Het Pad naar Verlichting, de Lam Rim in het Tibetaans Boeddhisme, is opgedeeld in drie stadia of drie motivaties. Ik begon een tijdje terug met het uitleggen van de beginners motivatie. Dat is, zoals Lodro Rinzler zegt in zijn volgend jaar uitkomende ‘The Buddha Walks into a Bar: A Guide to Life for a New Generation
een proces van je leven op orde krijgen. (p. 19 in de editie voor recensenten)
Er is natuurlijk helemaal niets mis met je leven op orde krijgen. Als meditatie helpt om te zorgen dat je minder vaak tegen een collega uit valt, je schulden afbetaalt of beter in staat bent bij je oma in het bejaardentehuis te zitten ondanks haar dementie, dan is het Boeddhistische pad een hulp en toch kan het nog steeds ‘beginners motivatie’ genoemd worden.
De tussenliggende motivatie gaat een stap verder. Daarbij wordt niet alleen reïncarnatie als vanzelfsprekend gezien, maar concludeert ook dat het best wel vermoeiend is om steeds maar opnieuw geboren te worden, ziek te worden, met ergernissen om te gaan, verliefd te worden en te scheiden, mensen te verliezen en uiteindelijk de dood.
Het is een hele logische benadering en toch is het niet de manier waarop we in het Westen normaal gesproken naar reïncarnatie kijken. Het idee van reïncarnatie kan ons bevallen omdat het ons alle tijd geeft om onze zaakjes op orde te krijgen. Het kan makkelijk zijn om uit te stellen serieus met spiritualiteit bezig te gaan om ‘verlichting’ te bereiken. Voor veel mensen betekent reïncarnatie denk ik, als ze er al over nadenken, vooral de hoop op telkens weer zo’n fijn luxe leventje als ze hier in Nederland kunnen leven (want dat is het). Ze gaan er dan wel vanuit dat het volgende leven minstens even goed uit zal pakken als het huidige (dit is waar die ‘beginners motivatie binnen komt, overigens: zorgen dat je zeker weet dat dat volgende leven inderdaad goed uit pakt).
Maar volgens het Boeddhisme is de kans dat een volgend leven weer zo goed uit pakt helemaal niet zo groot. We hebben nu de luxe van een menselijke geboorte in een land als Nederland met vrijheid en genoeg voedsel en meestal een dak boven het hoofd. Maar vanuit Boeddhistisch perspectief gezien is alleen al het feit dat we mens zijn, een onverwachte meevaller. En wat doen mensen dan met die zeldzaamheid? Ze proberen rijk te worden, sex te hebben en worden boos op hun collega’s. Mijn wat overdreven woorden, uiteraard.
Het punt is dat die woede en ergernis, dat verlangen, die hebzucht uiteindelijk weer bij ons terug komt: in de wet van karma staat motivatie centraal.
Wie dat idee laat bezinken en serieus neemt gaat zich realiseren dat het allemaal nogal onzeker is: waarom zou ik die cyclus keer op keer door willen? Zeker, het leven heeft ook goede kanten, maar moeilijke dingen horen er bij. Willen we echt keer op keer door die ervaringen heen?
Wie zich die waarheid realiseert kan met de gemiddelde motivatie aan de slag binnen het Boeddhisme: je wilt namelijk echt niet nog een keer weer geboren worden. Dit is het traditionele pad van de Arhat, de boeddhistische heilige van het Theravada pad.
Betekent dat iets voor jullie? Werken aan persoonlijke ontwikkeling om te voorkomen dat je opnieuw geboren wordt?
[edit] Ik heb de ergste van de reacties op dit stukje (vooral op elkaar) verwijderd – dec 2011. [/edit]
P.S. Dit is nog maar de gemiddelde motivatie, voor Mahayana Boeddhisten wordt het pas echt interessant met de Verlichtingsgeest, ofwel Bodhicitta.
Ons handelen doet er toe, maar met “jij” die weer opstaat en met “jouw” karma heb ik niet zoveel. Daar weten we (althans ik) anders dan de theorie niets van. Het leven maakt, dat als wij vrijen met elkaar er weer baby’s worden geboren. Deze mensen moeten net als alle levens daarvoor, het leven leven. Niets aan te doen. Wat zou je er aan willen doen? En waarom? Hebben wij daar wel iets over te zeggen?
Er schijnen mensen te zijn die zich dingen uit “vorige levens” herinneren. Maar wat zegt dat? En wat betekent dat voor jou/mij? Geen idee. Het reïncarnatie/karma construct komt mij erg verwant voor met de hemel/hel theorie van het christendom. Als je maar goed je best doet, in Hem gelooft en braaf naar de kerk gaat, kom je later in de hemel ( of: krijg je een beter Karma en uiteindelijk misschien zelfs verlichting zodat je hier nooit meer hoeft terug te keren, wouw!). Ik ben erg katholiek opgevoed en zelfs misdienaar geweest, dat ik met verve deed. Ik had wel wat met dat mystieke sfeertje en op een bepaalde manier deed het me goed. Maar toen ik op m’n 16e zelf eens begon na te denken, “zag” ik dat van die hele theorie niets kon kloppen en ben ik bovendien de kerk en alles wat daarmee samenhangt, hypocriet gaan vinden. Theorie en praktijk liepen mijlen ver uiteen. Ik ben toen van het ene moment op het andere uit de kerk gestapt en van m’n geloof gevallen en heb daarna geen enkel geloof meer aangehangen. Al ben ik mijn belangstelling voor het religieuze nimmer verloren. Gregoriaanse gezangen vind ik nog steeds prachtig en ik kan het niet laten om Kathedralen binnen te lopen als ik er een tegenkom. De katholieken waren werkelijk geweldige marketeers met hun pracht en praal. En ja, sorry, ook de boeddhisten kunnen daar wat van. Ik merkte toen ik weer eens in Sri Lanka was en sprak met wat boeddhisten, dat ook zij zich zoveel mogelijk aan de boeddhistische voorschriften hielden; voor een beter Karma zieden ze dan. Allemaal heel erg gericht op het eigen Karma. Wat is in essentie het verschil dacht ik? Toen ik me de laatste keer liet terugbrengen naar het vliegveld, stopte de boeddhistische chauffeur drie keer onderweg om bij een tempel wat geld in een bakje bij een boeddhabeeld te werpen en een gebedje te doen. Ik vroeg waarom hij dat deed. Hij zij “dat doe ik voor de boeddha en het is goed voor mijn Karma.” Ik dacht dat ik weer even terug was in de katholieke kerk.
Waarheid is relatief, ongeacht iemand nu wel of niet geloofd in zoiets als reïncarnatie.
Nogmaals, ik geloof niet in zoiets als instant verlichting. Ik ben immers nog nooit een volledig verlicht persoon in deze wereld tegengekomen. Verlichting is een door de mens bedacht denkbeeld, een abstract streven. Hoeveel meditatie of persoonlijke ontwikkeling men hier ook op loslaat. Het is als het rennen naar een horizon die telkens voor zich uit schuift. Met dat denkbeeld in het achterhoofd kun je een begrip als reïncarnatie beter begrijpen.
Ieder persoonlijk bestaan is vergankelijk. Zo simpel is het. De natuur hergebruikt echter het voor handen liggende materiaal en creërt telkens een nieuwe vorm. Uit het materiaal van dode sterren creërt de natuur een kraamkamer voor nieuw te ontwikkelde jonge sterren. Door middel van voortplanting geven we letterlijk onze genen door aan ons nageslacht. Dus er bestaat wel terdege zoiets als nalatenschap of nieuwe geboorte. Dat we hierbij onze persoonlijke identiteit opofferen bij het sterven is voor velen een moeilijk te verteren standpunt. Maar indien men hiervoor openstaat is het helemaal niet zo’n eng denkbeeld. Het kan juist rust en vrede schenken binnen dit bestaan. Het gaat er juist om dat je er bent en bestaat. Dat is de grootste gift binnen tijdelijke bestaan.
Met je eens Frank. Er wordt doorgegeven. Maar uiteindelijk verdwijnt ook dat allemaal. Door incarnatie zijn wij in staat met onze zintuigen en bewustzijn dit alles waar te nemen. Het leven ziet zichzelf. Wonderbaarlijk en magistraal. Dat gaat de intelligentie van onze hersenen ver te boven. Ik doe geen enkele poging meer dat te begrijpen te”pakken” , ergens naar toe te gaan, of te bereiken.
Alex, ik kan je gedachtegang uitstekend volgen.
Welnu, ik durf te stelling te poneren, dat de Boeddhist, de Christen en iedere andere stroming allemaal hetzelfde doel hebben, namelijk: De omgeving oproepen om te zien wat de “ware werkelijkheid is”.
Volgens de christen leeft de mens “in zonde” (Adam heeft het mooi verklooid voor de hele mensheid met zijn hebzucht naar de appel en diens ongehoorzaamheid). Volgens het boeddhisme leeft de mens “in onwetendheid”. Volgens J. Krishnamurti zijn mensen niet in staat om werkelijk te zien “wat is” en vluchten middels religies, systemen enzovoorts.
Versimpeld: Net als in de supermarkt pakken we datgene van het schap wat onze behoefte op dat moment bevredigd, en wat ons een fijn gevoel geeft. Niet meer niet minder.
– Hoe verschillend de achtergrond van de woorden zelf ook mag zijn, in alle gevallen gaat het erom dat de mens er verkeerd aan doet om zich aan het eigen bestaan te hechten en dat koste wat kost vast te houden –
Alex? Lees dit stuk eens, vond het wel aardig.
http://www.michsjol.nl/editie/2010/1/boeddha-en-jezus-een-theologische-bespiegeling
Dank voor je artikel Feite. Ik heb nog wel een vraag.
Wat bedoel jij toch met de term “ware werkelijkheid” die ook in het artikel gebruikt wordt? Is er dan ook nog een “onware werkelijkheid?”. En wat is dan de ware en de onware werkelijkheid? Ik heb altijd gedacht dat wat werkelijk is, ook waar moet zijn anders was het er niet. Los van of we het ons uitkomt of niet.
Alex, om eerlijk te zijn heb ik “ware werkelijkheid” uit het artikel overgenomen. Ik weet dus ook niet wat men daar mee bedoeld.
Mediteren en aan mijn persoonlijke ontwikkeling werken doe ik omwille van mijn leven nu. Ik weet niet wat er na dit leven komt en wil me er ook niet mee bezig houden omdat ik er niks mee kan. Waar ik wel wat mee kan, is deze dag.
Ik heb er geen problemen mee om nog een keer geboren te worden of nog meerdere keren. Want met alle tegenslagen en pijn is dit leven toch maar een geweldige leerschool waarin ik heel veel heb geleerd en dat geleerde in de praktijk heb kunnen brengen. En dat leren heeft een zeer intieme relatie met die tegenslagen, met mijn fouten met mijn lijden. Je zou in die zin zelfs kunnen opperen dat een boeddhist wel eens heel tegenstrijdig kan zijn met zichzelf want het is maar juist doordat hij of zij op aarde leeft dat hij of zij het Boeddhisme heeft kunnen leren kennen.
Deze hele schepping, waar ik deel van uitmaak, is een ongelooflijk wonderbaarlijke schepping. Dat kan ik ervaren als ik een ijskristal zie groeien op het glas, mijn babydochtertje in mijn handen had, de verpleegster de patient met aandacht zie verzorgen, s’ochtends de zon weer zie opgaan. Zei God niet op de Zesde dag over de Schepping : het was zeer goed?
Wie ben ik om te zeggen dat deze niet goed is?
Ik ben heel erg benieuwd naar de spirituele wereld die ligt achter de drempel van de dood, het moment waarop ik met mijn geest mijn lichaam verlaat en als Geest weer zal verkeren in de geestelijk wereld. Ik ben heel erg benieuwd naar mijn volgende incarnatie, in welk lichaam ik dan zal wonen, wie ik dan heb gekozen om te zijn.
En ik hoop dat het me in dat leven nog meer zal lukken om een steentje bij te dragen aan de spiritualisering van de schepping, om de wereld van de stof weer terug te brengen tot een wereld van puur geest door mensenwerk in samenwerking met de geestelijke wereld.
Dankbaarheid, dankbaarheid, dankbaarheid.
Chan?
Ijskristal zien groeien op glas, je babydochter in handen geniet daarvan. De rest, reincarnatie en wat je allemaal nog meer blogt… Feit is dat we tussen 4 plankjes liggen op gegeven moment. Cést la vie.
Ik heb er ook geen moeite mee opnieuw geboren te worden, ook niet als dier, of ik nou een mens, een koe of een vlieg of vogel ben, het belangrijkste vind ik dat ik gelukkig ben (en dat een ander dat ook is ook natuurlijk!). Wie zegt mij dat het bewustzijn van een koe of een vlieg minder waarde heeft dan dat van een mens, uiteindelijk gaan we allemaal weer dood, dus hetzelfde lot treft ons allen, ik heb begrepen dat er geen werkelijk verschil is tussen een vlieg, een koe of een mens wanneer het gaat om de waarde van het leven. Geluk is het grootste goed, wie zegt mij dat je na je dood ook gelukkig kan zijn?
Geluk hangt af van of je daadwerkelijk contact hebt met het hier en nu. Je mag ervan uitgaan dat als een ziel opnieuw incarneert, dat die daar dan ook de levenskracht voor heeft, als je gelooft dat je ziel kan sterven, of als je nooit meer wilt leven, dan geloof je dan toch in de dood. Hetzelfde verhaal ben ik tegengekomen bij veel christenen en andersoort geloven, men verwacht blijkbaar van iemand dat die gelooft in zijn eigen dood en in zijn eigen eeuwige verdoemenis(tenzij die de waarheid? van jou aanneemt?), dat is nu juist wat ik zo onredelijk vind aan die geloofssystemen, hoe kan je van iemand verwachten dat die leeft en toch niet gelooft in het leven , in zijn eigen geluk en zieleheil? Ook dat komt in feite neer op egoisme, misschien is dat zelfs een soort van collectief egoisme of fascisme? Ik denk als mens kan je veel voorbeeld nemen aan, en leren van dieren en krachtdieren en andere wezens die tussen hemel en aarde hangen, en ik heb er geen enkel bezwaar tegen zelf als zon wezen te incarneren, het bewustzijn van sommige van die wezens(winti’s) is magisch en waarschijnlijk hoger dan dat van mensen, nogmaals, als je maar gelukkig bent en een ander gelukkig kan maken.
Wie zegt mij dat een mineraal, een Sanseveria of een mobiele telefoon minder waarde heeft dan wat dan ook in de wereld? Waarom beperken tot dieren, dat lijkt dan ten opzichte van waarde een behoorlijke discriminatie ten aanzien van het voornoemde. Het gaat hier waarschijnlijk dan ook helemaal niet om de waarde want in diverse scheppingsverhalen wordt vermeld dat de Schepping, dus alles op aarde, goed was.
Is trouwens een leuke vraag: kan een men ook incarneren als een mobiele telefoon, en waarom dan wel of niet?
Maar goed voor degene die verlangt naar een diepgaandere kennis van de wereld van de phenomenen, wat iets anders is als af en toe tijdelijk ‘gelukkig zijn’ kan duidelijk worden dat alleen de mens als individualiteit kan sterven aangezien ieder mens een individualiteit op zich is terwijl bijvoorbeeld de koe geen individualiteit is maar een groepsziel die zich gefragmenteerd in kwantiteit op aarde manifesteert. De koe en de vlieg sterven pas als individualiteit als de soort is uigestorven. Want de soort is in dat geval de individualiteit.
Een natuurlijk heeft de geest die opnieuw incarneert levenskracht want geest zijn is levenskracht. Verder hoef je niet in de dood te geloven om te sterven, dat gebeurt toch wel.
Verder bestaat niet zoiets als een verdoemenis die nooit ophoudt verdoemenis te zijn, wellicht omdat zij die niet verdoemd zijn geen geluk voor zichzelf wensen als er verdoemden blijven bestaan. We hebben het hier over naastenliefde.
Verder kan je van niemand verwachten dat die leeft en toch niet gelooft in het leven en voor zulke mensen is deskundige hulp van groot belang want of ze er nu wel of niet in geloven ze leven nu eenmaal en als je dat, die werkelijkheid ontkent, heb je een groot probleem.
Ja, ik moest ook nadenken over egoisme toen ik me hier in dit topic vderdiepte. Hier in Thailand hoor ik eigenlijk maar zelden mensen klagen, en ik durf wel te stellen dat ze daar redenen toe hebben. Als ik hier door het ziekenhuis loop en de ongeveer zestig volwassen patienten per grote zaal zie liggen, mannen en vrouwen door elkaar, dan kom ik ziekten, kwalen en en verminkingen tegen die ik in Nederland eigenlijk niet zie, zeker niet op deze schaal.
Maar in het westen, waar het leven kwalitatief stukken beter is, door de inspanningen van generaties van geinspireerde mensen, velen daarvan door onder andere het christelijke geloof, wordt me toch geklaagd.
De schepping is goed, de mens die klaagt moet niet vluchten in zelfmedelijden maar ‘ aan het werk ‘.
Chan, ik denk dat dieren best wel individualiteit kunnen ervaren, en ook dat ze zich eenzaam kunnen voelen. Het feit dat mensen zeggen dat dieren alleen als groepsziel kunnen bestaan/geen individuele gevoelens hebben is meer iets wat iets over de bekrompenheid van mensen zegt dan over het leven van dieren. Net zo goed heb je dieren die heel goed alleen kunnen leven en andere dieren kunnen dat niet, bij mensen is dat ook zo.
Het feit dat de mens aan de individuele dieren geen ziel toekent komt alleen maar door de christelijke bijbel en door het feit dat mensen niet met dieren communiceren.
En incarneren in een mobiele telefoon? kun je me daar wat meer over vertellen?
Vorige week stond ik aan dek te meimeren en het was deze vraag die ik mezelf stelde..Betekent dat iets etc.!! (onderaan het artikel)Te deksel! Vervolgens staarde ik naar de golven en mijn gedachten werden onderbroken door een groep Hector-dolfijnen, die erg veel lol in het leven leken te hebben, dat was overduidelijk, om enkel vis te vangen hoef je geen driedubbele salto te maken. Zouden deze dieren terug willen komen als dolfijn in een volgend leven? Of hun voer dan, haring etc…Wat vinden zij? Stilte.
En ik, zou ik minder whisky moeten drinken om mijn karma gunstig te beinvloeden, minder vloeken?
Dan komt er dus de tricky question, ben ik een ‘braver’ mens als ik WEL steeds terug kom omdat ik dan de mens van dichtbij kan ondersteunen of ben ik egoistisch door op zo een manier mijn leven te leven dat ik NIET meer terug hoef… Ik weet het niet Katinka,niet echt. Er staat in Gurdjeff’s “Verhalen van Beelzebub aan zijn kleinzoon” een verwant schrijven,om kort te gaan, Bbub reist met zijn kleinzoon in een ruimteschip door de kosmos en men bezoekt verschillende planeten en werelden, na ieder bezoek
maken ze een analyse. De kleinzoon is erg onder de indruk van het leed, niet alleen het aardse leed. Bbub zegt echter iedere keer dat er een planeet is die echt verschrikkelijk is, kunnen aarde en hel niet aan tippen, een nachtmerrie van de bovenste orde. Letterlijk…en figuurlijk. Dit is de laatste stoffelijke planeet, waar alles perfect van schoonheid en gelukzaligheid is, de stof in zijn ultieme pracht: 100%.
De bewoners zijn in het laatste stoffelijke stadium, en, ze kunnen kiezen: ga ik hier weg om me bij God te voegen of en geef ik deze hemel op om de stof voor altijd achter me te laten? Helse pijn deze beslissing.. Het aardse leed is over als je niet meer naar de aarde terug gaat maar na de troost zal je weer verder moeten en zal een vergelijkbare situatie zich weer kunnen voordoen in een ‘nieuwe’ context jongedame en medebloggers. En daarom nogmaals, echt hier naar leven dat doe ik niet, ik hou me in, ik wil mensen helpen, ik spreek ‘GOD’ aan en hoop het beste voor iedereen maar een plan om nooit meer terug te hoeven komen, neen. Tot slot: “Zalig zijn de armen van geest want hun is het koninkrijk der hemelen” of moeten we zeggen HUN, wij niet met onze calculatie m.b.t. ons toekomstig lot. Selah.
Is het wel zo mooi dat spirituele en dat soort dingen? God is toch gewoon verschrikkelijk??? In ieder geval heeft ie ons mooi in de tang, het hele concept van geschapen zijn door god en dus hem zijn maar ook een individu dat van alles fout doet: om dat recht te breien vreselijk afzien en dan weer hem worden, wat zit daar achter, het is een grote doodenge fabriek. Nee, je word bedankt meneer de scheppert. Nou doei!!
Het is niet echt wel mooi, niet gewoon mooi, het is onbeschrijflijk mooi. Het is een mooiheid en een schoonheid welke leeft in ‘ The Eye Of The Beholder’.
Het is een schoonheid welke leeft voorbij de grenzen van kennis in onmeetbare vrijheid. Het is een schoonheid van puur Geest-zijn welke niet in woorden uit te drukken is.
Dat God ons de macht gegeven heeft om ook de verkeerde kant op te kunnen gaan is deel van zijn grenzeloze wijsheid want zonder die macht zouden we niet anders zijn dan slaven.
Nu kunnen we meesters worden van ons Zelf, Geest die meester is van zijn of haar Geest zijn.
Dat we verkeerde keuzes maken moeten we niet God aanrekenen.
Geen verdekt zelfmedelijden: aan het werk.
Werken aan je persoonlijke ontwikkeling om te voorkomen dat je opnieuw geboren wordt is iets dat blijkbaar heel veel ongeloof oproept. Zoiezo staat het werken aan persoonlijke ontwikkeling voor de meeste mensen los van het feit wat er na hun dood met hun ziel gebeurd. Ook kan je je afvragen wat het dan is in mij wat “opnieuw geboren wordt”? Bij de christenen is “opnieuw geboren worden” blijkbaar iets positiefs en bij de boedhisten niet. Wat me ook opvalt is dat datgene wat de christenen blijkbaar aanduiden als “de heilige geest” door de boedhisten wordt aan geduid als een zintuig(het denkvermogen).
Bij de ‘Christenen’ is opnieuw geboren worden – tijdens het ene leven dat ze menen te hebben – een “geboren worden in de Heilige Geest”. Of ze werkelijk in de Heilige Geest herboren zijn als ze dat zeggen is dan natuurlijk een tweede.
Traditionele Christenen, dus de Christenen die geconditioneerd zijn door traditie om te denken wat ze hebben geleerd te denken, menen dat ze maar 1 keer leven.
Ik denk dat als er al een Boeddhist is die zou denken dat de Heilige Geest bij de Christen een zintuig is dan weet deze niet waar Christenen het over hebben. Het begrip Heilige Geest ben ik verder bij Boeddhisten nog niet tegengekomen.
Hoe dan ook, beide religies hebben gemeen dat de mens een ontwikkelingsweg gaat om een ‘beter mens’ te worden.
Daar zitten verder meer verschillen in dan overeenkomsten zou ik zo zeggen.
Voor een ontwikkelingsweg, welke dan ook, moeten we aan het werk!
Lieve allemaal,
Spiritualiteit… Christen zijn.. boeddhist zijn.. Katinka denkt teveel, Raf en Chan ook, ik ook af en toe, geef ik eerlijk toe!
Laten we met elkaar eens eerlijk zijn gewoon. Wie durft er te kijken naar het “nu”? Dat lijkt me een veel meer fundamenteler disussie. en veel meer van belang. Lees jullie eigen teksten eens ajb.
Wie gaat hierin met me mee?
Katinka, Raf, chan,
Als ik zeg dat jullie vastzitten: “in jullie eigen overtuigingen.”
dan zullen jullie dit diep van binnen direct beamen.
Waarom niet gewoon de”onzekerheid” accepteren?
Alle spiritualiteit is denk ik een manier om open te zijn. Open. Open veronderstelt dat we nu dicht zitten. En dat klopt in zekere zin: we zitten dicht met alle dogma’s, overtuigingen, god, duivel, wedergeboorte, verlichting en ga zo maar door. Ik heb alles geprobeerd, bidden, meditatie, yoga, alles en alles, jaren en jaren. Sorry, maar het was allemaal hooguit afleiding. Uiteindelijk moet ik tot de conclusie komen dat ik al die spirituele trips beter overboord kan gooien. En dat doe ik ook. Weg er mee! Wedergeboorte? Troep… Karma? Heilige drek. We willen overal zekerheid over, die duidelijkheid wilde ik ook. Maar niets werkt verdomme en geen enkel pad leidt me ergens toe. Waarom niet? Omdat het slechts de weg van het zelf is, dat altijd maar wil overleven. Op welke manier dan ook. Ikke, ikke, ikke. De dood vaagt alles weg, en dat ligt blijkbaar in de aard der dingen. Dus verzinnen we er iets leuks bij, reïncarnatie. We kunnen niets weten over wat er na de dood gebeuren zal. Hoogstwaarschijnlijk niks. Maar toch bouwen we er luchtkastelen omheen, onder leiding van welke baardige lama dan ook.
Ik kan alleen de ene been voor het andere zetten, op mijn eigen eenzame weg. De rest is overbodige en zinloze spirituele luxe, althans, voor mij. Doe wat je wilt, volg wie je wilt, ik ben er echt helemaal klaar mee. Wat een ander doet, moet-ie zelf weten, ik ben geen priester. Ik ben in de val gelopen, de val van al die kletspraatjes, van de doden die via geschriften tot de levenden spreken. Kan daar ook maar iets levends uit voortkomen? Voor mij is het allemaal dode as, uitgebrande zooi.
Friedrich,
Ik probeerde dit “voorzichtig” te brengen, maar kan me eigenlijk volledig in je verhaal vinden.
Vele mensen zijn bezig met “zingeving”, in welke vorm dan ook. het is niet aan mij om te zeggen dat dit goud of fout is.
Leven en laten leven denk ik.
Ja weetje, als je vanuit een gevoel van gebrek aan zingeving je plaats in de wereld niet inneemt, dan heeft daar ook niemand wat aan toch? Ieder mens moet een droom hebben of een ideaal wat die voor gaat, anders is alles toch in vain? Iemand mag zich best tijdelijk lekker met dwaze dingen bezighouden ook al voegt dat maar heel weinig waarde toe aan het bestaan. De een leeft voor zijn club, de volgende voor zijn geloof, een ander voor zijn werk. Het gaat er alleen om dat je geen spijt hebt als je droom uit elkaar valt, in dat geval ben je toch een ervaring rijker en dat is dan wat je gewonnen hebt.
Friedrich,
Ik hoop dat jij en ik vele reacties zullen krijgen. Dat zou namelijk een daadwerkelijke interessante discussie terweeg brengen – en dan kunnen we we eindelijk in gesprek komen, in “dat wat is”, iets waar ik al een hele tijd voor pleit, maar waarvoor iedere keer geen aandacht is!
Wie openent het “bal”?
Hoewel dit topic hier niet over gaat;’ het nu ‘, sta ik er wel voor open om daar over te ‘praten’. Eventueel op een ander forum.
Feit is wel dat we ons realiseren dat als iemand, wie dan ook ,daar wat over schrijft , dat dat dan gebeurt in een achteraf gebeuren en dat daar heel veel denken bij te pas komt. Alles wat we schrijven heeft namelijk te maken met begrippen /gedachten die te maken hebben met het denken. We denken/verwoorden onze ervaringen nu eenmaal in begrippen.
Aangezien Feite nogal veel passie heeft voor het in gesprek gaan over het nu is het wellicht een idee dat Feite een opening maakt met inhoud gerelateerd aan het nu.(?)
Even voor de duidelijkheid. ik kan mij h-e-l-e-m-a-a-l n-i-e-t vinden in de bijdrage van Friedrich. zijn ‘visie’ is er ook maar 1 onder vele en (noemen ze dat nihilisme?) de praktijk laat zien dat dat alleen maar verstoppen is voor de realiteit.
Het leven is meer dan het ene been voor de andere zetten . We zijn geen paarden. Wat dat betreft kan ik weer meer meegaan met rafie, alleen moet het ideaal geen droom zijn zonder voeten op de aarde. Dat wat vruchtbaar is is wat werkt dat wat werkt heeft betekenis. Het ideaal, de droom moet een verbinding hebben met de actualiteit van het leven. Als een ideaal,droom dat niet heeft is het ideaal niet meer als een lege illusie, een soort van mentale drug.
Vaststellingen:
Wie houd vast aan de overtuiging dat we zullen reïncarneren behalve de mens…
en hoe egogerichter die mens is hoe sterker het geloof is dat er iets erna komt of niets…
en wie heeft de waarheid in pacht…moest de waarheid bestaan dan zou iemand ze al lang gevonden hebben…
diegene die het best kan leven in het hier en nu is de mens die zich niets aantrekt van later…
religies houden de mens juist dom door steeds te blijven beweren dat we vanalles moeten doen zoals mediteren en andere technieken om – ? – wat te bereiken, laat alles gewoon los en geniet van alles…
Verlichte mensen zijn dat omdat ze authentiek zijn, zijn we dat niet allemaal?
Zijn we dat feit niet vergeten omdat we juist anderen steeds willen naäpen…
Francois?
Ik zou je graag een keertje mee uit vragen. Maar daar is dit forum geloof ik niet voor bedoeld 🙂
Authentiek zijn we allemaal, echter vele mensen (de meeste) kiezen er bewust of onbewust voor om als “2e hands” mensen door het leven te gaan.
Ik ben van mening dat we “het leven” gewoon es moeten accepteren zoals het is, met al zijn pijn/ verdriet maar ook geluk en vreugde. Zo éénvoudig lijkt me, maar ook zo simpel me dunkt.
Het is geen “nihilisme” zoals hier wordt gesuggereerd. Wat is er nou mis mee om te zeggen “Ik weet het gewoonweg soms niet?”.
Er is natuurlijk niets verkeerds aan om te zeggen dat je iets niet weet als je iets niet weet. Dus is er ook niets verkeerds aan om te zeggen dat je iets wel weet als je iets wel weet. Dat wat een mens schrijft dat hij of zij meent te weten is in eerste instantie een subjectieve mening, een heel persoonlijke visie. Zo lees ik bijvoorbeeld wat Francois schrijft. Dat is de projectie van zijn persoonlijke mening zijn denkwerk. Het is interessant dat de meesten van ons daarmee altijd menen een soort van universele waarheid te bezitten. Dat geeft aan dat de individuele mens zich toch wel vaak ziet als het middelpunt van HET bestaan. Over egogericht zijn gesproken.
Of een subjectieve mening ook een objectieve waarheid is is echter wel iets dat nader onderzoek vraagt.
Ik denk ook dat we het leven in eerste instantie moeten nemen zoals het is. Dat is nu eenmaal het gegeven waarvan je uit moet gaan. Je kunt ook geen auto repareren met het gereedschap wat je droomt te willen hebben.
Wat me wel opvalt is dat de uitspraak dat je het leven gewoon moet nemen zoals het is, een uitspraak is die deel uitmaakt van mensen die alle redenen hebben om tevreden te zijn met het leven. Dat geldt zeker voor de gemiddelde Nederlander. Werk of uitkering, altijd een dak boven het hoofd, een zeer goed verzorgde samenleving (in verhouding tot…) goede gezondheidszorg, enzovoort, enzovoort. Een dergelijke uitspraak hoor je meestal niet van mensen waarvan de partner er met een ander vandoor is gegaan, die met een ongeneeslijke ziekte te maken hebben, een ongeluk, verlies van een goede baan, een (natuur)ramp, enzovoort. Dit hoor je ook niet van mensen in culturen die er heel wat anders voor staan dan de onze.
In andere woorden, probeer eens uit of je het leven kunt nemen zoals Francois beschrijft. Gewoon het ene been voor de andere zetten. Als je nu honger hebt ga je eten. Als je nu zin hebt om te slapen ga je slapen, als je nu zin hebt om je sexueel uit te leven ga je je sexueel uitleven, Als je zin hebt om wat rond te rennen ga je wat rond rennen. zoals ik al schreef; leven als een paard. Niet dat je dan een paard bent, maar probeer eens te leven als een paard. Zonder TE DENKEN aan morgen, zonder je zorgen te maken, zonder plannen, zonder te beschouwen, eigenlijk: zonder uitgebreid te denken. Probeer je je zo’n leven eens voor te stellen. Dan ben je als mens niet alleen maar egogericht bezig, maar denk je ook nog na over de werkelijkheid van bestaan in een grote wereld met alles wat daar in aanwezig is. En als je de moeite neemt om daar werkelijk over na te denken dan zul je tot de realiteit komen dat je ‘ het leven zoals een paard’ waarschijnlijk nog niet eens een dag kunt volhouden en al helemaal geen week.
Diegene die het ‘beste’ kan leven in het hier en het nu (Wat is dat: het BESTE???) zoals hierboven beschreven, is degenen die later geen leven heeft. (Tenzij anderen van hem of haar overnemen – onder andere het nadenken – wat hij of zij in het hier en nu allemaal laat liggen)
Dromen is best wel leuk op zijn tijd, maar laten we wel verbonden blijven met de realiteit van het bestaan als mens en gewoon aan het werk gaan met mens zijn en niet denken dat je in een dromend bestaan een of ander paard bent in een paradijs van uitgestrekte grasvelden.
Wacht niet tot het ongeluk je op de een of andere manier inhaalt maar ga nu al iets verder denken als je eigen neus lang is, met andere woorden, wees niet alleen maar bezig om de persoon te zijn die je bent in de situatie die je bent, maar ga ook aan het werk met mens zijn.
Klagen, vluchten, dromen, zelfmedelijden,……..dat brengt je allemaal niets,…… aan het werk.
We willen altijd alles onder = controle = houden uit angst dat de dag van morgen ons geluk zou kunnen afnemen.
Ter aanvulling van mijn uiteenzetting wil ik er nog aan toevoegen dat de driepotige methode die de beste houvast geeft in het leven bestaat uit de liefde en het respect voor Moeder Natuur, Kennis van de materiële dingen en als het niet minst voornaamste punt: de emotionele verbondenheid met het mysterie, hetgeen ons het vertrouwen geeft dat de ikheid ondergeschikt is aan de eenheid met allen…
(en wat is er mis met de bewering dat we niets weten, wil je zeggen dat jij alles weet en het mysterie, dat het Leven toch wel is, begrijpt beste chan?)
Zoals ik al eerder schreef is er niets mis met het gegeven dat we soms iets niet weten. Zo is er ook niets mis met het feit dat we soms iets wel weten. Te stellen dat we (helemaal) niets weten – als iemand zoiets al zou denken- is een onmogelijkheid want dan zouden we op zijn minst al weten dat we niets weten dus dat is net zo’n verhaal als de Kretenzer die beweet dat alle Kretenzers liegen.
Verder klinkt een driepotige methode al als een houvast voor het leven, heeft niet veel weg van een leven waarbij je als mens gewoon het ene been voor het andere zet. Het is gewoon een volgende filosofie en wellicht religie.
De liefde daar kan ik nog wel een beetje in komen maar ” kennis van de materie” daar zie ik de ellende al beginnen, want daar lopen de meningen al behoorlijk uit een. Om maar een voorbeeld te noemen, volgens sommige mensen wordt met een goede kennis van de -levende- materie reincarnatie van de mens al verklaard.
En dan ‘ Het mysterie’ ik zou zeggen: is er ergens nog een belangrijker aspect van het leven om conflicten over te krijgen? Zo heb je in het Boeddhisme al diverse mysteries, neem bijvoorbeeld wedergeboorte en Verlichting. Dan het mysterie van het Christendom, de dood en de verrijzenis van Christus, en dan het mysterie van de Profeet Mohammed, die – volgens zijn zeggen – boodschappen kreeg medegedeeld van een engel en op wonderbaarlijke wijze afscheid nam van het bestaan op aarde nadat hij een wereldreligie had gesticht.
Waar hadden we het ook alweer over, of zouden we het alweer over hebben? Over gewoon leven in het nu………?
Nee, gewoon leven in het nu is leven zonder driepotigheid, zonder vaste ideeen over zoiets als liefde en zonder mysterieuze mysteries waarin we als eenling in vertrouwen opgaan in een mysterieuze (Christelijke? Boeddhistische?Islamitische? Hindoestaanse?Religeus fundamentalistische? Joodse? ) eenheid.
Feite, een mens,ook hen die beweren in het nu te leven, word tijdens zijn leven geconfronteerd met veel fijne dingen maar ook met verdriet, veel verdriet. Dit o.a. spoort hen aan om te zoeken, te vragen en het ‘nu’ antwoord niet, is alweer voorbij zelfs..Of niet? Als dat kindje wat je vasthoud er ineens niet meer is (God verhoede) dan ben jij absoluut niet meer in staat om in het nu te leven en het leven te nemen zoals het is. Je kan God verrot schelden, je kan er niets meer mee te maken willen hebben of de rest van je leven een tik houden, whatever, maar je kan ook gaan zoeken, in het nu, in het toen,overal en in boeken en in je omgeving, je zal dan versteld staan wanneer je iets ervaart wat bij vinden in de buurt komt en als je een keer echt het verschil hebt geproefd van dit en dat maar toch in jezelf dan zal je weten dat je nog maar aan het begin staat, dat zweverig zijn ook kan betekenen zeker te weten dat er niets is buiten je huidige bestaan, een ENORME misvatting. Sorry voor het harde voorbeeld Feite maar kan jij zeggen dat het leven loopt zoals jij het wil? Nee dat kan je niet. Laat dit onderwerp niet voor je verpesten door de ontelbare kletskousen die hier de huur mee betalen of denken dat alles met spiritualiteit een toveroplossing is voor ons leven want dan ga je onderuit. Zoek zelf naar jezelf VIA die bergen informatie, met een cynisch of stoere nu-houding vind je niets, je moet bij jezelf inbreken tussen de oren en als je dan tussen 4 plankjes ligt dan kan je zeggen: ik leef in het nu, het is altijd nu, toen ook, maar er zit beweging in het nu, je houd het niet vast, er is iets aan de hand met het leven, het zal je bezoeken de magie als het je lukt om ernaar te luisteren, als je het al weet ziet je innerlijk geen aanleiding om te onthullen, je blokkeerd het met dit en dan weer dat maar toch verschijn je op dit blog uit nieuwsgierigheid. Zoek de jouw passende weg, geef nooit op en anders: oordeel niet over voor jou onzichtbare dingen, maak ze zichtbaar, blaas ze leven in, God blaast het er weer uit tot het precies zo is als hij het wil, die zeldzame keer dat ie je hiervan op de hoogte brengt is onvergetelijk. Haven in zicht, lossen/laden en verder! Ahoy!
Hierboven noemde ik het wedergeboorte-concept en de karma-leer “holy shit”, zoals gezegd omdat het zelf de neiging heeft om zich door middel van letterlijk alles te handhaven, het hoofd boven water te houden, zich ergens aan vast te klampen, te vereenzelvigen. En dat gaat over het algemeen bij voorkeur via filosofie en het allerbeste door middel van metafysica, spiritualiteit en religie. Waarachtige spiritualiteit is mijns inziens een net, waarin bepaalde mensen blijven hangen. Ze zijn zoekende, en dus biedt religie een bouwwerk aan, een vindplaats. Jezus noemde zijn discipelen niet voor niets vissers van mensen. Maar je vangt maar een beperkt aantal geïnteresseerden, de rest leeft het leven gewoon door. Wat doet die bepaalde groep besluiten om nu juist aan te haken? Waarom bijten zij in het aas en een ander niet? Zoals gezegd omdat ze zoekende zijn, ontevreden met het leven, het menselijke lijden en dergelijke.
Boeddha, Jezus, enzovoort “verpakken” de inzichten in hun benadering van het wezenlijke, het essentiële in een leer. Gautama de Boeddha spreekt over wedergeboorte als gevolg van karma, Jezus Christus spreekt nóóit over reïncarnatie. Er zijn altijd New Age dwazen die proberen in de leer van Christus toch een vorm van reïncarnatie te vinden, maar Jezus heeft er niet actief over gesproken in bijvoorbeeld de Evangeliën. Maar met wat puzzelen en via interpretatie valt er altijd wel een mouw te passen aan van alles en nog wat. Maar goed, de karmaleer van de Boeddha wordt volgens mij ook vaak gebracht als zijnde de wet van oorzaak en gevolg. Daarbij wordt de leer van karma veelal niet bestudeerd, maar er wordt maar zo-zo, la-la wat over gelezen. Helaas zelden zie ik iemand doorredeneren, er wordt maar aangenomen wat één of andere autoriteit op het gebied van religie voorschrijft en klaar! Daarmee stopt het zelf nadenken… En dergelijke “heilige” of “Verlichte” lieden zijn soms al honderden of zelfs duizenden jaren dood. Dus kunnen we ook geen verduidelijking aan hen vragen, maar moeten we het doen met de geschriften.
Karma in Boeddhistisch perspectief wordt gebracht als intentionele karma, dus niet zuiver en alleen als de wet van oorzaak en gevolg. De Boeddha koppelde de persoonlijke intentie aan het karma, de kwade of goede opzet. Daarbij leerde hij dat zowel slechte daden die lijden veroorzaken (haat, afgunst e.d.) als goede daden (de ander helpen, liefde, e.d.) dienovereenkomstig karma opleveren. Beide vormen van intentionaliteit creëren dus karma. Dit karma is slechts een universele wet, er zou geen persoonlijke god aan te pas komen om de uitwerking te bewerkstelligen, maar je komt er nooit onderuit, dus heeft het toch weer iets machtigs, zelfs bijna goddelijks. Alleen wordt er als zodanig geen persoonlijke god aan gekoppeld. Wijzigingen in je karma zijn slechts mogelijk als je een diep inzicht verkrijgt in je haat als emotie, de destructiviteit er van inziet (voor zowel jezelf alswel voor de ander) en er mee ophoudt. Haat is een emotie of passie, liefde is dat ook. Zonder intentionele liefde of haat zou er dus geen karma opgebouwd worden, resulterend in een wedergeboorte. Aldus de Boeddha. En die wedergeboorte is meer een intentionele echo van het karma dan dat we weer als hetzelfde wezen wedergeboren worden. Dit betekent dat onze intenties blijven bestaan en zich weer zullen hechten aan een nieuwe wezenlijkheid. Bewijzen worden hiervoor echter in het geheel niet geleverd, dus je moet dit maar aannemen als zijnde “waar”. Omdat we in ons leven allemaal wel weten dat sommige zaken veroorzaakt worden door andere zaken, zijn we geneigd om de karma-leer gemakkelijk over te nemen als zijnde “waar”. De waarheid is echter, dat we de leer van karma slechts “aannemen” van een autoriteit als de Boeddha. We weten niet of het klopt, met name ook niet in het licht van bijvoorbeeld een andere leraar, die ik al noemde. Jezus Christus beweert namelijk dat er maar één aards leven is zoals we dat leiden, de hele Joodse leer is daarvan doordrongen. Er is hooguit sprake van eschatologie, maar dat heeft niet (s) te maken met de retributieve karma-leer van de Boeddha. Het is zo ongeveer appels met peren vergelijken. Wel wordt goedheid in vrijwel alle religies gezien als ethisch juist, en ligt het uiteindelijke oordeel bij God, volgens de Christenen. Wie heeft er nu gelijk? Er is mijns inziens geen argument om Boeddha zomaar boven Jezus te stellen of andersom. Ze hebben beiden een leer gebracht die de wereld behoorlijk heeft beïnvloed, en miljoenen mensen geïnspireerd.
Mijns inziens is de leer slechts de wikkel om de reep chocolade. Op de wikkel staat “Boeddhisme”, “Christendom”, enzovoort. Het lijkt er sterk op dat we ons door middel van de ratio steeds maar bezig houden met de wikkel in plaats van de chocolade. We proberen de leer te verteren, maar dat is het gouden papiertje zonder daadwerkelijke voedingswaarde. De essentie, de chocolade, missen we. Religies schuiven steeds leiders of autoriteiten naar voren als zijnde gezaghebbend. Hun volgelingen leggen de leer van hun meester netjes vast als hij of zij gestorven is, d.w.z. de “woorden” van hun meester. Vervolgens gaat men de leer proberen te verteren, de woorden te nemen zoals ze gebracht worden. Theologie neemt een aanvang, concilies, vergaderingen, debatten, rationele discussies. Maar wat heeft dat te maken met de oorspronkelijke leer, de metaforische chocolade?
De Boeddha spreekt vaak in de Pali-Canon over dat iets noch positief is, noch negatief, noch positief en noch negatief tegelijkertijd. Als je dat met je denken probeert te doorgronden, kom je dus op niets uit. Denkelijk bedoelt Boeddha hiermee dat het wezenlijke, het Boeddhaschap, de Verlichting niet in woorden is uit te drukken. Vandaar dat hij vaak wordt beschouwd als een nihilist, een etiket wat ook meteen aan mijn eerste post hierboven is geplakt. Ik ben Boeddha niet, alleen weet ik voor mezelf dat als je de leer van het karma probeert te doorgronden, je via de ratio nergens op uit komt. Want wedergeboren word je toch volgens de Boeddha, wat je ook doet: goed bedoeld of kwaad bedoeld. Waarom wordt het goede eigenlijk ook in de karma-leer benoemd als zijnde een intentionele handeling? Omdat mensen die denken dat ze goed doen heel vaak de intentie hebben dat ze door “het goed doen” er zelf ook beter van zullen worden: in de toekomst vooraan in de rij zullen staan bij de hemelpoort. De emotie van het goed-doen kan gemakkelijk de “heiliger dan gij” spiritualiteit veroorzaken. Met alle gevolgen van dien. Vandaar dat ik stel dat ik de wet van karma laat voor wat het is. Ik vind het een “gevaarlijke” leer, omdat er veel te veel interpretaties zijn en de één weet het nog beter dan de ander, met als gevolg nutteloze discussies over de wikkel van de chocoladereep. Ik zet het ene been niet voor de ander als een paard, zoals hierboven wordt gesuggereerd. Ik bedoelde er mee te zeggen dat ik immers zelf probeer de verantwoording te nemen voor elk (religieus) besluit in het leven, en zet daarmee zelfstandig het ene been voor het andere. Dat is spreekwoordelijk bedoeld, namelijk. Misschien kan ik daardoor soms even vallen, maar ik sta altijd weer op. Des te meer vrijheid we hebben, des te meer we verantwoordelijk worden voor onze daden. En ik wil dat geen karma noemen. Een steen heeft geen verantwoordelijkheid, die is onvrij. Een dier doodt het andere dier slechts omdat hij of zij honger heeft, die doet dat niet uit intentie. Slechts de mens, met al zijn (relatieve) geestelijke vrijheid, is ethisch veel meer verantwoordelijk voor wat hij uitvreet. Dat is de intentie waar de Boeddha volgens mij op wees. De Boeddhistische “wedergeboorte” laat ik wat dat betreft voor wat het is.
Zoals ik al eens eerder schreef Friedrich is – ook – wijsheid “In The Eye Of The Beholder”. Met andere woorden; als iemand zijn gedachtenwereld naar buiten kenbaar maakt, dan maakt hij of zij daar in de eerste plaats mee duidelijk hoe zijn of haar gedachtenwereld in elkaar zit. Met andere door de gedachten die iemand uit, leer je de denker van die gedachten kennen. Of die gedachten meer zijn dan een subjectieve waarheid moet dan nog maar blijken.
Die gedachten die in een mens zijn hoofd als gedachten, als spirituele activiteit werkzaam zijn, zijn alleen maar een net waar mensen in gevangen zitten als ze in bepaalde gedachten gevangen blijven zitten. Denken zelf is niet per definitie een net, en spiritualiteit dus ook niet. Heel veel mensen kunnen aan zich zelf beleven dat ze spelen met gedachten, soms denken ze Boeddhistisch dan weer Christelijk dan weer atheistisch. Dat is op zijn best denken in beweging. Dat kan een paard bijvoorbeeld niet, een paard zit gewoon gevangen in ‘paard zijn”. Een mens kan al spelend even Boeddhist zijn, Christen of een aap in een toneelstuk voor een groep kinderen.
Ik denk dat het ook heel belangrijk is om de begrippen religie en spiritualiteit niet door elkaar te gebruiken. Religie is een maatschappelijk fenomeen, spiritualiteit een menselijke eigenschap.
Verder denk ik dat een overeenkomst tussen Boeddha en Christus, en ook de werkzaamheid van de apostelen, was dat ze zich richten tot mensen die op zoek zijn naar waarheid. Als ze al mensen wilden ‘vangen’dan was dat een aansprekend ‘vangen’op basis van het zoeken naar waarheid.
Beide stromingen hadden hoofdthema’s Boeddha hield zich niet bezig met het ontstaan en de evolutie van de wereld, wat de Bijbel juist veel meer doet en Jezus hield zich niet zoveel bezig met reincarnatie/wedergeboorte. Wil dat zeggen dat zowel evolutie als reincarnatie daarom dus geen geldigheid hebben? Beiden hebben het ook nooit specifiek gehad over mobiele telefoons, viertaktmotoren en drietrapsraketten, en ook niet over MRI scans en open hartoperaties. Betekent dat dat die dan ook geen deel uitmaken van ons leven. ( volgens heel traditionele religieuze fundamentalisten is dat dan ook zo)
Jezus heeft dan wel niet erg expliciet over reincarnatie gesproken de Bijbel vertelt dat Jezus Christus notabene na zijn dood tot wederopstanding is gekomen en aan een reeks van mensen is verschenen. Dat is van Boeddha niet bekend.
Dat is dus meer dan een of andere leer, dat is – voor nogal wat mensen – pure ervaring geweest. Net zoals de Verlichte aanwezigheid van Boeddha voor nogal wat mensen ervaring is geweest
Het is een realiteit dat veel mensen niet nadenken over zaken zoals Karma en zich alleen maar baseren op traditionele geschriften en oude kennis voortdurend herhalen. Uit ervaring kan ik je wel vertellen dat er ook mensen zijn die, in de moderne tijd, daar zeer veel over hebben nagedacht, gemediteert enzovoort en tot zeer opzienbarende levende kennis zijn gekomen. Om maar iets te noemen: Een van de belangrijkste oorzaken voor de toenemende – psychische – problemen van de mensheid is het tekort aan kennis over – persoonlijk – Karma.
Met andere woorden, mensen komen ernstig in de problemen in de toekomst omdat ze het verband tussen de dingen die ze in een leven ervaren niet kunnen plaatsen omdat ze niet beschikken over kennis van hun persoonlijk Karma – de specifieke relatie van dit leven tot vorige levens – waardoor ze niet tot inzicht kunnen komen.
Karma is de wet van oorzaak en gevolg. De intenties in dit leven zijn het gevolg van het doorleven van de vorige levens in de tijd tussen dood en een nieuwe geboorte. Mensen worden geboren met intenties die een relatie hebben met hun vorige levens. Dat is een vorm van zelfwerkzaamheid die plaats vindt in een spirituele wereld en tot zichtbare werkzaamheid komt op aarde in een aards bestaan.
De opmerking dat er maar 1 aards leven bestaat kun je ook op een andere manier uitleggen, namelijk dat er geen tweede aarde is zoals de aarde waar we op leven.
Verder gaat jouw stuk veel over Karma en allerlei vragen die je daar over hebt en conclusies die je daar aan verbindt. Het zou veel te ver gaan om daar hier op te reageren. Maar ik kan je wel vertellen dat mijn ervaringen en gedachten over Karma heel andere dingen vertellen als wat jij schrijft. Maar dat wil niet zeggen dat het niet deugt wat je schrijft, uit je bijdrage blijkt dat je op de een of andere manier zoekende bent en zolang dat het geval is ben je nog nergens in gevangen. Zoek naar waarheid en je zult de waarheid vinden.
Het doet me goed om te lezen dat leven waarbij je het ene been gewoon voor het andere been zet, zo te lezen voor jou toch een iets andere inhoud/betekenis heeft als de betekenis die men daar in het algemeen aan geeft.
Wat dat betreft heb je menig lezer hier enig inzicht verschaft over jouw manier van denken en argumenteren.
Chan, Als een paard, of en ander dier gevangen zit in zijn paard zijn dan geldt dat toch ook voor mensen? Een mens zit gevangen in zijn mens zijn. En hoe weet je zo 100% zeker dat een paard of een ander dier geen intenties heeft. Een paard paardt, een hond hondt en een mens menst zou ik zeggen. Of zie ik het verkeerd?
In wezen zie je het niet verkeerd Alex. Je zou het ook wat simpeler kunnen omschrijven. Een steen is een steen. Een plant is een plant , een dier is een dier en een mens is een mens.
Je zou dit een ‘gevangen’ zijn kunnen noemen, ieder in zijn eigen essentie, zijn eigen karakteristiek. Dat is dan een stukje overeenkomst. Zo is het ook een overeenkomst dat alle vier genoemde fenomenen op aarde aanwezig zijn. De denkfout die echter wordt gemaakt, in het moeiteloze oppervlakkige denken, is dat omdat die overeenkomsten er zijn ze dan ook allemaal hetzelfde zijn. Helaas dus, bepaalde overeenkomsten zijn dan wel het zelfde , de fenomenen echter niet. Het is heel wat anders om een steen te zijn als een mens, heel wat anders om een paard te zijn als een mens.
Een paard heeft natuurlijk intenties. Algemene paarde intenties. Een vlinder heeft ook intenties, algemene vlinderintenties. Daar blijft het dan bij.
Een mens heeft niet alleen – individuele- mensenintenties, ( de jouwe verschillen daarin al behoorlijk van die van jouw vader en nog meer van je grootvader, ze zijn dus niet algemeen) een mens zit zover met zijn spirituele essentie in het materiele bestaan dat hij of zij zelfs kennis, inzicht kan krijgen in de intenties van paarden en vlinders. Andersom is dat niet zo. Dat is nu een karakteristiek verschil tussen dieren en mensen. En zo zijn er meer en daar gaat het om. Inzicht te hebben.
Het bijzondere van de mens – in vergelijking tot mineralen, planten en dieren, is dat een mens zelfs inzicht kan hebben in inzicht hebben. Daarin is het dat in de mens de Geest zichzelf, de Geest dus, ontmoet….. op aarde, in een materieel bestaan. Wie ore heeft die hore.
Elke vergelijking met een paard gaat hier totaal mank, omdat we immers over mensen praten. En we kunnen inderdaad niet weten of paarden, of honden of andere dieren niet een bepaalde vorm van intentie in zich dragen die wij niet (h)erkennen. Maar hoe dat ook zij, karma en wedergeboorte zijn bij uitstek concepten die in het Boeddhisme van toepassing zijn op mensen en niet op dieren. Dus ik veeg in één keer alle vergelijkingen tussen mens en paard hier simpelweg van tafel. Ik spreek zuiver en alleen over de mensen. Als iemand anders er voor kiest om zich verder te verdiepen in de paardenwereld en daar vergelijkingen mee wil maken, okee. Ik distantieer me daarvan echter in deze discussie.
De karma-leer van de Boeddha impliceert dat er sprake is van intenties. En die intenties zijn gebonden aan de aggregaten van gehechtheid, de zogeheten “Skandhas”. Dat zijn volgens Gautama de Boeddha aangrijpingspunten voor de begeerte: vorm (materie, lichaam), gewaarwordingen, waarnemingen, psychische vormkrachten, bewustzijn. Deze Skandhas zijn echter niet-wezenlijk en hebben géén ziel (anatman). Onbestendigheid is hun eigenschap en vervuld van lijden, omdat ze bestaan uit geboorte, ouderdom, ziekte en dood. Als die Skandhas, waaruit de mens met name uit opgebouwd is, inderdaad geen ziel bevatten en (samenwerkend) de illusie oproepen van een “ik” of ego dat volgens de Boeddha illusoir is, rijst de vraag hoe de mens dan nog verantwoordelijk gesteld kan worden voor zijn of haar daden? De vergankelijkheid en de onbestendigheid van de Skandhas veronderstelt dat we geen wezenlijke “kern” hebben, althans, als we dat rationeel beschouwen.
Ook beweert de karma-leer dat er sprake is van wedergeboorte van intenties, niet van een ziel of atman. Maar hoe kan een intentie “werkelijk” zijn, als er geen ziel (atman) en dus geen werkelijk zelf, en ook geen ik of ego aanwezig is in de mens? Boeddha beweert tenslotte dat er geen zelf of hoger zelf in de mens bestaat en dat dit slechts een aanname is die immers door hem wordt gelabeld als een illusie (het geloof in het zelf of atman etiketteert de Boedddha zelfs in de Pali-Canon als een zottengeloof)? Slechts iemand die een werkelijke wezenlijkheid heeft, kan daadwerkelijk verantwoordelijk zijn voor zijn of haar daden, niet de mens die wordt afgeschilderd als zijnde een waandenkbeeld. Die kan in alle blindheid slechts diverse stommiteiten uithalen, althans, zo lijkt het. Met alle juridische gevolgen van dien in de wereld, want je wordt natuurlijk wél verantwoordelijk gesteld voor wat je allemaal uitvreet in de maatschappij… We hebben allemaal constant wetten en regelgeving nodig als bescherming, omdat we immers zelf blijkbaar geen leidend moreel of ethisch perspectief hebben, we wat tasten rond in het duister en maken nieuwe wetten aan om toch zo goed en kwaad als het gaat met elkaar om te kunnen gaan in samenlevingsverband. Ieder mens moet dat opnieuw “leren” vanaf de geboorte: doe dit en laat dat. Als we daadwerkelijk een moreel besef hadden vanaf de geboorte, dan waren al die wetten niet nodig.
Ik stel het nu uiteraard even zwart-wit om duidelijk te maken dat als je de leer van de Boeddha zuiver rationeel doordrijft, je nergens op uitkomt. Dat beweerde ik hierboven trouwens ook al. Blijkbaar was Gautama de Boeddha er op uit om elk houvast uit de handen van de zoeker te slaan, zodat men niets overhield om over door te denken, laat staan in religieus verband over te discussiëren. Dat benadert zo ongeveer de leer van Zen, waarin letterlijk wordt gesteld dat je wezenlijkheid immers niet via het rationele denken te bevatten is. Je moet je wezenlijkheid leven, daadwerkelijk met je wezen antwoorden op de vragen van de zenmeester en uiteindelijk een levend antwoord vormen op het bestaan. Probeer je het via je denken, dan word je steevast weggestuurd met de opdracht opnieuw het antwoord te verwezenlijken op de vraag wat bijvoorbeeld het geluid is van één klappende hand. De leerling blijft antwoorden geven, mediteren en nadenken. Maar de meester stuurt hem of haar steeds weg, omdat hij niet is geïnteresseerd in rationele antwoorden. Het bestaan is niet rationeel. We kunnen het denken als hulpmiddel gebruiken, maar we hebben datzelfde denken klaarblijkelijk op de troon van ons leven gesteld. Je moet je leven “leven”, totaal en onvoorwaardelijk. En die onvoorwaardelijkheid geldt tevens voor de acceptatie van het leven zoals het is, en van jezelf. De mens is daarentegen altijd bezig om af te wijzen, dit is niet goed, dat is niet goed. Vooral denkt hij dat er iets mis is met zichzelf, en natuurlijk kun je lijden onder bepaalde conditioneringen. Maar het lukt de mens maar niet om het leven te nemen zoals het komt. Dat is moeilijk, omdat de mens in de veronderstelling is dat er sprake zou moeten zijn van “eerlijkheid”, “rechtvaardigheid”, “vrede”, “eeuwige waarheden”, en ga zo maar door. Dit soort zaken ontbreken nogal in deze (mensen)wereld. Ik weet dat dit gemakkelijk gesteld is, maar wat kun je doen?
Ja, Jezus zei het ook al.”Heer vergeef het hun want zij weten niet wat zij doen.” Wat kun je doen als je niet weet wat je doet? Als je je ego en alles wat effect heeft op je niet toelaat, niet wilt en kunt zien, verzet pleegt? En je heilig in je verzet gelooft. Dan is lijden met tussendoor wellicht een paar onverwachte momenten van min of meer helderheid, het gevolg. Dat leven wordt tegen wil en dank geleefd. Of je nu wilt of niet. Tot het moment dat dit je misschien te veel wordt en je je verzet opgeeft. Uiteindelijk lost de dood alles vroeger of later op. Het is geloof ik maar weinigen gegeven aan elk moment te sterven en met wat zich steeds nieuw aandient opnieuw het leven fris, open en onbevangen aan te gaan, wat zich dan ook moge aandienen, en weer te sterven zonder het vast te leggen. “Mij” gebeurt het maar zo af en toe. En zelfs dat durf ik niet met zekerheid te stellen. Er is geen panacee.
Ik denk Friedrich, dat we intenties van dieren net zo goed van het gedrag van dieren kunnen afleiden als dat we intenties van mensen van hun gedrag kunnen afleiden. Daarom kunnen we ook, op basis van nauwkeurige observaties, stellen dat er bepaalde verschillen zijn tussen mensen en dieren ….en planten en mineralen. Als het zo is dat een dier(soort) een intentie zou hebben waar we geen enkele werking van kunnen waarnemen zou je wellicht ook kunnen stellen dat een dergelijke intentie, omdat deze niet tot uitdrukking komt in het leven op aarde van dat dier(soort) verder dan ook – op dat moment- geen betekenis heeft. Dan is het ook niet relevant om het daar over te hebben. Verder lijkt het mij wel heel interessant om al dit soort zaken uitgebreid te bestuderen, omdat het het inzicht kan vermeerderen.
Als je verder alle vergelijkingen met dieren van de tafel wilt vegen dan lijkt het me dat je daarmee wel rekening moet houden met het feit dat er mensen zijn, ook mensen die zichzelf ‘Boeddhisten’ noemen, die denken dat een mens als dier wedergeboren kan worden. Iets wat volgens mij niet mogelijk is, maar dat heb ik hier ergens al een keer toegelicht.
Als we kijken naar Karma dan is Karma dat wat expliciet vertelt dat de mens herboren wordt vanuit bepaalde intenties. Namelijk oorzaak en gevolg. De gevolgen van de eerdere oorzaken zijn de intentionele gevolgen naar aanleiding van de oorzakelijke eerdere levens.
Om de intenties aards mogelijk te laten worden gaat de mens opnieuw leven op aarde in een menselijk lichaam.
Maar het lichaam is niet de totale som van intenties. Het lichaam is het stoffelijke omhulsel, niet meer en minder als de VORM waarbinnen zich het leven afspeelt en in dat ‘leven’ bevinden zich de intenties. De intenties drukken zich in het lichaam uit als vorm van het lichaam. Zo kan iemand met een handicap geboren worden.
Materie zelf heeft geen intentie. Een stuk ijzer heeft geen intenties. IJzer wordt een pistool door intenties en wordt ook als pistool gebruikt door intenties. IJzer zelf DOET NIETS. Ook een menselijk lichaam doet, in die zin, als puur lichaam niets, dat doet alleen maar wat als er iets anders in aanwezig is dat intentioneel met het lichamelijke handelt.
Het menselijk lichaam kent bepaalde mogelijkheden, mogelijkheden die in functie zijn zonder dat wij daar erg veel macht op uit kunnen oefenen. Als we onze ogen smorgens openen dan zien we . Het is niet zo dat we dan zien wat we subjectief graag willen zien. We nemen met onze zintuigen a-selectief waar. Dat geldt dus ook voor ons gehoor, onze smaak en andere fysieke zintuigen. Dus onze fysieke zintuigen zijn ons GEWAARWORDINGSLICHAAM, waarmee we WAARNEMEN.
De psychische vorming van ons lichaam, in onze jonge jaren, zitten in ons aan het lichaam gebonden denken en voelen. Daarin worden we, in onze kinderjaren door omgeving en opvoeding geconditioneerd.
Dit alles is niet onze ziel, zoals Boeddha opmerkte. Want dit alles gaat ten onder zoals hij dat beschrijft. Als er echter in dat lichaam en in die lichamelijk functies niet werkelijk zoiets als een ziel tot werking komt dan krijgen we een toestand die behoorlijk de kant opgaat van primair autisme. Dan heb je dus te maken met een mens die eigenlijk alleen maar vanuit lichamelijke functies leeft.
Dat wil zeggen dat je dan te maken hebt met een bestaan dat vanuit zich zelf niet werkelijk een richting aangeeft aan het leven. Die dus de waarnemingen vanuit een zelf niet inhoudelijk zin kan geven. Bij een primair autist zie je dat het zieleleven niet tot ontplooiing komt. Waarom niet?
Omdat de individuele Geest van die mens het leven niet aangrijpt. Op het moment dat de individuele menselijke Geest het leven aangrijpt treedt er een werkzaamheid op in het lichaam die richting en betekenis geeft aan het leven op aarde. Die werkzaamheid in de mens is de ZIEL. Die werkzaamheid is de mediator, die lichaam en Geest in de mens voor een leven op aarde met elkaar verbindt op basis van de intenties die zijn voortgekomen uit de eerdere levens.
Nu kan iemand schrijven dat het allemaal welk leuk is wat ik schrijf maar dat ik dit natuurlijk ook maar gewoon uit mijn duim kan zuigen zoals andere mensen dierlijke intenties uit hun duim zuigen daar waar ze op generlei wijze waarneembaar zijn. Het is echter zo dat Boeddha precies heeft laten zien wat ik beschrijf.
Het leven van Boeddha laat precies zien wat ik hierboven heb geschilderd.
Het leven van Boeddha laat de ZIELEroerselen van het individu Gautama zien, niet een of ander materieel lichaam wat als een ongeleid projectiel energiek mechanisch/automatisch ergens op reageert.
En het laat zien dat tegen zijn dertigste jaar de individuele Geest zover ingedaald is in zijn fysieke lichaam, dat hij een heel bijzondere richting aan zijn leven kan geven naar aanleiding van zijn zieleroerselen die voortkomen uit ervaringen op aarde levend in een lichaam. Het is de Geest van Gautama die werkzaam in zijn ziel in zijn lichaam richting geeft aan zijn verdere leven op aarde.
Op het moment dat Boeddha overlijdt is alleen de Geest van Boeddha dat Geestelijk blijft voortbestaan zoals deze als Geest ook al bestond voordat hij als mens werd geboren. Het lichaam keert weer terug tot de wereld van de dode materie en ook de ziel lost dan vrijwel helemaal op.
In het ‘Boeddhisme’ wordt er verder gesproken over ‘energie’. Energie die eventueel bij het overlijden een nieuwe lichamelijkheid aangrijpt. Ik denk dat energie een on-woord is. Een niveau van abstractie dat te pas en onpas wordt gebruikt om aan te geven dat men eigenlijk niet meer weet waar het dan nog over gaat.
Energie kan atoomenergie zijn, of gewoon kracht, het kan ook levensenergie zijn, of electriciteit in een batterij of accu, maar het kan ook spiritueel van aard zijn. Energie is eigenlijk net zo’n woord als voedsel, of gevoelens, of soorten, enzovoort. Het klinkt alsof het over heel wat gaat maar feitelijk gaat het over niets bijzonders.
De leringen van Boedda moeten ook gezien worden in de context van zijn tijd. Boeddha had te maken met Brahmaanse Priesters die beweerden dat zij heel bijzondere mensen, lees zielen, lees Geesten waren en dat zij als zodanig hoger stonden – in hun kaste – als andere mensen.
Daarvan vertelde HIJ dat DAT zottengeloof was, ieder mens is op aarde gelijk in zijn leven op aarde. Hij leefde dat ook voor in zijn leven, als Prins leefde hij het leven van een mens die maatschappelijk gesproken niets meer over had, geen bezittingen, geen macht.
Het is zot om te beweren dat je als mens door je geboorte, door je speciale positie op aarde – om dat je bijvoorbeeld in de Brahmaanse Kaste bent geboren en opgevoed/geconditioneerd in Brahmaanse tradities– een bijzonder Zelf zou zijn.
Ieder mens is een Geest die leeft in een tijdelijk lichaam op aarde in een voor dat leven tijdelijk werkzame ziel. En het is de werking van de Geest in de individuele mens in de werkelijkheid op aarde die bepaald hoe normaal of negatief of positief abnormaaal je eigenlijk bent (in relatie tot anderen) Dat wordt dus niet bepaald door je tijdelijkheid, door je afkomst, je lichamelijkheid of je conditionering.
Als de Geest van de mens niet werkelijk leiding kan geven aan het leven vanuit actueel beleefde levende waarheid, een waarheid die alleen maar Geestelijk is waar te nemen, dan wordt de mens meer geleidt door zijn tijdelijkheid zoals die hoofdzakelijk met het lichaam verbonden is. Dan krijg je in een soort lichamelijk pure vorm primair autisme, en in een iets ‘hogere’ vorm een soort van gevoels-autisme, mensen die hun leven volledig laten bepalen door hun in hun ziel op en afgesloten gevoelsbeleving. Dat kan bijvoorbeeld leiden tot zaken als wild fanatisme waarin, ontdaan van enige spiritualiteit, mensen, hun eigen buren zelfs, voor een ‘hoger’ doel op een marktplaats opblazen met een tankauto.
Maar het kan ook leiden tot een koel materialisme zonder enige passie, liefde en mededogen.
De Geest van de mens is de meest werkelijke wezenlijkheid. Het is de Alpha en de Omega van het bestaan. De geest van de mens is dat wat bestaat op basis van zichzelf en niets anders nodig heeft om Geest zijn als Geest zijn. Dat kunnen we ervaren als we met onze Geest onze Geestelijke werkzaamheid Geestelijk ervaren.
Dat is wat we levend op aarde kunnen ervaren in bewustzijn. Dat is wat we levend op aarde kunnen ontwikkelen tot een puur Geestelijk bestaan waarmee we de dualiteit van het bestaan, de scheiding tussen Geest en materie kunnen opheffen. Dat vraagt geen afscheid willen nemen van het leven met de wens om nooit meer te incarneren. Dat vraagt om werkzaamheid, spirituele werkzaamheid in een leven op aarde.
En wat als al die religies niet dienden om de waarheid of werkelijkheid te verkondigen – zoals door iemand hier al opgemerkt, het wordt vroeg of laat altijd een instituut met eigen belang, zoals dat in ons eigen persoonlijke leventje ook gaat als we iets denken te weten-
maar in oorsprong alleen om de mens een weg te wijzen waaruit nog enige hoop geput kon worden? Een samen-leving mogelijk te maken? Daarmee het voortbestaan van de mensheid te verzekeren?
Altijd moeten we liever en aardiger zijn en meer ons best doen dan we blijkbaar vanuit onszelf zouden doen. Zit daar iets in? Zijn we idioten die niet weten hoe we moeten leven? Zouden we elkaar uit hebzucht, jaloezie, hoogmoed, ijdelheid en noem maar op naar het leven staan als al die religieuze wijsheden ons niet weerhielden? Wat als die geschriften er niet waren?
Want uit alle verhalen hierboven blijkt toch dit: we kunnen ons suf denken en het helpt niet te achterhalen hoe het zit, hoogstens wat onze eigen motieven zijn. Het zijn stuk voor stuk denkkronkels.
Het enige heldere feit is dat die religies er zijn, en de vraag is hoe en waarom die zijn ontstaan. Een mengsel van houvast geven hoe wij kunnen leven en achterliggende waarheden? Ik denk het wel.
En die achterliggende waarheid kan wel eens zijn dat wij als paarden zijn (zie Chan) , maar dan met hersens. Dat wij dus kunnen denken. En dat wij met dat denken, dat eigenlijk de overlevingsdrift is, onze eigen waarheid scheppen. En dat wij zo echt de Kroon op de schepping zijn: we scheppen weer onze eigen werkelijkheid.
Hoe dat leidt tot de wet van Karma ofwel de wet van oorzaak en gevolg kan ieder voor zichzelf bedenken.
En dan nog iets: waarom iedereen hier denkt dat-ie goed is als hij of zij is, is me een raadsel.
Als we vragen hebben Margje dan lijkt het mij zinvol om te proberen antwoorden op die vragen te vinden en het zou wel eens contraproductief kunnen zijn om naar aanleiding van vragen alleen maar verder te associëren.
Trevor Ling legt in zijn werk verder zeer goed uit dat religie ontstaat naarmate mensen verder van de directe beleving van de oorspronkelijk religieuze ervaring – van die religie – af komen te staan. In andere woorden; Nadat Boeddha overleed ontstond de religieuze organisatie en dat werd alleen maar nog verder geïnstitutionaliseerd naarmate er meer ooggetuigen overleden en verdwenen. Dat zelfde is het geval bij de Christelijke religies.
Dus, Boeddhisme is niet hetzelfde als de directe ervaring van de leer van Boeddha in de aanwezigheid van Boeddha.
Dus als men bijvoorbeeld een werk als dat van Trevor Ling leest en bestudeert dan zou men kunnen leren begrijpen hoe religies ontstaan en waarom en blijven we daarover uiteindelijk niet met vragen zitten. Daar is verder heel wat meer over te lezen en studeren.
Paarden hebben verder paardenhersenen en mensen mensenhersenen. Het gaat er niet alleen maar om of beiden hersenen hebben maar vooral ook waarin deze hersenen verschillen.
Verder kunnen wij met onze hersenen geen waarheid scheppen.
Onze hersenen zijn in het beste geval het geestelijke ‘oog’ waarmee we de levende idee (waarheid) in en van de levende werkelijkheid zien.
Wij ont-dekken met onze hersenen. Wij maken niets door middel van onze hersenen. Omdat we spiritueel kunnen ‘zien’ met onze hersenen kunnen we binnen de wetmatigheden die we zodoende hebben leren ‘zien’ dingen ‘maken’ binnen die eerder ontdekte wetmatigheden.
Via onze hersenen kunnen we met waarheden die we hebben waargenomen werken. Op het moment dat we in ons denken loskomen van die te ontdekken waarheden en beginnen een soort van eigen waarheden te scheppen, ja dan, dan begint de ellende pas goed. Dat is ook aan religies te zien, de machtshebbers daarin scheppen hun ‘eigen waarheden’ en aan dat soort ‘waarheden’ lijdt de mensheid.
Zo bedenken we ook niet onze eigen oorzaak en gevolg relatie, Karma is een wetmatigheid die we niet kunnen bedenken maar ervarend kunnen waarnemen en leren kennen. En dat laatste is en wordt uitermate belangrijk voor de toekomst van de mensheid.
Het was mij verder helemaal niet opgevallen, ik meen nergens zoiets te hebben gelezen, dat iedereen hier denkt dat ie goed is, en dan heb je een raadsel.
Tja Chan, ik weet gewoon niet goed wat ik op jouw reactie moet zeggen.
Ik had ook zo’n “oorspronkelijke” ervaring… ik ervaarde het alsof er een opening tussen mijn denken was waardoorheen ik was geslipt.
Eén van de beseffen die ik had was dat ons denken ons bepaald. De geschiedenis van de mensheid is de geschiedenis van ons denken. Concreet, zo hebben wij als grote lijn de tweede wereldoorlog gehad. Daarna werd het denken bepaald door: dat nóóit weer. Nooit meer honger, nooit meer genocide, nooit meer fascistoide machthebbers.
Dus het westen presenteert zich als de moreelridder van de wereld … nádat hier de vreselijkste dingen zijn gebeurd.
Wat ik dus niet snap, is waarom men denkt dat we evolueren naar iets hogers terwijl we steeds verder van de “waarheid” af komen. De “evolutie” van de religies volgt ook zo’n pad van steeds meer machtwellust en rijkdom en ego-gerichtheid.
Lees dit maar eens, wat ik net gevonden heb:
http://www.jaczitman.nl/Columns/intro.htm
Ik vind het prachtig (maar ik heb dan ook Friese wortels).
Is de mond vol hebben van eigenwaarde, mensenrechten, spiritualiteit en noem maar op niet juist het tegenovergestelde van hoe het er werkelijk bij ons uitziet nu? Is waar men de mond vol van heeft niet juist wat er totaal ontbreekt?
Ja Margje dat is heel erg vaak het geval. Zo werken onze hersens nu eenmaal. Zodra je je daar tegen afzet wordt het allemaal alleen maar erger. Ik heb je aanbevolen website met zeer veel interesse gelezen. Heel mooie meneer, dank je wel. Reagerend op wat zich afspeelt op dit blog over (persoonlijke)verlichting, (persoonlijke)reïncarnarnatie en zo, zou ik de bekende Zen uitspraak, waar ik veel meer mee
“heb”, willen aanhalen: “Voor de verlichting houthakken, na de verlichting………houthakken”. Ik ben er van overtuigd dat we in beginsel allemaal allang verlicht zijn. Dat is het licht van het leven, maar dat is niet jouw persoonlijke licht. De mens is kennelijk in staat om onderweg het licht uit te doen. Heel bijzonder.
Die Zitman verwoordt het goed, meditatie is iets waarin je moet groeien. Het is een absoluut alleen-zijn met jezelf. Je kunt in een zaal vol met mensen mediteren, maar meditatie als techniek is een gerichtheid op dat wat je in jezelf bent. Ik zie veel mensen die altijd maar iets willen horen, dag en nacht de radio of TV aan hebben staan. Of onafgebroken praten en praten en praten. Een collega van me op het werk begint met praten als ze ‘s morgens binnenkomt en kletst onafgebroken door totdat ze weer naar huis gaat. Het is heus een aardig mens, maar waarom wil men zich altijd in geluid onderdompelen of zich onafgebroken uiten? Ik veroordeel het natuurlijk niet, maar als het eenmaal stil wordt, gaan mensen zich al snel ongemakkelijk voelen. Ik ben trouwens niet beter dan de ander, ik voelde me ook ooit ongemakkelijk als een gesprek stil viel. Maar sedert de lange tijd dat ik inmiddels mediteer, is die neiging tot zich ongemakkelijk voelen in een stil gezelschap verdwenen. Ik wacht gewoon af wat er gebeurt, als het stil is geniet ik. Meditatie is inderdaad wat Zitman zegt: je groeit er als het ware in. Dat kan vrij lang duren, maar toen ik er ooit jaren geleden mee begon, merkte ik binnen enkele dagen al dat er iets klikte.
Ik ben er in gegroeid, in de meditatie. De gevoeligheid die Zitman noemt, doet zich inderdaad na verloop van tijd voor. Ik rende vroeger ook overal langs, constant in gedachten en het gedoe. Nu vallen de bomen en de bloemen me op, zie ik hun stralende uniekheid. Dat is een prachtige emotie. Eigenlijk is het woord emotie niet helemaal juist, maar dat benadert het soms overweldigende gevoel van “enormheid” het beste. Mijn ervaring is dat je eerst de kern van je wezen vindt, of denkt te vinden. De oorsprong van je gevoel. Maar later merkte ik, dat het eigenlijk geen kern is, maar dat alles de kern is, oftewel er is helemaal geen kern. In meditatie begin je met zaken als concentratietechnieken en dergelijke. Een goed en kernachtig “aardend” hulpmiddel. Maar uiteindelijk is er niets meer nodig, dan gaat meditatie als vanzelf. Eerst moet je het enigszins helpen via de techniek van meditatie, maar op een gegeven moment is een techniek overbodig geworden. Veel mensen snappen niet dat je door stil te zitten en in jezelf te kijken, zonder oordeel, op den duur vanzelf zult stuiten op het Uiteindelijke. “Hoe kan zoiets simpels je helpen?” Dat kan. Omdat we inderdaad al Verlicht zijn, zoals hierboven terecht wordt opgemerkt. Ik snapte het aanvankelijk ook niet, maar dat komt omdat de mens de neiging heeft om overal over na te denken, denken, denken. Denken is niet slecht, het is volstrekt nodig in het dagelijks leven. Maar sommige zaken daar is de rationaliteit gewoon veel te beperkt voor. Ga maar eens een emotie beschrijven. Feitelijk zijn woorden als lachen, huilen, “liefde” dergelijke maar armzalige etiketten voor het daadwerkelijke gevoel.
Verlichting is je eigen uniekheid beseffen, realiseren. Zijn wie je in werkelijkheid bent, zoals God je oorspronkelijk bedoeld hebt. Dan word je geen heilige, maar hak je hout, drink je thee, eet je je boterham en ga je aan het werk. “Wat is er dan met je ‘gebeurd’?” vraagt men zich af. Niets. Er “gebeurt” niets. Toch moet het allemaal beginnen met meditatie, omdat je dan wordt geconfronteerd met je innerlijk; je zit als het ware bij jezelf op schoot en getuigt van wat er allemaal komt langs drijven in je wezen. Het zijn allemaal tijdelijke gedachten, ze hebben geen wortels en geen huis. Later, als je je werk moet gaan doen, heb je je denken misschien weer nodig, maar tijdens de meditatie kan het denken zich ontspannen. Mijn ervaring is dat elke gedachte in meditatie een bepaalde spanning vertegenwoordigt. Wanneer er sprake is van loslaten, de gedachten laten zijn voor wat ze zijn zonder in te grijpen, ont-span je vanzelf. Vandaar dat ik een voorstander ben van de indirecte aanpak. Negativiteit moet wat mij betreft niet actief worden aangepakt, of bestreden. Eerder is het denk ik een zaak van naar de negativiteit kijken. Dit is wat er zich NU aan je voordoet, misschien kun je er wat van leren als je het niet stoort omdat je geen negatief gevoel wenst te hebben. Maar het is er, dus is er getuige van zijn een middel om onbevooroordeeld te zien wat het is en besef erdoor te ontvangen. Ik zit als het ware op het strand en zie de golven aanzwellen. Ik zit nog steeds als de vloed wegebt. Ik zit nog steeds als de golven zich heffen en misschien zelfs op duivels lijken. Ik zit zelfs nog steeds als de golven lijken op goden. Ik zit, zit en zit. Dat is wat ik ben. Als een kind die schelpen zoekt langs de waterlijn.
Wel, Margje, ik heb er begrip voor dat je niet zo goed weet wat je op mijn reactie had moeten zeggen maar ik wil wel een tip geven; je had wat dichter bij de aangeraakte onderwerpen
kunnen blijven. Onderwerpen zoals: Het menselijke denken, paardenhersenen en mensenhersenen, de uitspraak dat een mens hier zouden denken dat-ie goed is.
Ik constateer dat je het in je vervolgschrijven over andere zaken hebt. Ik meen dat ik het nergens over over een ‘oorspronkelijke ervaring’ heb gehad, maar gewoon over het denken zoals een mens dat kan doen.
Het denken bepaald ons zeker in grote mate, dat ben ik helemaal met je eens en daarom zou het een goede zaak zijn als mensen zich juist daarom wat meer met dat denken bezig zouden houden.
Maar wij vluchten daar graag wat vluchtig over heen , met gemakzucht, afwijzing, gevoelens van……, enzovoort.
Realiseren we ons wel dat achter alles wat mensen doen gedachtepatronen staan en het daar uit voortgekomen gemakzuchtig – onbewust gewoontedenken?
Dat onszelf zijn of jezelf zijn, is in nogal wat gevallen impulsief driften – dus gevoelens – uitleven, waardoor er in bijvoorbeeld Afrika de ene stam de andere probeert uit te moorden, in het Midden- Oosten fundamentalisten hun buren opblazen en in het westen mensen probleemloos hun medemens in hun zucht naar meer consumeren economisch uitbuiten.
Achter die gevoelens staan hele denkwerelden die de cultuur van onmenselijkheid invullen.
Dus laten we denken over het denken, laten we objectief en breed denken over het denken.
Laten we leren gezond te denken, objectief , logisch en spiritueel.
Dan kunnen we waarnemend denkend zien dat er in deze wereld hele bijzondere negatieve EN positieve zaken zich afspelen. Dan kunnen we zien hoe aan de ene kant krachten ons proberen af te houden van evolutie naar iets hogers en aan de andere kant krachten ons aanzetten tot evolutie naar iets hogers.
Beide krachten spelen overal (op aarde in de wereld van de materie waar wij in leven), ook in religieuze bewegingen en organisaties.
Als ik zo wat lees van Zitman dan kan ik me niet aan de waarneming onttrekken dat we hier alweer te maken hebben met het softe, de ‘je in rust en vrede lekker voelen’ cultuur van het westen.
Zijn wij als Nederlanders daar goed in of is dat meer in het algemeen voor mensen die een goede boterham hebben, een aardig dak boven hun hoofd met een lage hypotheek en een uitgebreide – gesubsidieerde – ziekteverzekering, enzovoort?
Rustig in vrede zitten en genieten van de stilte, afgesloten voor de werkelijkheid dat in Afrika verkrachting alom als wapen wordt gebruikt, dat vrouwen in Afghanistan nog steeds het meest bedreigde deel van het volk zijn, dat multinationals graag de armoe in de wereld in stand gehouden zien omdat ze moderne slaven nodig hebben om het geld van de rijke westerlingen binnen te halen, enzovoort , enzovoort?
Wat ik mis bij Zitman is een werkelijke weergave van wat meditatie is.
Wat hij schrijft is oppervlakkig en ik zou zelfs zeggen populistisch.
Hij schrijft , onbewust of bewust wat mensen g r a a g lezen.
Het is allemaal niet zo moeilijk begrijp ik van Zitman, het is zoiets al meubelmaken, als je het niet kunt koop je wat gereedschap en hout en laat je je niet afleiden, dan komt het allemaal vanzelf wel, als je je er vooral maar goed en vredig bij voelt. En in wezen is iedereen een geboren meubelmaker(?)
Nee, het ontbreekt niet aan waarde en eigenwaarde, het ontbreekt niet aan spiritualiteit, het ontbreekt niet aan bewustzijn. Maar dat wil niet zeggen dat dit vanzelfsprekend iedereen gegeven is als zaken die voortdurend ervaren worden.
Daartoe moet men waarnemend denkend in het leven staan en bewustzijn al doende willen ontwikkelen (wat iets anders is als paard zijn) en zich niet alleen maar richten op de negatieve aspecten in de samenleving omdat bijvoorbeeld interpretaties van het Boeddhisme zeggen (voorschrijven?) dat al het leven lijden is.
AL het leven is geen ALtijd lijden tijdens het leven.
Als een mens dat niet kan zien dan moet die mens eerst eens leren kijken en dat lukt niet dromend in een paardedenken waar een paard rustig grazend paard blijft als het gras gras is en de bomen bomen zijn ritselend in de herfstwind.
Ik neem hier waar dat er wordt gesproken over “gezond denken” en dat Zitman maar wat schrijft “wat mensen willen lezen”. Het is zeer de vraag wat “gezond denken” is. Als we de wereldproblematiek er bij halen, want die wordt wel zeer gemakkelijk gekoppeld aan het feit of iemand zich innerlijk prettig kan of mag voelen, dan kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de wereld er weinig voor over heeft om bijvoorbeeld de honger in Afrika daadwerkelijk aan te pakken. Zolang ik leef, heersen elders in de wereld de meest afschuwelijke problemen en is de honger niet uit deze wereld verdwenen. Er worden liever miljarden euro’s uitgegeven aan het meest krankzinnige oorlogstuig, omdat de economie daar op draait. Zijn dat mensen die “gezond” denken? Ze zijn echter precies zoals wij, ik beschouw niemand beter dan de ander, want daarmee begint alle (oorlogs)ellende. Het lijkt me wat al te gemakkelijk om dat af te wentelen op de veronderstelling dat wij Nederlanders maar lekker met een dak boven ons hoofd zitten te navelstaren en slechts geïnteresseerd zijn in onze eigen welvaart. We kunnen eigenlijk overal wel een vergelijking maken met die wereldproblematiek, en ons constant schuldig voelen of zo. Je kunt jezelf er helemaal lam mee leggen en het gebruiken als een dooddoener, met alle ellende van de hele wereld. Dagelijks krijgen we dat in hapklare brokken op ons bordje gepresenteerd door de nieuwsvoorziening. Het is te verschrikkelijk voor woorden, maar ieder weldenkend mens weet precies wat er aan de hand is in Afrika en Azië. Maar nogmaals: het is de vraag of het daadwerkelijk opgelost kan worden en of de rijke landen het wel daadwerkelijk op willen lossen. En als iemand zich persoonlijk geroepen voelt om in Afrika of Azië te gaan helpen, neem het vliegtuig en DOE het dan.
In de tijd van de Boeddha waren er ook misstanden, misschien anders dan nu, maar ze waren er. Hij uitte diverse malen zijn afschuw over enorme rituele offerfeesten die georganiseerd werden door de koningen van zijn tijd. Hierbij werden soms duizenden en duizenden dieren afgeslacht in het kader van de menselijke “religie”. Er is nog nooit iemand beter geworden van welk dierenoffer dan ook, maar men luisterde niet naar de Boeddha. Gautama de Boeddha heeft echter niet naar het zwaard gegrepen om die misstanden, waar hij immers dagelijks getuige van was, te helpen ophouden. Hij heeft alleen gepredikt, net als Jezus Christus. De laatstgenoemde deed ook niets om de Romeinen het land uit te werken, nee, hij sprak slechts over liefde en naastenliefde. Hoe kan het dan dat dit soort grote figuren uit de geschiedenis van de spiritualiteit weinig of niets deden om de misstanden die ze waarnamen te beëindigen? Boeddha kwam uit een krijgerskaste, zijn vader was een rijke koning. Hij had de revolutie kunnen prediken en India misschien zelfs kunnen bevrijden van al die afschuwelijke wreedheden. Hij deed er echter niets aan. Hooguit probeerde hij op een diplomatieke wijze via overleg om een bepaalde vorst op andere gedachten te brengen. Als dat niet lukte, hield alles op en ging het onrecht gewoon door. Waarom deden Boeddha en Jezus bijna niks? Hoogstwaarschijnlijk omdat ze inzagen dat het beter is om de mens zelf tot inzicht te laten komen, door te leren dat haat en geweld slechts meer haat en geweld oproepen. Dat dit nooit eindigt door revoluties. En het is nog waar ook, want revoluties hebben over het algemeen meer ellende gebracht. Kijk maar naar de doffe ellende en de oneindige ongerechtigheden die zijn ontstaan door de Russische revolutie. Revoluties eten hun eigen kinderen op, letterlijk. Eerst was de Tsaar aan de macht, daarna werd hij onttroond en vermoord. Daarna leek het erop dat Lenin zou gaan regeren in naam van de partij. Maar uiteindelijk was het Stalin die de meest vooraanstaande partijbroeder werd. Hij werd in naam van de revolutie als het ware de nieuwe “Tsaar”, een alleenheerser. De bureaucratie was wellicht wat anders ingericht, en men gaf alles een ander naampje, maar de partij was de dictator, de nieuwe onderdrukker.
Zitman geeft juist aan dat je in meditatie moet groeien, dat is wat ik in hem waardeer. Ik ben het niet eens met alles wat hij op zijn website heeft staan, maar er staan sommige zaken op die mijns inziens gewoon waar zijn. Of hij iemand is die anderen helpt om nog verder “in slaap te vallen” en uitsluitend met zichzelf bezig te zijn, dat is iets waar ik geen antwoord op weet en ook geen antwoord op wil geven. Ik kan dat niet bepalen, ik kan niet in Zitman kijken. Ik kan slechts innerlijk mijzelf zien. En ik stel dat als je zelf gelukkig bent, en meditatie je daarbij kan helpen, je veel helderder kunt waarnemen dan het zogenaamde “gezonde denken”. Wanneer je door meditatie gevoeliger wordt, zul je ook meer gevoel ontwikkelen voor de ander. Dan wil je geen kwaad doen, dan begrijp je dat we allemaal feilbaar zijn en elkaar soms zelfs helemaal verkeerd begrijpen. Ik kan ook niet garanderen dat ik iemand absoluut begrijp of dat anderen mij totaal begrijpen. Dat is niet erg, mits er maar geen dodelijke conflicten door ontstaan. Iemand die meditatief in het leven staat, heeft eigenlijk helemaal geen behoefte aan conflicten. Die ziet dat de ander een conflict veroorzaakt omdat er sprake is van persoonlijke gekwetstheid (terecht of onterecht), maar zal geen olie op het vuur gooien. Eerder zal de meditatieve persoon aanvoelen dat er een misverstand is en vaker helemaal niets doen dan bijvoorbeeld meteen reageren. Meteen reageren is de meest voor de hand liggende reactie, omdat mensen zichzelf willen verdedigen. Als er toch boosheid is en de woede later eenmaal gezakt is, kan mogelijk nog nader overleg plaatsvinden. Dat is een uiterst simpele, maar andere benadering dan het egoïstische elkaar in de haren vliegen wat helaas maar al te vaak gebeurt. En dit is maar een heel klein voorbeeld. Wie daadwerkelijk mediteert en het hart en ziel er in legt, het serieus neemt, die weet wat de waarde ervan is. Wanneer er zuiver rationeel over geredeneerd wordt, mis je wat mij betreft helaas de boot.
Het is zeer zeker de vraag wat gezond denken is Friedrich. Dat heb ik als zodanig dan ook in mijn bijdrage geformuleerd. In de zin van; Als het denken dan zo veel bijdraagt aan de ellende in de wereld, laten we ons dan eens meer met dat denken bezig houden en daar niet zo vluchtig over heen zweven met – vanuit ‘boeddhistische interpretaties’, ‘degenererende’ opmerkingen over het denken.
De ellende die we op de wereld kunnen zien zijn niet het gevolg van een gezond denken.
Dat kan een ieder die daar objectief naar kijkt toch wel waarnemen lijkt me?
Dus dat weten we dan alvast, de wereldproblematiek wordt niet veroorzaakt door een gezond denken, heeft in wezen geen relatie met gezond denken.
Dan is het ook niet zo dat in het algemeen de wereld problematiek wordt veroorzaakt door verwende Nederlanders, dat beweer ik nergens. Wat ik wel beweer is dat er met de openbare gedachten zoals die bijvoorbeeld door een Zitman worden verwoord zo goed als niets wordt gedaan aan die wereldproblematiek om deze al doende op te lossen maar dat deze ‘gedachten’ vooral gericht zijn op en een werking hebben tot het individueel gevoel van welbevinden. Als ik dat soort gedachten lees dan vallen die voor mij voor een groot gedeelte onder de drugscultuur die zo sterk leeft in het westen. Vooral maar niet de werkelijkheid van het – totaal van mens zijn en mensheid – onder ogen willen zien. Die gedachten zijn in mijn beleving zoiets als psychologische drugs, gedachten om mensen voort te laten dromen in individueel welbevinden in een maatschappij waar de mensen problemen hebben met welvaart zonder zin(geving).
In wat ik bij Zitman lees over meditatie stel ik vast dat daar wat vaag naar geduid wordt en mis ik een goede beschrijving van wat meditatie – in zijn ogen – als levende werkelijkheid en werkzaamheid is.
Informatie zoals Zitman die geeft zal weinig weerklank vinden in Afghanistan, Somalie, grote delen van Zuid-Amerika , Afrika en Rusland. Die mensen hebben wel wat anders aan hun hoofd.
Het is niet zo dat ieder mens precies weet wat er aan de hand is in Afrika en Azië en het Midden Oosten. Ieder mens weet globaal een beetje van de verschijnselen maar van de dieper liggende aspecten weten de meesten niets af.
En natuurlijk kan dit opgelost worden. Of het opgelost zal worden…….?
Maar het kan wel opgelost worden.
Dat is eigenlijk de dramatiek, het kan opgelost worden maar het wordt -vooralsnog- niet opgelost.
Vooral omdat de mensen er geen gezonde gedachten op na houden.
En wat je advies betreft Friedrich, ik neem het vliegtuig en ik doe daar wat aan, maar daar ga ik hier niet verder op in.
Er echter wat aan doen is heel iets anders als in zelfmedelijden over ‘een leven dat een en al lijden is’ bedenken hoe je kunt voorkomen dat je opnieuw geboren wordt. Want dat was hier toch het onderwerp?
Boeddha heeft de wereld voor een deel – met betrekking tot het stoffelijke bestaan – voorgeleeft hoe je als mens – via de middenweg – in het leven kunt staan met betrekking tot dat materiële bestaan, waardoor je een bijdrage kunt leveren aan de essentie van het leven op aarde.
Niet alleen voor zichzelf doet een mens dat, het leven van Boeddha was ook een daad van sociale betekenis.
Daarmee alleen al heeft Hij laten zien dat het leven meer is dan alleen maar lijden.
Het leven is ook; betrokken zijn op anderen, betekenis hebben voor anderen, vanuit de geest handelen naar het leven, naar andere mensen.
Jezus Christus heeft nog meer dan dat gedaan, de Bijbel vertelt dat hij zelfs heeft geleden voor de mens, dat hij zijn materiële , zijn stoffelijke bestaan, heeft opgeofferd, (om daarmee en daarna te laten zien dat de mens als Geest voortleeft)
Zowel Boeddha als Christus hebben laten zien wat belangrijk is voor de mensheid.
De Geest van waarheid, de Geest van liefde, de Geest van bewustzijn, de Geest van medeleven. De Geest van Geest zijn.
Die Geest is werkzaam, kan werkzaam zijn in een leven op aarde, daar past het niet bij om op aarde individueel primair te streven naar individuele verlossing van het rad van wedergeboorte.
Wie het wil horen, opgelet! Wie het niet wil horen, mag zijn oren dichtstoppen. Het probleem is, dat de mens over het algemeen de neiging heeft om alles via zijn psyche te scheiden in wat goed is en wat niet goed is, wat Verlicht zou zijn en wat niet-Verlicht zou zijn. Eigenlijk is de grote vraag: wat denk je nu eigenlijk achter je te laten in je streven en waar denk je dat je naartoe gaat in het kader van dat hele Verlichtingsidee. Feitelijk is het één grote poppenkast, omdat niemand zich eens afvraagt waar hij of zij nu staat en wat men denkt te “bereiken”. Dit is inherent aan het menselijke denken: dat er iets “fout” is en dat het ergens op de één of andere wijze “rechtgezet” moet worden naar het “goede” of Verlichte. Alsof het de eeuwige jachtvelden zijn met de eeuwige gelukzaligheid… Maar feit is dat niemand weet waar de Verlichting is en hoe dat dan “bereikt” zou moeten worden. Dit is het grote obstakel, ik herhaal: dat men nu denkt “fout” te zitten en dat het “goede” of Verlichte ooit te bereiken zou zijn, mits men zich maar voldoende inspant. Het is gewoon één groot luchtkasteel, één grote psychische illusie.
Feit is dat er in fysiek en biologisch opzicht eigenlijk slechts sprake kan zijn van iets wat goed is of niet goed: honger lijden is op den lange duur fataal; je moet je goed kleden in de winter anders loop je de kans dat je doodziek wordt; je lichaam kan maar enkele dagen zonder water en slechts hooguit een paar weken zonder eten. In dat opzicht is volstrekt duidelijk wat goed voor het lichaam is en wat niet goed is voor dat lijf. Maar de mens leeft in de welhaast totale illusie dat hij of zij innerlijk “beter” zou moeten worden, dat bepaalde emoties “slecht” zouden zijn, en op die manier gaat men proberen zichzelf te “verbeteren”. Daar ligt meteen de zogenaamde “spirituele weg” voor je open, maar als je die betreedt voor een “verbetering”, “vergeestelijking”, “Verlichting” ben je het slachtoffer geworden van de eerste stap die je binnenleidt in de grootste illusie die een mens maar kan koesteren. Je kunt niet “Verlicht” worden, laat staan dat er sprake kan zijn van een “hoger” bewustzijn. Dit is allemaal dezelfde lariekoek, en hoort bij de werking van ons denken als ego. En zelfs dat ego is niet “slecht”, dat is maar een idee. Hooguit kunnen we vaststellen dat als iemand een ander schade of letsel toe wil brengen, dat dit dan dus een fysieke bedreiging is. Maar voor de rest zijn alle denkbeelden die beweren dat er iets hogers is ten opzichte van iets lagers in het bewustzijn volstrekt vals. Dus vergeet die religieuze “Verlichting” dan maar, je kunt dat niet “be-reiken”. Hooguit is het misschien mogelijk om je eigen illusies te doorzien, te merken dat je steeds in een kringetje ronddraait: het spirituele kringetje van goden, duivels, goed, kwaad, dit-heilig en dat-profaan. Ik veeg er gewoon voor mezelf glashard de vloer mee aan, ik kijk liever toe hoe ik mezelf voor het lapje dreig te houden, ik zie de kern van alle problemen en dat is het denken zelf.
Wij mensen houden merkwaardig genoeg teveel van bemoeizucht en conflicten, omdat het ons blijkbaar niet voldoende is om simpelweg te zijn wie we zijn. Dat geeft geen voldoening, dus zien we bijna reikhalzend uit naar een drama dat ons leven ondersteboven keert. Dan hebben we het gevoel dat we ons kunnen manifesteren, ons op de borst kunnen slaan, de ander een poepie kunnen laten ruiken! Maar al die conflicten, hoe klein of groot ook, wijzen er op dat we niet (willen) inzien dat we elkaar nodeloos laten lijden. Dat is eigenlijk alles. Wanneer je dat doorziet, en je eigen innerlijke patronen van het oproepen van van-alles-en-nog-wat om je mee bezig te houden, ben je gewoon simpel het mens zoals je bedoeld bent door het bestaan. Dan hoef je geen strijd te voeren, op welk vlak dan ook. Spiritualiteit is een gevaarlijke weg met talloze valkuilen, Verlichting is de allergrootste valkuil. Ge zijt gewaarschuwd. Kies nu zelf…
Je zegt het misschien wat venijnig maar in essentie ben ik het met je eens Friedrich. Een beter mens willen worden om later in de hemel te komen of om verlicht te worden en nooit meer op aarde te hoeven terugkeren, slaat in wezen nergens op. Wat is goed en wat is slecht? Baby’s komen “onschuldig” op deze wereld. Om ze bij de club te houden hebben de christenen gezegd dat dat natuurlijk niet kan en ze vinden de erfzonde uit. Een de boeddhisten zeggen dat het simpele feit dat je er bent al wil zeggen dat je er nog niet bent. Je moet eerst flink je best doen want je deugt eigenlijk niet. Pas als je verlicht raakt, hoef je hier nooit meer terug te keren. Waar slaat dat op? Wat een ellende. Vanaf baby af aan wordt je met dit denken ondergedompeld. Geen ontkomen aan. Zelfs als je geboren wordt in niet gelovige gezinnen, zo diep zit dit denken al eeuwen in onze genen. Er zijn voor mij twee uitspraken die eigenlijk alles in één klap samenvatten: “Zalig zijn de armen van geest” van Jezus en: “Waarheid is een land zonder paden” van J. Krishnamurti.” Als je echt doorkrijgt dat we het leven zelf zijn, en dat je leeft omdat er geen motief is maar “gewoon” gebeurt, en dat dat met al het leven op aarde het geval is, dat jij en al het andere één leven vormen, dan doe je vanzelf niemand kwaad. Daar is dan helemaal geen motief voor nodig. Dan hoef je helemaal geen beter mens te worden. Maar wat nu als dat niet zo gezien wordt? Wat nu als het ik toch op weg wil en beter wil worden dan het is. Ga vooral op pad zou ik zeggen. Zie wat het je brengt, find out! Ga op een berg in je eentje zitten mediteren tot je een ons weegt, of wordt een moeder Theresa, ga in de missie werken, wordt een (boeddhistische) monnik. Ga de politiek in en verander de wereld, het maakt niet. Maar doe er in Godsnaam niemand kwaad mee. Hou het 100% bij jezelf. Bestudeer jezelf met al je drijfveren. Let vooral op jezelf en niet op anderen. En zie wat het je brengt.
ik zou hier natuurlijk breedvoerig op kunnen antwoorden maar dan vind ik dat ik nog verder af dwaal van het onderwerp hier. En daar kies ik nu dus niet voor.
Wat mijn reactie betreft zou ik het er hier nu bij willen laten om slechts op te merken dat als er niets ‘verbeterd’ of ontwikkeld hoeft te worden, dus ook niet het feit dat er mensen zijn die menen dat er w e l verbeterd en ontwikkeld moet worden, waarom en waarvoor sommige mensen dan bepaalde bijdragen hier ‘aanleveren’.
ik zou zo zeggen als voor die mensen alles goed is zoals het is; w a a r m a k e n z e z i c h d a n d r u k o v e r ?
Dat is een goede vraag Chan. De vraag is of er iemand zich druk maakt en wat dat is. Voor mij geldt dat ik dit blog zie als een platform om inzichten, zienswijzen te delen. De enige reden is omdat we samen op deze wereld leven. Er is geen zienswijze beter of slechter. Find out en doe er “het jouwe mee.” En ook omdat het gewoon leuk is om de geest te scherpen. Ik ga een heel eind met je mee als het om de Karma leer gaat. Alles wat wij doen heeft weerslag en heeft een effect, soms groot soms klein. Waar iets zich uitdrukt is er ook altijd een indruk nietwaar.Daarom doet ons handelen er wel degelijk toe. Dat het daarbij om de “eigen”‘ ziel en “eigen”karma gaat heb echter ik altijd tot op de dag van vandaag als een sprookje gezien. Het leven stroomt, panta rei, en als je nu iets “vuils” in de stroom achterlaat is hij verderop ook nog vervuilt en heeft effect op later, of soms zelfs direct. In ieder geval voor een tijd, hoewel ik ook denk dat uiteindelijk alles “schoon gewassen” wordt. Als je dat beseft zal je alles doen om de stroom niet te vervuilen en onnodig leed te veroorzaken. Daarom denk ik weleens als we ophouden de wereld te verbeteren zal, het wellicht een stuk beter worden. Want proberen we dat niet al eeuwen?
Even een toelichting over gezond en ongezond denken. Ik lees hier regelmatig in bijdragen dat mensen een mening hebben over iets dat ze niet kennen. Om een voorbeeld te noemen. In een van de bijdragen hier schrijft iemand – en daarbij gaat het niet om de persoon die dit schrijft maar om de gedachtegang die wordt gebezigd:
“Daar ligt meteen de zogenaamde “spirituele weg” voor je open, maar als je die betreedt voor een “verbetering”, “vergeestelijking”, “Verlichting” ben je het slachtoffer geworden van de eerste stap die je binnenleidt in de grootste illusie die een mens maar kan koesteren. Je kunt niet “Verlicht” worden, laat staan dat er sprake kan zijn van een “hoger” bewustzijn. Dit is allemaal dezelfde lariekoek, en hoort bij de werking van ons denken als ego.
Als iemand niets weet, dus geen directe kennis ervaring heeft met betrekking tot (eigenlijk alleen maar bekend is met denkbeelden over) een spirituele weg, Verlichting, vergeestelijking of hoger bewustzijn, dan kan die mens eigenlijk alleen maar zeggen; “uit eigen ervaring weet ik daar helemaal niets over, ik KEN het niet, ik kan daar dus ook niet van zeggen of het wel of niet bestaat of mogelijk is”.
Dat is dan gezond denken.
Een mening hebben en daarmee zeggen dat iets lariekoek is, een illusie of vals, terwijl het onderwerp waarover je het hebt n i e t tot jouw ervaringswereld behoor, is zonder meer een
o n g e z o n d e manier van denken (en daarna dus praten en schrijven).
En die ongezonde manier van denken geeft aan dat het heel belangrijk is om met het denken bezig te zijn want dat soort denken komen we maar al te vaak tegen en leidt ook maar al te vaak tot ongezonde problemen.
Een mening hebben is een goede zaak als men uit ervaring weet waarover men het heeft. Als men die ervaring niet heeft zou men er het zwijgen tot moeten doen. Dan wordt de wereld een stuk gezonder.
Beste Alex, je schrijft dat als JE iets ‘vuils’ in de stroom achterlaat, en daarmee heb je het over JE eigen ziel, want het is niet de ander die iets ‘vuils’ in de stroom achterlaat (maar het JE), dat dat vuil er een eind verder nog in zit. Dat ‘vuil achterlaten’ dat er verderop ook nog in zit , dat is Karma, Karma heeft namelijk altijd met de wil, met werking te maken.
Al schrijvende heb je daarmee je eigen ‘sprookje geschreven, alleen is het geen sprookje maar….zoals je al schrijft: levende werkelijkheid.
Als je vuil in de stroom achterlaat schep je Karma, als je geen vuil in de stroom achter laat schep je – met betrekking tot dat – geen Karma. Als je vuil dat je ooit hebt achtergelaten opruimt verwerk je Karma.
En dan hebben we het nog niet eens over het vuil dat je opruimt dat er nooit door jouw je in is gegooid maar door anderen. Zo zien we maar weer, het leven is niet altijd lijden. Het leven kan vruchtbare werkzaamheid zijn op aarde.
Ja Chan, Er is steeds heel wat op te ruimen. Wat “we” zelf vervuilen en en wat “anderen” hebben vervuild. Eens. “Je” vraagt “je” weleens af waarom “we” dan weer iedere keer opnieuw doorgaan met vervuilen. Maar ja, een mens is nu eenmaal geen ezel. Het beste is gewoon niet te vervuilen. Of geen Karma te veroorzaken zoals “jij” zegt. Ik zet hier de persoonlijke voornaamwoorden bewust tussen haakjes omdat ik ook echt vindt dat het geen persoonlijke zaken zijn. Het is het “drama” van de gehele mensheid waar iedereen in acteert. “Wij” eigenen ons alles toe in het leven, inclusief het “eigen” karma. Maar het leven is niet van “ons” het is van “niemand” maar het bestaat en “we” hebben het te leven. “We” ZIJN het leven net zoals al het andere dat leeft. Je zou dus kunnen zeggen dat het leven zichzelf vervuild. Dat het leven dus het Licht én duisternis is, gewelddadig én geweldloos is en “wij” hebben dat allemaal niet gemaakt. “Wij” zijn dat dus ook allemaal, dat kunnen “wij” niet veranderen.
Het is daarmee geen lijdzaam toezien geworden. Zie het, maar doe er niets mee. En dat is heel actief. Dan is er geen onnodige vervuiling. Als je dan toch over bijdrage of ontwikkeling wilt spreken lijkt me dat misschien een juiste bijdrage. Zie het, om te beginnen in “jezelf”, maar doe er niets mee. Leef heel bewust. Doe daar heel erg “je” best voor zoals “je” al eens schreef, werk heel erg hard. Maar het is nergens om. Niet om in de hemel te komen, niet om verlicht te worden en hier nooit meer terug te hoeven keren. Althans, zo zie “ik” het.
Ja maar Alex, als je er voor kiest om er niets mee te doen, wat dan toch een heel persoonlijke individuele IK keuze is, en daarm ee deel van jouw Karma wordend, waarom schrijf je hier dan een bijdrage?
Ingaand op de gedachten die je neerschrijft, in mijn ogen wordt het – voor jou – een sprookje, als je aan de ene kant schrijft dat het een je is die vervuilt, wat als feit als zodanig zelfs in de zintuiglijke wereld waar te nemen is, dat daarin als zintuiglijk fenomeen zich afspeelt, een specifiek mens levend in een lichaam die vervuilend handelt, om vervolgens het bestaan van een je, van individualiteit te bagatelliseren (tot niets?) Dat bagatelliseren van het zelf is op zich al een Karmische handeling. En die heeft gevolgen.
Het leven is als we leven ons leven en niet het leven van de ander, het Karma wat we veroorzaken is ons Karma en niet dat van een ander.
Juist levend op aarde kunnen wij dat veranderen, de sprookjes, de drama’s, ons Karma.
Dat veranderen gebeurt niet als we er individueel primair op gericht zijn om omwille van ons je er naar te streven nooit meer wedergeboren te worden.(om terug te komen op het thema)
Het leven op aarde vraagt er om om vanuit je zelf levend werkzaam te zijn in de wereld van de materie vanuit persoonlijk inzicht, persoonlijke verantwoordelijkheid, betrokkenheid, persoonlijk ervaren liefde en inzicht, voortdurend ontwikkelend naar en in de geest van waarheid.
Dan komen we in de toekomst uit op een situatie waarin we de materie vergeestelijkt hebben, de dualiteit opgeheven hebben.
Daar heeft zich dan toch een leuke discussie ontsponnen, ondanks het feit dat ik niet bij het onderwerp bleef, hè Chan.
Nee, ik wist gewoon niet wat ik op die paar, voor mij uit de lucht gegrepen, denkbeelden van je moest antwoorden.
Maar ik wil wel toegeven dat ik van nature nogal slordig ben.
Ik zou dolgraag op van alles ingaan, maar mag ik in plaats daarvan dan proberen je te helpen met over het denken te denken en tegelijk mijn eigen gedachten ordenen?
Wat betreft die oorspronkelijke ervaring, schreef jij dit:
“Trevor Ling legt in zijn werk verder zeer goed uit dat religie ontstaat naarmate mensen verder van de directe beleving van de oorspronkelijk religieuze ervaring – van die religie – af komen te staan”.
Mag ik daarover dan opmerken dat jouw denkbeelden over het opheffen van de dualiteit en het vergeestelijken van de materie het produkt zijn van dergelijke religieuze wanen.
Het opheffen van de dualiteit is de dood of einde van leven, want leven bestaat toch uit tegengestelde spanningen? Het vergeestelijken van materie geeft bij mij de associatie met – juist- het denken, waarin alles steeds meer abstracte beelden worden. Ik vond het pas geleden nog zo treffend, dat spreekwoorden en gezegden in oorsprong “letterlijk” zijn en in de loop der tijd “vergeestelijken”.
Bv. iemand aan de kaak stellen, was letterlijk iemand op het marktplein met het hoofd in een bord geklemd aan het volk tonen. Dat is nu “vergeestelijkd” tot een uitdrukking.
Al die vergeestelijking maakt dat we nu leven in een tijd van zoveel hoofden, zoveel zinnen, en het is bijna onmogelijk geworden om nog van elkaar te begrijpen wat je bedoelt.
Ik heb eerder op Katinka’s site geschreven, en dat ik wat ik wist had van Siegfried Willem Bok, die door zijn compromisloze leven, veel narigheid en bijna-dood-ervaringen de Oude Wijsheid opspoorde en daarover zodanig weet te verhalen dat je van je sokkel tuimelt en sprakeloos achterblijft. Ik wel tenminste.
Als je dus wil weten waarom ik denk dat iedereen hier zichzelf goed vind als-ie is, moet je dat maar eens lezen (hoewel dat niet 1-2-3 klaar is). Als je het goed leest en snapt, beter nog samen met Siegfried hierover probeert mee te denken anders blijf je toch in je eigen interpretaties hangen, val je onherroepelijk “door de mand”.
Dat heeft met denken te maken ja, en hoe het denken ALTIJD het ego (eventueel versta je daaronder ook anderen, of de groep, of de hele mensheid) dient. Dat is toch de functie van denken? Je gaat toch niet denken als er niets aan de hand is?
En dat werkt dan zo, naarmate de (interne) spanningen groeien, groeit het denken en daarmee het ego, om die spanningen de baas te blijven en oplossingen te zoeken.
Dat is het verschil tussen mensen- en paardenhersenen. Paarden hebben immers niet zulke opgelopen spanningen want die nemen het zoals het is, gaan gewoon dood als het hun tijd is en vechten daar niet tegen.
Waarom is dat bij mensen niet zo, is toch eigenlijk de vraag?
Wij denken, en delen alles daarmee in in goed en fout.
Om verder uit te leggen hoe dat gaat kan ik Friedrichs’ bijdrage goed gebruiken:
“Feit is dat er in fysiek en biologisch opzicht eigenlijk slechts sprake kan zijn van iets wat goed is of niet goed: honger lijden is op den lange duur fataal; je moet je goed kleden in de winter anders loop je de kans dat je doodziek wordt; je lichaam kan maar enkele dagen zonder water en slechts hooguit een paar weken zonder eten. In dat opzicht is volstrekt duidelijk wat goed voor het lichaam is en wat niet goed is voor dat lijf.”
De oorsprong van dat goed en kwaad denken, is dus zoals in het verhaal van Adam en Eva, het besef van onszelf: om te beginnen dat we sterfelijk zijn en ons van alles kan gebeuren, en dat we willen blijven leven. Daar vallen we, in tegenstelling tot paarden, uit het “NU”, en komen in de angst terecht wat er allemaal kan gebeuren.
Daarmee start alles wat we doen en denken om ons leven (of die van anderen) te verbeteren c.q. veilig te stellen. Het is zo vanzelfsprekend dat we het niet zien.
Ook religies nemen toch die wending dat ze “voor ONS welzijn” zijn, ONS dienen of hoop geven, ons vertellen hoe WIJ moeten leven of beter worden, in plaats van dat het wordt gelezen of geïnterpreteerd als antwoord op de vraag hoe de werkelijkheid in elkaar steekt? Hoe kunnen mensen nou niet wantrouwig worden als de mens als een uitzonderlijk natuurproduct wordt gezien, dat is toch wel errug toevallig. Ik bedoel maar, een paard zou daar niet opkomen en staat daarmee duidelijk hoger op de ranglijst van Verlichting.
Wat wel werkelijkheid is, is dat de mens de aarde heeft overgenomen. Dat de mens een gruwelijke historie heeft. Wij weten simpelweg het minst hoe we moeten leven, zijn het meest kwetsbaar en vervreemd, hebben daarom het meeste moeite gedaan en het daarmee steeds erger gemakt.
We werken voortdurend tegen de natuur in, die dan als het ware de balans weer herstelt. Bv. met ziektes, oorlogen, en ja, dán is het opeens onbegrijpelijk waarom dat gebeurt en lopen we te hoop.
Waarom is dat bij de mens zo gegaan? Waarom is de mens vervreemd van de natuur en in zijn denken geraakt, en beseft hij niet eens meer dat hij net zo goed gewoon een natuurprodukt is? Na al die religies en Goddelijke oorsprong en alle denkbeelden die zijn ontstaan en doorgegeven kunnen wij natuurlijk moeilijk anders meer denken. Maar God en Natuur is hetzelfde toch?
Nou, ik hoop van harte dat het een beetje duidelijk is.
En Chan, ik moet wel zeggen dat ik het fijn vind te horen dat je het leven niet verzaakt zoals al die “dromers”.
Het is gebruikelijk – op forums – dat verwacht wordt van deelnemers aan een gesprek dat ze , omwille van de helderheid en nog wat andere zaken, bij het onderwerp/topic blijven.
Op een dergelijke manier zou het mogelijk kunnen zijn dat het onderwerp van veel kanten bekeken en besproken kan worden.
Ik heb in middels wel de indruk gekregen dat ‘kijkcijfers’ hier wel eens belangrijker zouden kunnen zijn dan een verzorgd en gedisciplineerd/bewaakt gesprek.
Dus ik heb mij aangepast Margje.
Ik had, om bij uitdrukkingen te verwijlen, mijn denkbeelden niet voor jou uit de lucht gegrepen. Deze denkbeelden zijn zeer doordachte resultaten van een uitgebreide studie en verdieping maar ze zouden best wel voor jou zo uit de lucht zijn komen vallen.
Het lijkt me verder niet ‘hygiënisch’ om jouw oorspronkelijke ervaring naast die van bijvoorbeeld een Boeddha te zetten. Bijvoorbeeld omdat zijn ervaring niet de jouwe is geweest en je in die zin dan ook niet over zijn ervaring kan spreken. Het feit dat de oorspronkelijke ervaring van Boeddha een oorspronkelijke ervaring wordt genoemd en dat jij jouw ervaring ook een oorspronkelijke ervaring noemt houdt nog niet in dat beide ervaringen gelijk zijn.
Dan komt daar bovendien bij dat de ervaring van Verlichting bij Gautama oorspronkelijk wordt genoemd aangezien men er van uitgaat dat daar de oorsprong ligt van de religie die Boeddhisme wordt genoemd. Ze is dus oorspronkelijk ten aanzien van het ontstaan van de religie Boeddhisme.
Het is mij verder niet bekend dat jouw ervaring die je oorspronkelijk noemt de oorsprong is geworden van een of andere maatschappelijke beweging zoals een religie.
Mijn denkbeelden ten aanzien van het opheffen van dualiteit en de vergeestelijking van de materie is geen religieuze waan. Om dat te kunnen zijn zou ik een religieus iemand moeten zijn en mij houden aan religieuze denkbeelden. Echter, ik ben eerder een filosoof en als je wilt weten waar mijn denkbeelden onder andere vandaan komen dan zou je eens het boek “Das Ich und das Ding an Sich” van Paul Asmus kunnen lezen, Paul Asmus was een filosoof. Het is mij helemaal niet bekend of hij op een of andere wijze religieus was.
Als je dat boek zou lezen hoef je je verder niet te baseren op een of ander subjectief oordeel maar dan weet je – mede omdat ik je dat bij deze meedeel – waar mijn denkbeelden zo al vandaan komen.
Verder is het voor mij niet zo dat het denken louter abstract is. Denken kan ook levend zijn. Denkend is levend en vruchtbaar als het zich houdt aan de werkelijke feiten , zoals het objectieve gegeven waar ik mijn denkbeelden zoal vandaan haal, ten opzichte van het subjectieve oordeel dat het een waan zou zijn. Dat laatste zou zo voor jou kunnen zijn maar dat betekent niet dat dat dan ook voor mij zo is. Ik heb het een en ander al jaren lang wetenschappelijk bestudeerd.
Ik ga hier niet de verhalen lezen van de door jou genoemde persoon als jij je hier afvraagt waarom hier iedereen zich altijd goed vindt zo als-ie is. Ik zou zo zeggen dat je dit beter uit kunt leggen of toe zou kunnen lichten door iedereen hier bij naam te noemen die aangeeft zich goed te voelen zoals- ie is. Dan weten we allemaal waar het over gaat. Als ik eerst een boek zou moeten lezen van iemand die helemaal geen participant is in het gesprek hier dan mag ik er van uitgaan dat die persoon niet bekend is met iedereen hier en daar dus geen oordeel over kan geven.
Ik weet niet hoe het voor jou is,- hoewel het zou kunnen dat dat juist is wat je schrijft, – maar ik denk echt niet alleen maar omdat er interne spanningen in mij ontstaan, omdat er in die zin iets aan de hand is.
Ik denk omdat ik wil weten, gewoon wil weten. Dat was bij mij als kind al zo en dat is altijd zo gebleven. Ik wil gewoon weten. Ik denk vragen en ik zoek antwoorden met mijn denken. In die zin dient het denken mijn ego, maar aangezien dat niet zonder meer synoniem is met egoisme dient mijn denken ook andere mensen omdat ik door mijn denken andere mensen kan helpen.
Ik deel in het denken verder ook niet alles in in goed of fout.
Door mijn denken kan ik zien wat de consequenties zijn van bepaald denken, voelen en willen.
De consequenties laten zien wanneer iets vruchtbaar of onvruchtbaar is, wanneer iets werkzaam of niet werkzaam is, wanneer iet opbouwend of afbrekend is.
Als ik van te voren zou beoordelen of iets goed of fout is dan zou mijn oordeel het objectief waarnemen van de consequenties in de weg kunnen gaan staan.
Het is juist heel belangrijk om te kunnen denken zonder vooringenomenheid, zonder vooroordeel, anders is hetgeen je in alles tegenkomt vooral je eigen vooringenomenheid en vooroordeel.
Het verhaal van Adam en Eva kan je op verschillende manieren lezen. Ik zal er twee noemen met betrekking tot de aangehaalde zin. Je kunt de zin lezen met de nadruk op KENNIS. Je kunt de zin lezen met de nadruk op GOED EN KWAAD. Dat is een wereld van verschil. Ik neig naar de eerste benadering . Deze gaat over het kennis nemen van. Je kunt namelijk alleen maar kennis nemen van iets dat bestaat. Goed en kwaad bestaan ook voor paarden. Goed is een grazige weide in een natuurpark, het kwaad is een paardeslager. Paarden hebben daar geen voortdurend bewustzijn van. Paarden ervaren het goede en/of kwade in de directe ervaring maar kunnen zich daar, los van de ervaring, (ook achteraf niet) geen voorstelling van vormen.
Mensen kunnen zich voorstellingen vormen van zaken die zich zintuiglijk op dat moment niet voordoen.
Daarin komt de werkzaamheid van de Geest in de mens tot uiting.
De mens is niet alleen maar natuurproduct.
De mens is het enige levende wezen op aarde waarin de Geest zich zelf als Geest ontmoet en zichzelf in Geestzijn kan ervaren.
Dat is de natuur van de Geest van de mens. De mens is namelijk niet alleen maar een natuurlijk wezen, zoals een plant, of een dier. De mens is een natuurlijk wezen waarin, normaal gesproken, de Geest zeer ver in is geincarneerd, zo ver dat deze zichzelf in de incarnatie bewust kan zijn.
De mens is een geestelijk fenomeen welke geestelijk leeft in zelfbewustzijn in een natuurlijk fysiek lichaam.
Dat is wel iets anders als paard zijn.
Ik hoop van harte dat dat een beetje duidelijk wordt.
Want in het andere geval verzaakt men de geest in materialistisch materie zijn.
@Chan: op 16 oktober 2011 om 22:18 citeer je een stukje uit mijn bijdrage en merk je op dat ik een mening zou hebben waarover ik volgens jou geen kennis zou hebben wat het concept “Verlichting” e.d. aangaat. Sorry, maar dat kun je niet weten. Vervolgens ga je er op door, door te stellen dat, ik citeer:
“Als iemand niets weet, dus geen directe kennis ervaring heeft met betrekking tot (eigenlijk alleen maar bekend is met denkbeelden over) een spirituele weg, Verlichting, vergeestelijking of hoger bewustzijn, dan kan die mens eigenlijk alleen maar zeggen; “uit eigen ervaring weet ik daar helemaal niets over, ik KEN het niet, ik kan daar dus ook niet van zeggen of het wel of niet bestaat of mogelijk is”.
Dat is dan gezond denken.
Een mening hebben en daarmee zeggen dat iets lariekoek is, een illusie of vals, terwijl het onderwerp waarover je het hebt n i e t tot jouw ervaringswereld behoor, is zonder meer een
o n g e z o n d e manier van denken (en daarna dus praten en schrijven).
En die ongezonde manier van denken geeft aan dat het heel belangrijk is om met het denken bezig te zijn want dat soort denken komen we maar al te vaak tegen en leidt ook maar al te vaak tot ongezonde problemen.
Een mening hebben is een goede zaak als men uit ervaring weet waarover men het heeft. Als men die ervaring niet heeft zou men er het zwijgen tot moeten doen. Dan wordt de wereld een stuk gezonder.”
Hiermee stel je feitelijk dat je het met mijn mening niet eens bent, en dat is op zich geen probleem. Je maakt echter mijns inziens een ernstige denkfout door voor mij te gaan uitmaken c.q.te concluderen dat ik spreek over zaken die niet tot mijn ervaringswereld behoren. Dit etiketter je als een “ongezonde manier van denken”. Hieraan koppel je zelfs dat dit kan leiden tot “ongezonde problemen” en dat ik er eigenlijk maar het zwijgen toe zou moeten doen. De wereld zou er zelfs een stuk gezonder door worden. Helaas moet ik je melden dat ik je negatieve cadeau niet kan accepteren, hetgeen feitelijk inhoudt dat je het zelf zult moeten houden. Het negatieve aan dit verhaal kan dus slechts op jezelf terugslaan. Ik weet dat dit niet zo leuk klinkt, maar ik vind het niet zo aardig van je om te impliceren dat ik een ongezonde manier van denken zou hebben. Je stelt het “veilig” door het “in het algemeen” te willen brengen, maar toch is het immers een citaat uit mijn bijdrage. Ik denk dat je dat wel op een wat respectvollere manier had kunnen brengen. Maar goed, je blijft nu opgescheept zitten met je eigen interpretatie, het negatieve kadootje aan mijn adres komt dus helaas niet aan. Dus blijf je er zoals gezegd zelf mee zitten.
Je kunt mij de mond niet snoeren of misschien zelfs belachelijk te maken, als dat al de bedoeling was of is. Je kunt het wel proberen, maar volgens mij is niemand daar mee gediend. Ik dacht dat we hier wellicht op een open manier zouden kunnen discussiëren, en daar leek het even wel op, maar blijkbaar moet dat op een gegeven moment worden doorweven met een soort “aanval” op iemand anders zijn of haar bijdrage. In dit geval was het toevallig mijn bijdrage. Ik verzoek je in het vervolg gewoon netjes en wat respectvoller te posten, dat doe ik namelijk ook. Ik ga niet aan jouw schrijven dat je “ongezond denkt” en dat je maar beter je schijven achterwege zou moeten laten. Hiermee is dit denk ik genoeg gespiegeld.
Omdat mijn soms controversiële manier van schrijven wellicht bepaalde reacties kan oproepen, zal ik nog een toelichting geven, ook al zou ik dat eigenlijk niet hoeven doen. Want ik heb mijns inziens voldoende uitgelegd wat ik daadwerkelijk bedoel (en sommigen begrijpen dat ook hier), maar om verdere vergissingen te voorkomen, zal ik er toch nog wat tekst aan wagen, met het risico dat dit wellicht opnieuw gelabeld zal worden als “gezond” of “ongezond”. Het zij zo.
Als je goed leest, stel ik dat ik veel hoor, zie en lees dat de spirituele “Verlichting” over het algemeen wordt gebracht als een bijzondere toestand, een na te streven ideaal. Idealisme heeft weinig te maken met de realiteit, eerder met een volstrekt subjectieve manier van iets of iemand op een voetstuk zetten als zijnde het perfecte, nastrevenswaardige. Boeddha wordt vaak bijna verafgood als degene (of zelfs de enige) die de volmaakte Verlichting heeft bereikt, en het Nirvana heeft gerealiseerd. Dat zal allemaal wel zo zijn, maar de eerste stap kan meteen al de verkeerde stap zijn, voor iemand die het spirituele pad betreedt en te horen krijgt dat die-en-die persoon de Verlichting heeft “bereikt”. Er valt niets te bereiken, en daar blijf ik bij. Dat is wel degelijk mijn ervaring, punt. Je hoeft dat niet te geloven, ik kan het ook niet bewijzen.
Verder bewegen mensen zich tegenwoordig in de spiritualiteit of de meditatie vanuit een normaal leven, met werk, familiebanden, enzovoort. In de tijd van de Boeddha had Gautama een hele Sangha aan zoekers die niet werkten, bedelden en zich volledig konden concentreren op het pad wat de Boeddha hun voorschreef. Dat is een heel verschil, want tegenwoordig zijn er weinigen die zich echt een Boeddhistische monnik kunnen noemen en op ongeveer dezelfde wijze het Boeddhistische pad volgen zoals de Meester dat heeft gepredikt. Daarbij komt nog, dat de oorspronkelijke leraar gestorven is en we hem geen extra verduidelijking meer kunnen vragen omtrent diverse onderwerpen. Dat hoeft tot op bepaalde hoogte eigenlijk ook niet, want er zijn voldoende teksten over het Boeddhisme. De hedendaagse Westerse mens zit dus in een andere situatie dan de Boeddhistische monnik van 2500 jaar geleden. Dat betekent tot op zekere hoogte een noodzakelijkheid voor een andere aanpak, want er dienen tenslotte andere persoonlijke afhankelijkheden (het “zelf” is immers een afhankelijkheidsrelatie) en conditioneringen te worden onderzocht en tot helderheid gebracht.
Verder dan het als “ideaal” willen zien van de “Verlichting”, zijn er nog wat bijkomende problemen die iemand totaal de verkeerde kant op kunnen sturen. Ik put hier weer zoveel mogelijk uit persoonlijke ervaring, of dat geloofd wordt of niet. Daar ben ik namelijk niet verantwoordelijk voor, hoe iemand anders mijn woorden opvat of misschien zelfs verkeerd begrijpt.
– Verlichting wordt heel vaak ten onrechte verwisseld met mystiek of mystieke ervaringen. Een overstijgen van het persoonlijke zelf of ego wordt geassocieerd met een voorstelling van gelukzaligheid of een soort vage oceanische ervaring. Als iemand in de meditatie allerlei mystieke ervaringen heeft is dat nog geen Verlichting, of wat daarmee wordt vergeleken. Het gevaar bestaat dat de mediterende persoon in dit geval als het ware “gehecht” raakt aan mystieke toestanden, die hij of zij zoals gezegd aanziet voor “Verlichting”.
– Het verlies van het zelf wordt geïdealiseerd als het bereiken van een soort orgastische ervaring. Er is niets mis met mystieke eenwording, mits wordt onderkend dat mystiek slechts een klein deel kan uitmaken van wat gezien wordt als “Verlicht”. Mystieke ervaringen zijn over het algemeen van voorbijgaande aard en niet permanent. Ze vervliegen naar het verleden en de persoon in kwestie kan er naar verwijzen, maar zakt weer terug naar het normale leven. Dit is dus niet wat met “Verlichting” wordt bedoeld. Dit soort mystiek kan dus zelfs uitgroeien tot een ernstige belemmering of een nieuwe afhankelijkheidsrelatie.
– Veel Westerlingen lezen talloze boeken over het Boeddhisme, die zijn met gemak verkrijgbaar. Daarbij wordt over het algemeen een volstrekt intellectuele opvatting gekoesterd van het Boeddhisme en de Verlichting. Veel kennis verschaft echter nog geen inzicht. Spiritualiteit en religie zijn niet zuiver rationele zaken, maar herbergen in ruim voldoende mate irrationele aspecten die niet of niet zo gemakkelijk rationeel te beredeneren zijn. Dat is meer een kwestie van aanvoelen of zelfs (emotioneel) ervaren.
– De Boeddha of andere Boeddhistische leraren worden op een voetstuk gezet, soms zelfs geromantiseerd, waardoor min of meer ernstige afhankelijkheidsrelaties ten tonele worden gevoerd. Hierbij schept het persoonlijk idealisme als gevolg van een onbewust herleven van vroegere afhankelijkheidsrelaties (die men zelf in de persoonlijke jeugd heeft moeten aanleren of doormaken) de droom van de goeroe, die het allemaal weet en je naar de Verlichting kan voeren. Lukt dat niet, of valt de leraar van zijn voetstuk, omdat hij niet kan voldoen aan deze “romantische” opvattingen, kan ernstige frustratie volgen of grote woede. Waarna de leraar wordt verlaten op zoek naar een “perfectere” vervanging. Waarna het spelletje opnieuw kan beginnen.
Hiermee zeg ik dus dat het persoonlijke onderzoek belangrijk is, maar dat we helaas veel tegen hebben. Omdat er talloze boeken zijn over spiritualiteit en religie die het goed bedoelen, maar door de opzet persoonlijk kunnen worden opgevat via subjectieve afhankelijkheidsrelaties en dito persoonlijke idealen als een na te streven vorm van “Verlichting”. Terwijl het zeer de vraag is of men de eerste stap niet (onbewust) op een onjuiste manier heeft gezet. Het gaat me hier dus duidelijk om de Verlichting als valkuil als gevolg van een verkeerde opvatting van wat dit “zou zijn”.
Beste Friedrich
ik citeer je:
– Daar ligt meteen de zogenaamde “spirituele weg” voor je open, maar als je die betreedt voor een “verbetering”, “vergeestelijking”, “Verlichting” ben je het slachtoffer geworden van de eerste stap die je binnenleidt in de grootste illusie die een mens maar kan koesteren. Je kunt niet “Verlicht” worden, laat staan dat er sprake kan zijn van een “hoger” bewustzijn –
Hier schrijf je wat je niet kunt weten, want je hebt de Verlichting niet ervaren en je schrijft niet vanuit een hoger bewustzijn. Geen van beiden behoort tot jouw persoonlijke ervaring anders zou je dit niet kunnen schrijven.
Hoe kun je schrijven dat iets een illusie is dat je iets niet kunt worden of bereiken enkel en alleen maar omdat je het zelf niet bent geworden of hebt bereikt.
Wat je hiermee feitelijk doet is je eigen ervaring in het algemeen als een dogma stellen waarmee je geen respect hebt voor het feit dat er mensen zijn die tot Verlichting zijn gekomen en een hoger bewustzijn hebben bereikt.
Het zijn niet mijn woorden die dit laten zien maar zoals het citaat vermeld ; jouw woorden.
Ik heb de tekst van Katinka nog eens doorgelezen, ze schrijft w.b. de wedergeboorte in Boeddhistisch perspectief, ik citeer: “Betekent dat iets voor jullie? Werken aan persoonlijke ontwikkeling om te voorkomen dat je opnieuw geboren wordt?” Gezien de klaarblijkelijke negativiteit die letterlijk afstraalt van diverse bovenstaande reacties en de diverse bewuste pogingen om de ander woordelijk en publiekelijk te schande te zetten rijst de vraag: “Hoe zal dit karmisch uitwerken? Welke schade zul je hier van ondervinden?” Want wie de ander intentioneel willens en wetens pijn wenst te doen, zal volgens het Boeddhisme daar ongetwijfeld zelf op den duur een terugslag van krijgen via de wet van oorzaak en gevolg. Ik had al een gehakketak voorspeld, maar dat de ander de “mantel uitvegen” heeft verdrietig genoeg niets met spiritualiteit te maken. Wellicht is zwijgen de beste optie.
Bianca. ik begrijp de behoefte van mensen om de zaken simpel te houden. Iedereen projecteert zijn of haar binnenwereld in de buitenwereld. Het zij zo. Ik hoop dat mijn bijdragen in ieder geval laten zien dat ik nadenk over denken en mijn denken. Te stellen dat ik uitgeput langs de kant zit is een projectie en komt bepaald niet overeen met de waarheid. Dat je zoiets schrijft – zonder de werkelijkheid te kennen – daar zou je eens over na kunnen denken.
Het is niet zo simpel.
Beste Chan,uitgeput, dat is uiteraard een momentopname m.b.t. jullie onvolwassen gekift, de werkelijkheid? Hou toch op..Dat is onmeetbaar,alleen te gebruiken voor je eigen woordenboek.
Je zegt het is niet zo simpel; het punt is dat het TE simpel is voor ons mensen, we zijn halve apen. Wij zijn niet simpel, wij racen door onze hersenpan, hebben bakken met theorie. Dat neemt niet weg dat ik van jouw stukjes al enkele malen iets opgestoken heb. Maar de werkelijkheid…we hebben slechts landkaarten: (religies/mooie boeken/onszelf). Wat mij aan jou en F. stoort (in dit verband dan Chan!) is dat het 1 op 1 is, het komt van beiden niet zo tof over en een bijna ruzie toontje haalt dit blog naar beneden. En nu ga ik kei en keihard zingen: volare…nel blu di pinto di blu…
Een van de grootste problemen van spiritualiteit is dat er teveel de rol van leraar willen aannemen, terwijl men feitelijk op het niveau van de leerling staat. Slechts zeer weinigen accepteren daadwerkelijk het discipelschap, de tijd van het leren en leren kennen van de eigen persoonlijke neigingen. Over het algemeen is men persoonlijk stekenblind voor de eigen fouten. Hierdoor krijgen we het onjuiste gebruik van spiritualiteit, religie, filosofie en wat dan ook. Dat is het gebruiken daarvan voor het manifesteren van de persoon naar een opgeblazen “spiritueel ego”, in plaats van het buigen voor het numineuze. Liever bestoken we elkaar met leuzen, dan dat we elkaar een helpende hand toesteken. Jezus zei het al beeldend, door te stellen dat je niet over de ander moet oordelen, dat je de splinter in andermans oog ziet, maar blind bent voor de balk in je eigen oog. Zo liggen de zaken nu eenmaal…
Het is ook de vraag, waarom er niet eens een woordelijk conflict kan zijn. Dat gebeurt in de beste families. Spiritualiteit en religie gaan mijns inziens niet van een leien dakje. Als dat wel zo zou zijn, was elke spiritualiteit en/of religie misschien reeds uitgestorven, alhoewel ik dat natuurlijk nooit zeker kan weten. We zijn over het algemeen vrij sterk door de samenlevingsnormen geconditioneerd, alsof altijd de lieve vrede zou moeten worden bewaard. Ik bespeur hier ook dat met afschuw wordt gereageerd op een “ruzie” van één op één, een conflict tussen chan en mij. Ik vond inderdaad dat hij niet zo netjes deed, bijna onfatsoenlijk. Vandaar dat ik mijn grens stelde. Maar dat is inmiddels voorbij en ik heb het inmiddels vergeven en vergeten. Chan is hoogstwaarschijnlijk een prachtig mens, uniek en onvervangbaar. Niemand is te vervangen, alleen is het probleem dat we geleerd hebben om te gehoorzamen aan externe machten: ouders, onderwijzers, leraren, instituten, priesters. Door die gehoorzaamheid lopen we de kans dat we niet meer zelf nadenken, onze onvervreemde vrijheid niet claimen. Ik predik geen revolutie, ik zeg dat iedereen beter zou moeten leren om zichzelf te zijn als authentiek wezen. We leven maar al te vaak naar oude tradities en eeuwenoude regels, zonder ons daar ook maar van bewust te zijn. De vraag is namelijk of die oude regeltjes nog wel actueel zijn.
Ik denk dat chan veel op mij lijkt (of juist niet?), ik heb ook sterk filosofische trekken. In het verleden las ik eigenlijk uitsluitend filosofie. Maar mijn religieuze interesses hebben alles op losse schroeven gezet. Ik heb tot op de bodem van de wanhoop in mezelf gekeken en voor mezelf ingezien dat ik totaal was vastgelopen in al die theorieën. Het was een opluchting toen ze uiteindelijk van me afgleden, op een moment nota bene dat ik beschouw als een absoluut dieptepunt in mijn leven. Dit had ik daarvóór nooit kunnen vermoeden, dat het leidde tot het “niets”. Dieper kon ik niet gaan, en destijds zag ik in dat theorie maar speelgoed is. Let wel: dit is mijn ervaring, een ander kan het totaal anders ervaren of ervaren hebben. Er zit wel degelijk een ervaringspraktijk achter alle theorie, maar wie kan zeggen dat hij alles heeft ervaren wat hij of zij ooit gelezen heeft tot nu toe? Niemand is perfect, en dat is maar goed ook. Chan heeft in zijn schrijven fantastische dingen geschreven, goede en mooie inzichten heeft hij hier onderhand gedeeld. Daar kan ik absoluut niets aan afdoen, en dat meen ik oprecht. Chan is een unieke persoonlijkheid. Iedereen is trouwens uniek, alleen wringt hem de schoen bij het gegeven dat we onze uniekheid hebben laten weg halen. Niet dat we er iets aan hebben kunnen doen, want een kind is immers nogal hulpeloos en afhankelijk. We krijgen van origine niet de kans om op te groeien zoals we feitelijk bedoeld zijn: vrij en authentiek. Vanaf de geboorte begint het maatschappelijke kneden al, wil de samenleving een “normaal” mens van ons maken, iemand die zichzelf via internalisatie stuurt vanuit de aan hem of haar opgelegde normen en waarden. Misschien is het handig als mensen wat meer voor hunzelf gaan denken, in plaats van achter de voorgeleefde regeltjes aan te blijven lopen. Ik predik geen revolutie, maar ook geen anarchie. Natuurlijk moeten we in de communicatie met elkaar enige regels van goed fatsoen hanteren. Maar in onszelf kunnen we daarnaast volkomen vrij zijn. Alleen is het de vraag hoe die vrijheid te her-winnen. Want in wezen zijn we al vrij, alleen belemmeren we onszelf op allerlei wijzen door onze conditioneringen. Volgens mij is dat de oorsprong van religie en spiritualiteit: hoe vinden we de weg terug naar onze wezenlijkheid, Zen noemt dat de “Boeddhanatuur”.
Boekenwijsheid is prima, filosofie is prima, religie is prima. Maar dwaasheid is ook goed, want zonder contrasterende dwazen zouden we immers niet kunnen weten wat wijsheid is, en het profane krijg je niet uit de wereld. Eigenlijk is er geen echt probleem, mits je maar geen boeken letterlijk verslind in je hoofd en “blind” met andermans kennis gaat schermen. Dat is echter mijn mening. Maar zoiets is niet gemakkelijk, want het is zóoo voor de hand liggend om simpelweg gebruik te maken van wat je gelezen hebt. Beter is het denk ik om dat wat je leest diep te overdenken, het goede te behouden en de rest te vergeten. En wat in goede aarde valt, persoonlijk te doorleven, het van alle kanten te bekijken of het inderdaad zo waardevol blijkt te zijn als dat het in eerste instantie leek. Soms kom ik tot de conclusie dat iets wat eerder waarde bleek te hebben bij nader inzien een heel andere waarde heeft gekregen of zelfs waardeloos is.
Liefde, bijvoorbeeld, kunnen we niet uit een boekje leren, authenticiteit kunnen we niet uit een geschrift destilleren. Ik sluit dit af met een grappige anekdote:
“Een jongetje dat een boek had gevonden in de kast van zijn ouders met als titel ‘De liefde bedrijven, hoe doe je dat?’ stond pal bovenop het hoofd van zijn kleine vriendinnetje. Hij las de instructies aandachtig door, want het geschrift schreef namelijk voor: ‘De vrouw is onder, de man boven.’ Dat had hij letterlijk opgevat, dus stond hij te wankelen bovenop op het hoofd van zijn vriendinnetje. Teleurgesteld mompelde hij verder proberend te lezen voor zich uit: ‘Ik vind er niks aan, want er staat verder eigenlijk niks bijzonders.’ Waarop zijn vriendinnetje zei: ‘Ik vind het ook niks, kom maar snel van mijn hoofd af. Ik krijg er namelijk letterlijk koppijn van!’”
Wel Bianca,..de werkelijkheid, wat is de werkelijkheid vraag je? Om het even over de werkelijkheid te hebben.
De werkelijkheid is dat jij bijvoorbeeld schrijft; “Een wedstrijd zoals tussen Chan en Friedrich, beiden vinden we uitgeput langs de kant, zoekend naar woorden.”
Dat jij dit s c h r i j f t is objectief waarneembaar en als schrijfsel deel van de werkelijkheid. Maar is het ook waarheid? Nee het is geen waarheid. Ik weet dat het geen waarheid is omdat ik weet dat ik niet uitgeput langs de kant te vinden ben, integendeel zelfs. (En dan heb ik het nog niet over ‘wedstrijd’)
Wat jij dus doet met dit schrijven Bianca is een subjectieve gedachte in de wereld zetten die niet overeenkomt met de werkelijkheid, met de waarheid. Je ‘produceert’ met deze gedachte een onwaarheid en dat product zet je in de wereld.
Net zoals wat ik eerder schreef naar aanleiding van een andere denkwijze hier op dit forum waarin iemand inhoudelijk kennis meent te kunnen geven over iets waarvan hij eerst zegt dat het volgens hem niet bestaat wat hetzelfde is als laten weten dat hij het niet kent, is deze manier van denken en schrijven een ongezonde manier. Zoiets, – subjectief onwaarheden – in de wereld zetten over zaken waar je geen kennis over hebt ( in dit geval of ik wel of niet uitgeput langs de kant zit) maakt de wereld er niet beter/gezonder op.
In je bijdragen heb je het over de simpelheid van het leven. Een dergelijke manier van denken maakt het leven er dus bepaald niet simpeler op, integendeel, het maakt het er veel moeilijker op want voor je het weet gaat een dergelijke subjectieve mening van jou een geheel eigen leven leiden en zo krijg je allemaal ‘spoken’ in de werkelijkheid van het dagelijkse leven.
Nu kun je je natuurlijk aangevallen voelen, en van mening zijn dat ik grenzen overschrijdt en me hier onfatsoenlijk gedraag en niet netjes ben, want dat soort reacties komen voor naar blijkt, maar daarmee vermijd je dan om te kijken naar de werkelijkheid zoals deze zich afspeelt. Want wat ik hierboven als objectief waar te nemen werkelijkheid heb omschreven is geen aanval, niet bedoeld om te kwetsen, is geen theorie, geen ‘door het hoofd malen en rennen’ maar grenst aan ‘harde’ filosofie gebaseert op onbevooroordeelde waarneming en – hopelijk – gezond denken.
Een dergelijke filosofie zou ook het gezonde denken kunnen stimuleren, wat zelfopvoeding vraagt, maar vanuit subjectiviteit kan het ook opgepakt worden om ruzie te gaan maken.
Aan jou de keus.
Zelfopvoeding is een van de karakteristieke aspecten van het leven, het voorbeeld, van Boeddha, dat is ook een van de belangrijkste aspecten die naar Verlichting kan leiden.
Zelfopvoeding is iets dat op aarde gebeuren kan, daarom heeft het aardse leven zin en zou men zich kunnen afvragen of het zo nodig is om dit zo snel mogelijk te ontvluchten.
Gelukkig zijn we dan uit de hogere sferen in onze werkelijke hopeloze situatie belandt. Dat ze er met die euro ook niet uitkomen is geen wonder.
Beste Chan, ik vind het bijzonder dat je je mijn opmerking aantrekt, dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Het punt is dat iedereen wil dat het goedkomt en daarvoor strijdt, maar is het de objectieve waarheid dat het voor de mens goed moet komen? Alles sterft, wij dus ook. Zolang wij daartegen strijden, en steeds meer ieder voor zich, is er toenemende spanning= emotie.
Je kunt nog zo over verlichting hebben of willen weten of wat dan ook, maar in de basis gaat het over er zelf (en daar mag je jezelf of je verlengstuk, de andere mens, onder verstaan) beter van worden.
Ik heb Katinka’s volgende stuk over hoogste motivatie net gelezen, en ze ziet de verbanden niet helemaal goed ( ik weet niet of het aan haar ligt), maar ze beschrijft het wel goed.
Verlicht worden is geen doel op zich, de enige reden om “verlicht” te worden is omdat je daarmee eventueel anderen kan helpen. Terecht zegt zij: moet je dan monnik of non worden? Ja, dan moet je monnik worden en geen fluit om je eigen leven geven.
Ik, in ieder geval, vind dat een onmogelijkheid oftewel een vreemde manier van levensinvulling, die voor mijn gevoel zeker nooit vrijwillig tot stand zal komen. Tenzij, natuurlijk, je echt niets (te verliezen) heb.
Lieve beste grappenmaker Bianca Castafiore, kom je hier even furore maken? Vertel mij maar eens over de kabbala waar jij zoveel van weet, en hoe ik moet overleven zonder te denken.
En Chan, snap jij niet dat ik je probeer te vertellen dat een paard veel meer bewustzijn van de werkelijkheid heeft dan wij? Jij wil toch weten omdát jij niets weet, geen echt bewustzijn hebt? Het denken is om die reden tot zulke hoogtes gegroeid. Denken is alles behalve direct in de werkelijkheid leven. Het is ieders wereldje op zich, de “illusie”
Je zou willen dat je denken waarnemend en objectief was, maar denken is technisch gezien verbanden leggen tussen de verschijnselen en hoe en met welke uitgangspunten die verbanden worden gelegd, that’s dus the question.
Wat is wijsheid? Kan jij dingen denken die menselijkerwijs niet bepaald een fijne uitkomst geven?
Besef jij wel dat wij een produkt zijn van de natuur en dat-dat de baas is? Wij zijn God’s schepping, in religietaal gesproken.
Even meer op maat, jij zit fout met dat dat zelfbewustzijn van ons dat van een “hogere” orde zou zijn. Wat dan, als dat uitgangspunt van je fout is?
Toch maar een kleine verbetering mbt tot mijn een na laatste bijdrage die ik onverhoopt snel moest afsluiten. Er moet staan: Een paard leeft (gevoelsmatig) in de wetmatigheid van zijn bestaan. ( en niet….in het bestaan van zijn bestaan)
Als verder toelichting, Een paard zit daar in en is zich daar niet bewust van, niet van het erin zitten en niet van de wetmatigheid.
Een mens leeft in de wetmatigheid van zijn bestaan maar is zich daar – nogal eens – wel bewust van en kan zich daar aan onttrekken.
In tegenstelling tot een paard kan een mens er voor kiezen een hongerstaking te beginnen, zelfmoord te plegen, snachts te werken ipv overdag, ongezond te eten, als monnik celibatair te gaan leven , te gaan mediteren, te gaan vliegen of diepzeeduiken, bergbeklimmen enzovoort.
De mens kan door het denken, als weg, een toestand bereiken waardoor de mens de werkelijkheid, de waarheid in directe zin v o o r b i j het denken in bewustzijn ervaart. Dan staat de mens in directe ervaring met heel zijn wezen in de ervaring van de geestelijke wereld.
Dat wordt Verlichting genoemd.
Dat is de wereld van de levende Geest, dat is de wereld van het Hogere bewustzijn, van het Hogere willen en het Hogere voelen.
Ik zou van mijzelf niet zeggen dat ik de werkelijkheid niet kan voelen, maar dat kan voor andere mensen natuurlijk anders zijn.
En zo ‘praat’iedereen hier vanuit zijn of haar eigen ‘wijsheid’.
Heel goed, Bobby! Honden zijn de grootste Zenmeesters. Een leerling vroeg aan Joshu of honden een Boeddhanatuur hebben. Joshu antwoordde: “Mu!”
Honden zijn de grootste zenmeesters?
Is dat andersom ook zo?