Goede voornemens zijn niet genoeg. Het is niet wat we willen, zeggen of denken dat dingen gedaan krijgt; het is wat we doen.
Michael Josephson (“Good intentions aren’t enough. It’s not what we want, say, or think that makes things happen; it’s what we do.”)
Ik moet denken aan een vriendin die keer op keer beloofde langs te komen, maar mijn voordeur nooit haalde. Er was altijd een reden om weg te blijven. Dit was voordat (bijna) iedereen een mobiele telefoon had, dus het excuus ‘ik kan het niet vinden’ was relevant. Toch, als ze echt gewild had, hadden we iets kunnen verzinnen. Het hoeft nauwelijks gezegd dat die vriendschap niet gebleven is.
Ik ben vaker door goede voornemens in het ootje genomen. Ik bedoel niet mijn eigen goede voornemens, maar die van anderen. Soms ging het om beloften waar men zich niet aan hield, of een vriend die nooit op tijd is. Die oh-zo gevoelige vriend, die er toch niet in slaagt een ziek familielid te bezoeken, of altijd vergeet mee te betalen aan een gezamenlijk verjaardagscadeautje. Als laatste moet ik denken aan die niet nader gespecificeerde organisatie met prachtige idealen die nooit gehaald worden.
Het is zo makkelijk om voor charme te vallen, voor mooie woorden. Onderzoek laat zien dat de mensen die we in een eerste gesprek fantastisch vinden vaak, bij nadere kennismaking, egoïstischer zijn de mensen die in eerste instantie saai leken. De saaie mens heeft vaak op langere termijn veel meer te bieden.
Is het niet treurig? Blijkbaar hebben ‘Pride and Prejudice’ (Jane Austen) en ‘Bridget Jones’ Diary’ gelijk.
Jammer genoeg benadrukt onze cultuur het oppervlakkige veel meer dan het deed. Iets doen met goede voornemens is veel vaker onzichtbaar dan de goede intentie zelf: die donatie aan een goed doel, die helpende hand… Wat zichtbaar is zijn tweets, wat we delen op facebook of hyves… onze WOORDEN voor dat goede doel.
Hat tip aan @freeyourspirit voor het citaat.
ik beloof bijna nooit iets omdat ik iemand ben die vind dat elke belofte nagekomen moet worden en omdat er wel duizend redens kunnen verzonnen worden om die belofte niet te moeten nakomen, dus beloof ik niets zo kan ik alvast geen belofte breken of niet nakomen en is het niet zo dat het onverwachte bezoekje nog altijd het mooiste bezoekje is
Waarom niet van je vriend/vriendin houden, zoals hij of zij is? Met al zijn fouten en loze beloftes?
Ieder mens heeft diepgang. Je moet alleen de ingang vinden. Ieder gesprek heeft twee deelnemers: een ervan ben jij
Tja, ik vind dat een vriend of vriendin de plicht heeft om mij met respect te behandelen. Door dat niet te doen, laten ze zien dat ze niet van mij ‘houden’.
Ik heb maar een beperkte hoeveelheid energie, waarom zou ik die stoppen in een relatie die van een kant komt?
Laat het duidelijk zijn dat het hierbij niet gaat om een enkele fout of iets dergelijks. We zijn allemaal mensen en fouten maken we nu eenmaal. We ergeren ons etc, dat hoort er bij. Maar er zijn wel grenzen.
Katinka, heb jij eigenlijk wel vrienden vraag ik me soms af? Het is duidelijk dat jij steeds met 2 maten meet naar mensen toe, eentje voor jezelf en eentje voor de ander, ik ken je ondertussen een beetje, maar je hebt een echte tweelingennatuur, en dat zijn mensen die je heel vaak niet serieus van op aan kan, het zou beter zijn om eens eerlijk naar jezelf te kijken he…….. Je mag jezelf best zien als “een leider” , “een leraar”of “een theosoof” maar dat maakt je nog niet een beter mens dan iemand anders.
Alles wat we denken, doen en voelen vertelt ons Karma. niet alleen ons Karma, ook dat wat we aan Karma delen. ‘Vriendschap’ is daar geen uitzondering in, integendeel.
Zo zijn er vriendschappen die getuigen van een sterke verbondenheid in geestelijke diepgang, zo zijn er contacten die aangeven dat het besproken contact geen substantiële inhoud heeft. Een contact welke geen vriendschap blijkt te zijn, te worden, kan pijnlijk zijn omdat we de werkelijkheid, de betekenis van die ervaring, dan niet kunnen plaatsen. Maar alles vertelt ons Karma en het leren lezen, het leren kennen van dat Karma laat ons de betekenis zien van ieder contact, van iedere ervaring, en biedt ons de gelegenheid om meer mens te worden. Daar kunnen we alleen maar dankbaar voor zijn.
De krachten die verder aan ons als mens trekken doen hun uiterste best om ons aan de oppervlakte te houden, deze krachten zijn intens en ingrijpend, wellicht komt dat omdat de mens ook meer zielekracht heeft om juist door de ervaring van die oppervlakte tot diepgang te komen. In een samenleving waarin geinstitutionaliseerde religies hun rol verliezen is het verlangen naar en het werken aan ‘persoonlijke religie’ een indrukwekkend fenomeen aan het worden. Is het niet zo dat we pas werkelijk vriend of vriendin kunnen zijn met anderen als we dat in diepgang met ons zelf zijn geworden?
Voor mij is vriendschap onvoorwaardelijk ( geen plichten, geen voorwaarden )kent geen grenzen. Waarom zou een vriend(in) ergens aan moeten voldoen? En als hij of zij de “grens overgaat” ( welke grens?), schaf je dan de vriendschap gewoonweg af? Beetje vreemd vind ik.
Het blog deed me denken aan het bezoek van de Dalai Lama aan ons land een paar jaar geleden. De journalist vroeg hem wat hij er van vond dat onze premier niet aanwezig was om hem te ontvangen ( om politieke redenen zoals bekend )
De Dalai Lama antwoordde dat hij het volledig begreep want een premier is een belangrijk en zeer druk bezet persoon.
Een antwoord van de meester vind ik.
Ik moet toegeven dat ik vroeger veel waarde hechte aan een goede vriendschap, maar dat ik daar tevens ook teleurstelling in vond. Deze ervaringen hebben mij geleerd niet te veel aan persoonsgebonden verwachtingen vast te houden.
Ongeacht ik best wel veel vrienden heb geholpen in moeilijke tijden (maar feitelijk daar weinig voor terug kreeg toen het eens zelf wat minder met mij ging) blijf ik de ervaringen van het kunnen en willen helpen koesteren. Eigenlijk moet je daar ook niet teveel voor terug verwachten. Want dan bestaat het gevaar dat iemand zich verbitterd gaat voelen.
Feitelijk heb ik mijn definitie van vriendschap bijgesteld. Het gaat om het tijdelijk delen van elkaars gezeldschap en het koesteren van de leuke maar ook de minder leuke ervaringen. Vriendschap hoeft voor mij niet meer iets eeuwigdurends te zijn. Evenmin koester ik niet te veel verwachtingen voor de lange duur. Want echte vriendschap betekenen ook dat je elkaar op een gegeven moment durft los te laten als het moment aanbreekt.