieus naar streven. Wie zoekt naar het ware leven zal het vinden. Wat je vindt wordt echter bepaald door de kwaliteit van het zoeken. Een roepen vanuit het hart wordt altijd beantwoord. Weer de kwaliteit van het roepen is bepalend.
Alle kennis zit overigens in je hart. Je hebt jezelf maar te onderzoeken met niets ontziende blik. Wie ben je, waarom doe je zoals je doet, wat is de liefde die je kent. Is dat De Liefde? Je bent bij je geboorte verbonden met een lichaam. Bij “je” dood wordt je ervan gescheiden. Wie is verbonden? Is het lichaam het enige wat je bent? Het lichaam dat je tijdelijk te leen hebt? Is er iets anders dan je te identificeren met je lichaam? Je kan zo vele vragen stellen.
De les, die geleerd moet worden is een harde les, het is geen romantiek, geen illusie. Het is geen opvullen van een leegte, maar is eerder hard werken, zonder dat in eerste instantie “vooruitgang” wordt geboekt. Romantiek etc. zijn een mechanisme van het denken, om maar niet de les te moeten leren. Het is vaak een oefening in zelfgenoegzaamheid.
De les, die geleerd moet worden krijg je niet vanuit kennis, maar inzicht en daarnaar handelen of misschien beter “niet handelen”. Er is literatuur te over over dat pad van niet weten naar weten, van dood naar leven. Het is het pad naar een alomtegenwoordigheidsbewustzijn, een verlost zijn van het wiel van geboorte en dood. Ik zal hier niet gaan citeren.
Het denken in ons hóofd houdt ons af van die kennis. Het staat onder invloed van het onderbewustzijn, dat in ontelbare levens geleerd heeft te strijden voor zelfbehoud. Het kan niet boven zichzelf uitstijgen, kan alleen gebaande wegen volgen. De meeste mensen weten het daarom “beter”. Deze mensen zijn horende doof en ziende blind. Zij zeggen: “er is geen ander leven na de dood”, “ach het is allemaal illusie”, etc. Zij kunnen de les nog niet leren. Zij kennen alleen dat lichaam, waar ze bovendien maar een “heel beperkte” controle over hebben.
De les leer je door afstand nemen van je zelfgenoegzaamheid, je op zichzelf gerichte houding, je illusies, je individualiteit, door je te richten naar de gevallen God in je, die je zelf bent.
In bovenstaande heb ik geschreven wat zo bij me opkwam. Is dat een antwoord op jouw vraag Katinka? Ik dacht eerst niet te antwoorden, maar heb het toch voor jou gedaan.
Wat als al dat spirituele gezweef een romantische manier is om het leven zoals het is te ontwijken, ik lees het bovenaan.
Nou k. kop op, als je je dat afvraagt heb je in ieder geval weer een informatiebordje aangetroffen langs de weg die je nu loopt. Wil je verder lopen bedenk je dus wat je op dat bordje leest/voelt. Wil je daarna zowiezo verder dan weet je dat dit bordje het ook weer niet was en dat je blind tastend weer door zoekt. Mijns inziens en niet bepaald een nieuwe gedachte is het doel het zoeken zelf. Als je dat oprecht doorzet (doseren) dan vind je dat volgende aanwijsbordje niet alleen zelf,sterker nog het komt naar je toe en wil met je mee,werkend aan zijn eigen afscheid zal ie je weer op weg helpen, nooit zullen wij mensjes iets vinden dat af is, dat God is, dat klaar is. Het lijkt misschien overdreven maar ALS JE MAAR DOORZOEKT is een grote verdienste aan God, zo kan ie zich via jou aan jou manifesteren en aan jou om het beeld te verfijnen tot ook daar afscheid van dient genomen te worden. Dus als de zoekmodem aanblijft is teleurstelling geen minpuntje maar een tip. Er is zelfs een stroming in de joodse mystiek die G’D zoekt door middel van ontkenning, klinkt tikkie hilarisch maar ga er maar aan staan. Ik las ook ‘zoeken naar een betekenis die er misschien niet is’, lieve K.daarmee sla je ongewild de spijker op zijn kop!
Je knutselt in een kamertje op de bv 3e verdieping maar weet jij veel hoe het hele gebouw er uit komt te zien zolang je daar nog zit te priegelen,(vraag niet of God er is maar hoe) je moet die onzekerheid incalculeren als onmisbaar, als gereedschap dat je aanmoedigt,ik bedoel je kan “de betekenis die er eigenlijk niet is” beter zien als je onvermogen om te gaan met slechts stukjes die het eindresultaat nog niet onthullen. Zet de vuilnis buiten en hup naar de winkel, zelfde recept toch weer ietsje beter..
ps: hulde aan p de kock en lucas. Shaloom
Dat valt me nu van je tegen Kale. Wat nou als dit, wat er nu plaatsvindt, op dit moment, en ja, noem het maar God van mijn part, alles is wat er is? Alles is waar naar gezocht wordt? Wat nou als die wonderbaarlijk complexe hersenen van ons met z’n miljarden transmitters, neuronen, zenuwcellen, chemische reacties, vloeistoffen, verbindingen en wat dies meer zei, ons hele bewustzijn, inclusief het verhaal van geesten, vorige levens, volgende levens, zelf verzinnen? Dat alle stemmen die wij horen echo’s van onze eigen hersenen zijn? Wat nou als alle lessen alleen maar nu, op dit moment, op ieder moment, geleerd kunnen worden? Wat nou als er helemaal niets te zoeken valt omdat in elk moment alles wat “gevonden” kan worden, al “gevonden” is? Wat nou als dat waar is?
Dan zet je niemand aan om verder te zoeken naar wat dan ook, zou ik zeggen. Dat noem ik mensen op een dwaalspoor zetten voor zover we over sporen spreken kunnen want alleen die gedachte al is een dwaalgedachte. Je zou hooguit iemand kunnen aanmoedigen om vooral heel erg goed op te letten en te zien wat plaatsvindt, wat is, vooral wat er allemaal door die grijze massa in je hoofd geproduceerd wordt.
Zoekt en gij zult verdwalen!
Beste mensen,
Wat me opvalt is dat veel mensen er een beetje een “strijd” van maken op dit forum. Er worden ook weinig vragen gesteld aan anderen. Ik vind dit jammer.
Misschien is et een idee om jezelf af te vragen waarom je “zoekt”? Dit zou bovendien een véél interessanter subject zijn.
Ik wil hieraan toevoegen wat ik al eerder zei op deze blog.
(Feite augustus 10, 2011 om 21:28)
Laat iedereen in zijn/ haar waarde. Als iemand zich bij zijn/ haar ideeen en gedachten goed voelt is het prima toch?
Katinka post hier een vraag, die zeer legitiem is, en die ze stelt aan zichzelf. “Just that”. Daar is toch niks mis mee?
Wel soms?
Rafie, Lucas, Kale,
Wat vinden jullie hiervan….
Feite, ik kan me er niet aan onttrekken dat Katinka met haar blogjes hoewel zij dat ontkent toch een onderliggende bedoeling heeft, ook al is dat misschien goed bedoeld, ik vind dat het bepaald geen licht is. Maar ik vind dat wat zij schrijft vaak een tasten in het duister is. Het is leuk om iemands gevoelens te weten, dat wel, maar de gevoelens en contemplaties van iemand die slecht geaard is, zijn zo onstandvastig dat je er niks mee kunt beginnen.
Ik bewonder Katinka om haar ‘vasthoudendheid’. Ik noem het maar zo, maar eigenlijk blijft het beeld van wat ik van Katinka heb op basis van haar bijdragen hier; een zoekende.
Dat lijkt me een goede zaak. Iemand die zoekt, blijft (hopelijk) verwonderd, vragend, alert, onderzoekend enzovoort. Het is bij de mensen die het allemaal al weten dat ik geleerd heb dat je dan moet op gaan passen.
Als je vraagt wat ik zoek Feite, dan kan ik daar op antwoorden : bewust zijn.
Weten.
Ik heb de innerlijk drijfveer te willen weten en ik kan mij herinneren dat ik dat al als kind had, zoals zo velen van ons, maar dat ook heb vastgehouden. De vragen: Waarom, Wat, hoezo, wie, waar, en zovoort leven voort in mijn mens zijn.
ik ben het verder wel met je eens dat eenieder zich mag afvragen wat hij of zij wil, en dat eenieder mag denken wat hij of zij wil, maar er is een verschil. Daar vraag je naar, wat is het verschil?
Het verschil zit hem in de consequenties die bepaalde gedachten hebben. Sommige gedachten zijn constructief, sommige destructief, verhelderend, verlichtend, verduisterend.
Kort samengevat, sommige gedachten zijn vruchtbaar, andere allesbehalve.
Wat zoek jij Feite?
Beste Alex.
Het zou interessant zijn om eens nauwkeurig je bijdrage na te denken. Onze materiele hersenen zouden zelf ons bewustzijn verzinnen? Heb je het idee dat je jouw bijdrage hier verzint, of is het een gevolg van jouw waarnemen en denken?
Het is eigenlijk wel een grappig idee, de schepping te zien als een verzinsel. Het niets verzint iets, het iets verzint de bouwstennen, de bouwstenen verzinnen chemische verbindingen en deze uiteindelijk organismes die weer hersenen verzinnen en die verzinnen een computer om verzinsels op te schrijven. Een computer echter is geen verzinsel maar een optelsom van ont-dekkingen. (Daar gaan we al)
Voorzover ik echter weet kan een niet bestaand verzinsel ook niets verzinnen. We zouden natuurlijk ook kunnen zeggen dat onze hersenen niet verzonnen zijn, maar waar komen ze dan vandaan? Misschien pleit het een en ander er voor om te zoeken en daarbij er van uit te gaan van wat wel zeker is en niet te gaan ‘zweven’ met ons denken. Uit ervaring kan ik zeggen dat met al wat op aarde zeker is er genoeg aanleiding is om naar het volgende zekere te zoeken.
Daarin opent ons bewustzijn zich, in het zoeken.
Beste Chan,
Ik lees de laatste tijd veel over de laatste wetenschappelijke ontdekkingen over de werking van de hersenen. O.a. “De vrije wil bestaat niet”, van Victor Lamme en “We zijn ons brein” van Dick Swaab. Ik werd o.a. erg getriggered door de ontdekking dat hersenen zelf informatie gaan aanmaken indien informatieprikkels van buiten ontbreken. Wij zijn sterk geneigd alles te geloven wat als informatie, eenmaal als waar aangenomen, is opgeslagen. Het wordt letterlijk ingeprent. Of dit nu van buiten is binnengekomen of door de hersenen zelf is verzonnen. En ook dat er iemand is, ik, die dit allemaal bewerkstelligt. Ik had en heb daar mijn sterke twijfels over. Hersenen blijken vooral hun eigen gang te gaan en te weken zoals ze werken. Inclusief de gedacht aan een ik. In “mijn” denken is het dus van belang kritisch te blijven op wat er in de hersenen omgaat. Niet zo zeer op de dagelijkse dingen die je nodig hebt om te functioneren maar o.a wel op allerlei zaken van religieuze/spirituele aard. Ik vertrouw “mijn eigen” denken daarom net zo weinig als van alle mensen, hoe graag ook mijn denken bepaalde zaken voor waar wil aannemen. Noem het maar een gezonde portie twijfel. Hoewel wij vaak heel stellig, ook op dit blog, zaken beweren, ben ik er van overtuigd(haha) dat we eigenlijk niets weten en misschien zelfs dat weten we niet eens. Beste Chan, ik wil helemaal niets bagatelliseren of iets van dien aard en het is naar mijn mening belangrijk om gedachten, ideën te blijven uitwisselen, te delen etc. Wellicht helpt dat om er hier op aarde een “betere wereld “van te maken, hoewel ik steeds vaker denk dat wij daar eigenlijk niet over gaan en dat door de intelligentie die in het universum werkzaam is dat als “vanzelf” moet gebeuren (of niet)waardoor er een “andere”mens” ontstaat.. Ik geloof wel dat ons denken/onze hersenen daar een rol in hebben maar niet omdat de personen die wij denken te zijn aan het stuur zitten. Het is zelfs de vraag of er iemand of “iets” wel aan het stuur zit. Ik zou het niet weten. Vandaar.
Was even op vakantie.
Ik ben het met Kuifje eens, dat het zoeken belangrijk is. En dat zoeken gaat altijd verder, houdt nooit op. Bovendien heb ik de ervaring dat, als ik het niet meer weet, ten einde raad bent, dit de vruchtbaarste ogenblikken zijn.
Als Alex zegt dat dat, wat er nu plaatsvindt, op dit moment, alles is wat er is, dan heeft hij gelijk. Het gaat ook niet om de materiele wereld of onze zintuigen, of ons denken, maar om ons bewustzijn, om inzicht, om hoe de mens omgaat met dat waarmee hij geconfronteerd wordt. Het denken is beperkt en bouwt illusies op, maar is tevens nodig om verder te komen. En als we dit weten kunnen we met ons denken, ons denken in de gaten houden.
Ook heeft de waarheid vele kanten. Ieder ziet er een bepaalde kant van. De waarheid van ons is niet beter dan de waarheid van een ander. Er zijn vele wegen naar God en op de weg die wij gekozen hebben, komt God ons tegemoet, wat die weg ook is. En, Feite, of ons ego nu weg 1 kiest of weg 2, of weg 3 is niet belangrijk. Belangrijk is om na te denken over ons denken, over ons ego. Wat ik al zei, belangrijk is de kennis van je zelf.
Een uitspraak van Hermes: “Wie zichzelf kent, kent het al en wie het al kent, kent God.” Ook voor iemand die niet in God gelooft is kennis van het zelf toch wel belangrijk?
En de vraag van Katinka is daarom een zeer goede vraag. Waarom doe je bepaalde dingen?
En als je een bepaalde keuze maakt komt vroeger of later in het resultaat de kwaliteit van de keuze naar boven, als het goed is, zodat een (nog) betere keuze gemaakt kan worden.
Alex. Natuurlijk zijn we op dit blog enkelt om ideeën uit te wisselen en van mij mag iedereen hier schrijven wat hij of zij wil, (binnen het kader van het topic) ik zal me daar op generlei wijze ongelukkig door voelen. Ik moet zeggen dat ik niet zo sterk geneigd ben om alles te geloven wat binnen komt. Ik neem het ter kennisname aan en onderzoek het hoewel ik me er soms op betrap dat ik wel eens iets te snel voor waar heb aangenomen wat achteraf toch niet compleet bleek te zijn.
Ik vertrouw ten zeerste op het denken maar niet alleen op het denken.
Lucas beschrijft het allemaal wel aardig.
De vraag blijft, in jouw verhaal; wie of wat is het die gezond twijfelt, wie of wat is het die kritisch blijft, wie of wat is het die vertrouwt?
En wie of wat is het die onderzoekt.
Chan, Dat blijft natuurlijk altijd de vraag. Iedereen moet die zelf beantwoorden. Er is op zich niets fout aan zoeken. Dat heb ik ook nergens beweert. Is er verschil tussen de zoeker en het gezochte? What ever that may be. Ik zal niemand ontraden te zoeken, maar ook niet daartoe aanmoedigen. Dat is kort samengevat hoe ik het zoeken naar iets dat “buiten”dit leven staat, of “hoger” is, “meer”is en dat je daar beter op zou kunnen vertrouwen dan op wat zich op elk moment voordoet in het leven, benader. Voor mezelf en daarmee dus ook voor anderen. Maar als je wilt zoeken, omdat je het gevoel hebt dat er meer is, zoek! Geen enkel probleem.
Ik hoef niet meer te zoeken. Ik heb het al gevonden en van daar uit schrijf ik wat ik schrijf. Dat wat ik gevonden heb is niet iets materieel, niet iets vasts, het is beweeglijk, helder en verlichtend.
Ik denk verder dat het niet handig is als iemand die hier een bijdrage geeft daarin vermeld dat hij of zij iets niet heeft beweerd als er ook niemand anders daarvoor zoiets heeft geschreven als; “Jij hebt beweerd dat……..
Het maakt mij verder niet zoveel uit of en wat iemand heeft beweerd, ik zal iemand daar niet op vast spijkeren. Wat ik wel graag doe is refereren aan wat iemand als ideeën opschrijft om daar meer duidelijkheid over te krijgen.
Dat wat ik in mijn vorige bijdrage schreef sloeg terug op jouw tekst want daarin schreef jij: – “Ik” heb daar twijfels over – , zo schreef je ook: – in “mijn” denken is het van belang kritisch te blijven – en; “Ik” vertrouw mijn eigen denken niet. (De aanhalingstekens zijn her en der van mij)
Dus mijn vragen; ” wie heeft daar gezonde twijfels, wie denkt er kritisch en wie vertrouwt er wel of niet ” – heeft niet te maken met een of andere geabstraheerde algemeenheid, maar met jouw persoonlijke uitspraak over jouw eigen persoon(lijk denken)
Ik meen daar een vreemd trekje te zien waar wij mensen vaak last van hebben; abstraheren daar waar het persoonlijk is. Niet stil kunnen blijven staan bij de persoonlijke ervaring. Het antwoord op een persoonlijke vraag, of een vraag over het persoonlijke is te vaak een abstract algemeniserend antwoord.
De essentie van je persoonlijke verhaal is dat je met je denken je denken niet vertrouwt. Dat is toch wel een heel merkwaardige zaak. Om met dat wat je niet vertrouwt, dat wat je niet vertrouwt te wantrouwen en dan daar een of andere waarheid aan te kunnen ontlenen.
Terwijl je dat in wezen allemaal toch weer baseert op wat je bewust of onbewust, gewild of niet gewild, zoekende in het leven ‘gevonden’hebt.
Ik heb het idee dat een dergelijke denkhouding geen vruchtbare denkhouding is.
Het denken over wat ik hier nu heb geschreven zou men in sommige gevallen een zoeken kunnen noemen.
Zoeken biedt zingeving aan iemands bestaan. Zo simpel is het.
Wat is waarheid? Onpersoonlijk en onbevooroordeeld of juist persoonlijk en oordelend? Het antwoord lijkt me niet zo moeilijk.
Chan, er is toch niets mis met het denken over het denken? Wij mensen zijn daartoe in staat. Als je ziet hoe het denken zelfstandig op de wandel gaat, op het ogenblik dat je je eigen denken bij 1 bepaald iets wil concentreren is er zeker voldoende reden om na te gaan waarom dit gebeurt en om twijfels te uiten over de goede bedoelingen van dat denken, als het om bijvoorbeeld het volgen van een gekozen weg gaat. Je gaat de beperktheid van het denken zien, je gaat twijfelen aan het denken, je gaat het inderdaad wantrouwen. Bij het nadenken over het denken kan dit denken zich nl ook weer identificeren met een “denker” die “hoger” staat dan de denker die er maar lukraak denkt. De denker gaat zich op de borst kloppen. Ook dit moet doorzien worden. Het denken blijkt altijd tegenstellingen nodig te hebben om te kunnen denken. Tegenstellingen zijn typisch voor deze wereld, waar de Goddelijke wereld boven die tegenstellingen uitstijgt. Daarom kan het denken ons niet brengen tot het Goddelijke. Dit Goddelijke is voor het denken daarom een “Niets”.
Ben je het daar niet mee eens?
Een leuke opmerking over waarheid. Wat bedoel je met de onpersoonlijke en onbevooroordeelde waarheid? Waar kan je die lezen, of vinden? Is die voor een Christen of een Moslim dezelfde? Oordelend is een bijvoeglijk naamwoord, dat niet in het rijtje past.
Er is niets mis met het denken.
Er is alleen iets mis met de beweging : Om met dat denken wat je niet vertrouwt, dat wat je niet vertrouwt als denken te wantrouwen en dan daar denkend een of andere waarheid aan te kunnen gaan ontlenen.
Daar zit namelijk geen logica in, waardoor het, lijkt mij, niet een gezonde gedachtegang is.
Beste Frank.
hoe komt een mens nader tot waarheid?
Persoonlijk en onbevooroordeeld (in de activiteit van waarnemend denken)
On-persoonlijk tot waarheid komen kan niet, lijkt mij, omdat er dan geen persoon, dus geen mens is, is die de waarheid kan benaderen.
Het zijn alleen de mensen op aarde die nader tot waarheid komen en niet zoiets als onpersonen, onmenselijke fenomenen dus zoals dieren, planten of mineralen.
Geen mens is onbevooroordeeld. Dat ligt niet in diens aard.
Dus wanneer we waarheid zoeken zal deze altijd gekleurd blijven door diens persoonlijke bagage van ervaringen.
Het is deze ‘sluier’ wat de zoekende het gevoel geeft dat de waarheid nét buiten hemzelf ligt. (het einde van de horizon die zichzelf uiteraard blijft verleggen)
We kunnen onszelf ook zien als een déél van de totale waarheid, die we in zijn totaliteit natuurlijk nooit kunnen waarnemen. Dan verwordt waarheid tot een abstractie, tot iets onpersoonlijks.
Het is een wirwar geworden van iedereen die op iedereen reageert. :-). De betekenis van het leven? Is dezelfde vraag als die van het “kip en het ei”. Of de oerknal en het bestaan van een God. Of we hier met een taak zijn ), of dat we hier zijn om te “leren”, alles kan waar zijn nog onwaar. We weten het simpelweg niet. Als we niet meer zoeken, kortom als ons denken op “hoger niveau”, niet meer met dat soort dingen bezig is, dan zou de rust wel eens kunnen komen in de mens,dan gaat ie zien wat werkelijk is. Dat is een proces wat in eenieder op gang kan komen overigens, en niet te bereiken is door boekjes te lezen van wie dan ook, noch overdraagbaar is.
Het is niet gewoon dat een mens nooit onbevooroordeeld is.
Net zo min is het niet gewoon dat een mens altijd bevooroordeeld is.
Zoeken is zoeken naar die innerlijke toestanden van onbevooroordeeld zijn, waardoor de waarheid in directe ervaring ons kan benaderen en wij de waarheid.
Innerlijke activiteit.
Het lijkt me dus een vooroordeel om te stellen dat wanneer we waarheid zoeken deze ALTIJD gekleurd zal zijn/blijven door onze persoonlijke bagage van ervaringen.
Maar als dat zo zou zijn, in een bewuste onbevooroordeelde waarneming, verkeren we al in waarheidservaring.
De “sluier” is dan vervolgens de voortzetting van het vooroordeel, en vooral gedachtenconstructie.
Het bewust onbevooroordeeld zien van ‘een sluier’ is alweer een deel van waarheid(ervaring)
Wij mensen ZIJN in onbevooroordeeld zijn, als we aanwezig zijn in de directe ervaring van waarheid, zelf, levende waarheid.
Daartoe kun je komen door ontwikkelend bewustzijn in gesprekken, waarnemingen, ervaringen, en ook het lezen van allerlei boeken en boekjes, enzovoort, en soms het lezen van bijdragen op een forum.
Tja – wie vindt dat ik niets te melden heb kan ook gewoon niet mee lezen.
Verder vind ik dit gesprek wel ver genoeg gegaan – dus sluit ik de reacties.