Ik ben weer eens terecht gekomen in een plek van overgang. Mijn gezondheidsproblemen met mijn oren en ademhaling zijn terug: een tweede oorinfectie sinds begin dit jaar. Ik had met mezelf afgesproken dat ik niet naar India zou gaan als die problemen terug kwamen, dus ga ik niet. Als je de hernia er bij neemt is het helemaal logisch om niet lange tijd te verblijven op een plek waar ik niet zonder hulp naar een dokter kan gaan. En dan ook nog een plek waar ik de gezondheidszorg niet zo vertrouw als in Nederland. Hoe meer ik het nodig heb, hoe meer ik gehecht ben aan de Nederlandse Gezondheidszorg…
Tegelijkertijd ben ik een aantal van de conditioneringen aan het los laten die ik bij de Theosofische Vereniging heb opgedaan. Vandaar ook mijn recente stuk over Jiddu Krishnamurti bijvoorbeeld. In tegenstelling tot wat sommige mensen na lezing dachten gaat het voor mij niet zozeer om toestemming om les te geven, als om te mogen leren.
Het gaat daarbij misschien niet zozeer om wat K nu precies bedoelde, als om h0e Krishnamurti de mensen beïnvloedt heeft die op hun beurt mij beïnvloedt hebben. Beïnvloeding… een term die een hele slechte reuk heeft bij wie Krishnamurti’s werk kennen. Maar het is wel een centraal feit in het menselijk bestaan. Om voorbij conditionering te komen begint een mens vaak bij afzetten tegen. En dat is wat ik aan het doen ben, terwijl ik heel goed door heb dat Krishnamurti mijn persoonlijke benadering van spiritualiteit net zoveel beïnvloedt heeft als Blavatsky.
Ik heb zojuist een paar honderd euro besteedt aan filosofische boeken (het is maand van de filosofie). De combinatie van het aflasten van mijn plan om naar India te gaan, en een gebrek aan intellectueel voedsel (oftewel: ik verveel me) hebben me het volgende plan in het hoofd gebracht: filosofie te gaan studeren. Maar dat is door de recente bezuinigingen op het Hoger Onderwijs zo duur geworden dat ik eerst maar eens ga kijken of ik deze boeken door kom.
Zo’n situatie van overgang, waarbij de uitkomst niet duidelijk is, is me heel bekend. Maar het is wel wat vermoeiend. Het zou makkelijker zijn een duidelijke rol in de maatschappij te hebben, een pad dat duidelijk gedefinieerd was… Maar zo mag het niet zijn. Ik zal me ertoe moeten beperken om ‘in het moment’ te leven zo goed ik kan.
Gelukkig gaat het financieel allemaal wat beter tegenwoordig. Ik overweeg zelfs een appartement te kopen. Al zou naar de universiteit gaan dat plan in de weg kunnen zitten. Wie een beetje kan sparen om me te helpen bij deze plannen wordt bij voorbaat bedankt voor de donatie.
Hoe dan ook: Elke keer dat de ongedefinieerde toestand waar ik in zit tot inzichten lijdt die in woorden te vatten zijn, zal ik deze uiteraard op dit blog delen. Het lijkt er voorlopig op dat dit een stuk minder regelmatig gaat gebeuren dan jullie de afgelopen jaren van me gewend zijn. Wat ik te zeggen heb zou filosofischer kunnen worden, door de studie van Westerse Filosofie en de vergelijking met het Oosterse gedachtegoed. Maar aangezien dit nog steeds onder ‘overpeinzen’ valt, hoop ik dat jullie blijven waarderen wat ik te melden heb.
yep, keep going 🙂
Altijd interessant om te volgen hoe inzichten kunnen veranderen. Blijf dat overpeinzen alsjeblieft delen!
heb je opleidingen van de tm organisatie al gecheckt?
ik zit niet in die organisatie, maar wel in een soortgelijke levensfase als jij, vermoed ik. ik was een beetje bevooroordeeld t.o.v. tm maar volgens mij zijn ze minder “raar” dan ik aanvankelijk dacht.
ik overweeg zelf om die hoek te onderzoeken en waardeer je openhartigheid over je eigen zoektocht, vandaar dit bericht.
Katinka, 1000 boeken doen jou niet de waarheid kennen. De waarheid zit in jezelf, alleen daar kan je hem vinden. En dat is niet in het hoofd maar in het hart.
Wie zichzelf kent, kent het al. Leef je vanuit je hart of vanuit de opwellingen, die in je opkomen? Waar komen die opwellingen vandaan? Waarom kan je niet alle mensen liefhebben, waarom gaat alles zoals het gaat? Wat is liefde, echte liefde? Alles zit in jezelf. Daar heb je geen K. voor nodig, geen Theosofie.
Het kan zijn dat je eerst de omweg van de filosofie moet volgen om tot inzicht te komen. Alle wegen leiden tot verlossing, maar sommige zijn langer dan andere.
Ik wens jou sterkte.
@lucas: Ik ben helemaal met je eens dat boekenwijsheid en spirituele wijsheid twee verschillende dingen zijn. Maar ja, los van dat ik een spiritueel mens ben, ben ik ook een intellectueel. En de intellectueel in mij heeft voeding nodig. Vandaar dat plan om weer naar de universiteit terug te gaan. Misschien studeer ik deze keer zelfs wel af 🙂
Hoe mijn vermogen tot liefhebben zich ontwikkeld heeft daar niets mee te maken, behalve dan dat het in dit geval wel een uiting is van een innerlijk process van meer van mezelf gaan houden.
@Maurice, Rita en Sander: bedankt voor de steun.
@Maurice: Tja, met TM heb ik helemaal niets. Persoonlijk zou ik, als ik op zoek was naar meditatie-onderwijs, eerder bij Zen of Mindfulness gaan kijken.
Mijnsinziens nodigen de leringen van Krishnamurti- als de theosofische leringen niet uit om in hokjes te gaan denken. Leringen blijven leringen, ongeacht ze nu wel of niet de individuele aandacht behoeven. Ze staan altijd klaar voor degene die er interesse in tonen.
Ik bestudeer al jaren theosofie, maar het heeft mij nooit belemmert om andere filosofische inzichten te bestuderen. Integendeel, ik moedig het juist aan.
Theosofie in die ondogmatische zin laat ik niet los. Wat ik wel aan het doen ben is mijn relatie tot de Theosofische Verenging heroverwegen. Ik heb mijn vrijwilligerswerk geminimaliseerd (help alleen nog met het onderhoud achter de website) en doe uiteraard lezingen zo af en toe.
Ikzelf ben ook een intellectueel, als je het zo zou kunnen noemen. Ik heb 3 universitaire diploma’s (waarvan 1 cum laude), maar toch heb ik geen behoefte aan voeding op intellectueel gebied. Het is maar wat je als doel in het leven stelt. Alles op intellectueel niveau verdwijnt na de dood, is zeer betrekkelijk in waarde. Je houdt er niets aan over. Alles wat je aan de ziel bouwt, raak je daarentegen nooit meer kwijt.
En, het leven is zo voorbij, maar als je zover bent, kan je het leven niet meer terugdraaien, om nog te doen wat je had moeten doen. De keuze nu is dus belangrijk.
Sorry, ik ben aan het drammen maar ik vind het in het algemeen zo jammer dat de mensen zo onwetend zijn en klakkeloos hun ego volgen, hun illusie. Ik zou zeggen “wordt wakker, mensen!”.
En wat ik zei over de liefde was een voorbeeld van hoe je door inzicht in het zelf, door kennis van jezelf verder kan komen.
Meer van jezelf gaan houden heeft je in ieder geval de durf of het vertrouwen gegeven nieuwe keuzes te maken.
Persoonlijk vind ik dat en je keuzes verblijdend.
Zeker als je alleen exacte vakken heb gedaan is filosofie (de basiswetenschap: waarom stellen wij vragen en alle belangen die vervolgens de kop op steken) een ontbrekende schakel die niet meer automatisch wordt gedoceerd in deze gespecialiseerde wereld.
Ook filosofische denkers komen uiteindelijk steeds weer om in de eigen kringetjes maar toch…
Zelf vind ik de verhalen over de geschiedenis van het denken wel heel fascinerend en als je de “filosofie” weglaat, staat er toch veel echts oveer hoe we geconditioneerd zijn.
Het lijkt me alleen sterk dat de gezondheidszorg in India minder zou zijn. De taal zou een probleem kunnen zijn, dat wel. Maar in die keuze regeert dan toch weer de angst voor het onbekende.
Niks mis mee om je een breuk te werken, je moet toch wat.
Deze vind ik grappig:
“…Elke keer dat de ongedefinieerde toestand waar ik in zit tot inzichten LIJDT die in woorden te vatten zijn…”
LIJDT! leuke spelfout he. Het is inderdaad wel lijden als je niet mee kunt in gebaande paden, en zo is het niet zozeer verveling alswel dat lijden dat je doet vluchten in iets volgends.
Nietszche is volgens mij (hoewel ik te oppervlakkig ben om iets echt goed te bestuderen) een hele grote als het gaat om het doorzien van de schijnheiligheid van de mens.
En dan hebben we nog oren en horen… .
Kortom ik ben ook benieuwd hoe dat verder gaat.
Zoals Lucas verwoorde is het klakkeloos navolgen van iets meestal onverstandig. Maar ik zie het aardse leven als het ego niet als een verspilde illusie. Ik zie het (persoonlijke) ego juist als een werkveld of mogelijkheid tot nieuwe ervaringen.
Het is tegenwoordig een spirituele trent om het persoonlijk ego als een soort van boe-mannetje te zien, vergelijkbaar met de middeleeuwse opvatting van het duiveltje op de linkerschouder. Ik vind dat nogal zwart-wit denken.
Leringen, verwoord door Krishnamurti laten ons juist het vergankelijke aspect van iemands persoonlijke bestaan zien. Maar dat betekend nog niet dat ieders bestaan zinloos hoeft te zijn. We hebben allemaal de keuze hoe we naar ons eigen bestaan kijken. Die keuzevrijheid (alsmede hoe we deze eigen ervaring mogen interpreteren) is waarlijk bijzonder te noemen. Herkennen we dit bij onszelf, dan leren we dit ook bij een ander te zien.
Klakkeloos navolgen of volgen, beide lijken mij ook niet de beste manier om in het leven te staan. Als ik dat gedaan had was is waarschijnlijk gek geworden door de kerk waar ik mee ben opgegroeid. Of niet, maar voor mij was het in ieder geval geen gezonde omgeving.
Krisnamurti lezen, rond mijn 20e, was voor mij een verademing. Daar vond ik weerklank voor mijn eigen ideeën. Het heeft mij nooit tot volgeling gemaakt, daar ben ik door mijn jeugd erg allergisch voor geworden, maar blij was ik er wel mee.
Net als Frank kan ik ook niet meegaan met het (vaak ook klakkeloos) veroordelen van het persoonlijke ego. Mij is geleerd dat je juist een sterk ego nodig heb om het uiteindelijk te kunnen overstijgen. Een zwak ego maakt de kans juist groter dat je een klakkeloos volger wordt.
Je hebt inderdaad een goed ontwikkeld ego nodig hebt om het uiteindelijk te kunnen “overstijgen”.
En het ego (of moet je dat persoonlijkheid of bewustzijn noemen?) is inderdaad een soort werkveld en zonder zou je niet kunnen. Het ego is direct verbonden met deze dualistische wereld. Het denken in tegengestelden, goed en kwaad, liefde en haat, zwart en wit, hoog en laag, ik en jij, etc. En het ego is daar helemaal door opgeslokt. Dat is de illusie van het denken, die gaandeweg doorzien moet worden.