Een van jullie vroeg recent, ik kan niet meer vinden waar, of mijn huidige pad niet tegenspreekt wat ik eerder schreef: over zekerheid en onzekerheid?
Goede vraag. Het antwoord is: ja en nee.
Ja, eerder dit jaar was ik van plan het mezelf makkelijk te maken, om al winkelend mijn plek in de spirituele markt van vandaag te hervinden. In plaats daarvan viel ik voor de eerste traditie die ik tegen kwam. Niet heel erg toevallig: Gelugpa Boeddhisme is precies de traditie waarvan ik al jaren weet dat het waarschijnlijk de mijne zou worden als ik ooit praktiserend Boeddhist zou worden. Op zijn beurt is Boeddhisme de religie, van alle religies die ik bestudeerd heb, waar ik met het meest bij thuis voel. Ook al jaren.
Ongeveer een week geleden heb ik het Nyingma Boeddhisme ongeveer 45 minuten lang uitgeprobeerd. Hoewel ik niets kon vinden dat ze fout deden voelde het alsof ik vreemd ging. Dus ik ging weg. Het feit is dat hoewel ik niet van plan was zo’n verantwoordelijkheid aan te gaan, ben ik het soort mens dat vaste verbanden kan waarderen. Net zoals ik niet op zoek ben naar een oppervlakkige flirt, ben ik ook niet het type mens dat met spiritualiteit bezig kan zijn zonder een band aan te gaan.
Tenslotte heb ik me 18 jaar aan de Theosofische Vereniging toegewijd, nooit serieus overwegend zelfs maar te gaan kijken bij andere tradities. Ik heb die organisatie pas los gelaten, vorige week, toen het echt niet meer werkte.
Boeddhisme werkt wel. Ik schaam me er niet voor te zeggen dat ik me er goed bij voel. Het is een gigantische opluchting een spirituele traditie te vinden waar ik nog niet uitgeleerd ben, waar ik zelfs niet meer ben dan een beginner. En er is geen enkele kans dat ik zelfs aan het eind van mijn leven ‘uitgeleerd’ ben in deze traditie.
Ik heb wel wat kleine ergernissen met het Gelugpa Boeddhisme. De leraren zijn over het geheel genomen traditionele Tibetanen. Het resultaat is dat veel details niet passen bij het Westerse denken, of het mijne. Maar als ik dan toch moet kiezen heb ik liever een traditie die trouw blijft aan haar geschiedenis dan eentje die te snel probeert de vertaling naar de Westerse Geest te maken. Ik kan zelf wel schiften wat ik wel en niet relevant vind. En als de traditie me echt te veel wordt, is er altijd Lama Yeshe… In het Engels: Lama Yeshe, when the chocolate runs out…
De ideale spirituele leraar is precies als Lama Yeshe: grondig geworteld in zijn of haar spirituele traditie, en toch in staat de leringen zo te geven dat alleen de essentie over blijft: die essentie die voor de toehoorders op dat moment het meest helpend is.
Menselijk gesproken echter kan ik het deze leraren nauwelijks kwalijk nemen als hen dat niet op elk moment van de dag lukt.
Uiteindelijk gaat het om gevoel: dit voelt goed en het heeft geen zin om ontrouw te zijn aan mijn eigen gevoel.
Als ik het toch over emotie heb: spirituele groei gaat voor een groot deel over het opschonen van emotie. Zuiveren, loslaten… in de praktijk nogal vermoeiend allemaal. Je aan een bepaalde traditie toewijden, kiezen voor EEN pad, betekent dat je de mensen leert kennen die daar ook mee bezig zijn, de rituelen, de specifieke meditaties en tradities. Wie dat bij meerdere tradities tegelijkertijd probeert zal zijn emotionele energie moeten verdelen tussen die tradities. Het resultaat moet wel zijn dat elk van de tradities minder energie krijgt.
Er zijn vast mensen voor wie dat toch het beste pad is. Ze voelen bijvoorbeeld dat er zo iets essentieels mist in de ene traditie dat ze dat komen halen bij een andere. Of ze hebben een emotionele band met de ene traditie, vergelijkbaar met de mijne met de theosofie, dat hoewel die traditie niet genoeg meer is, ze haar toch niet los kunnen laten.
Ik heb dit niet geschreven om mensen te veroordelen die andere keuzes maken dan ik. Ik wil alleen maar zeggen: voor mij werkt het om me tot een traditie te beperken. Als me dat inconsistent maakt, dan is dat maar zo. Het enige dat ik op dit blog doe is mijn gedachten over mijn pad delen. Consistentie heb ik niet beloofd.
Even nog in reactie op een aantal van de reacties hier:
Het Boeddhistische pad is best lastig: ik doe weer een poging mezelf te zetten tot dagelijks mediteren, bijvoorbeeld. Ik weet niet waarom ik het mezelf nog moeilijker zou maken door van groep naar groep te springen. Dat het prettig is om bekende en aardige mensen om me heen te hebben is niet een zonde of zo: het is volkomen legitiem om een beetje voor mezelf te zorgen.
Ik denk dat we zo gewend zijn, als Nederlanders, om overal vraagtekens bij te zetten en kritiek te hebben dat het moeilijk is te accepteren dat het vaak veel beter is gewoon te blijven bij wat is. Bovenstaande is hoe het voor mij nu is. Een oordeel hierover vellen is niet helpend – niet voor mij, en ook niet voor jullie.
Het zou veel nuttiger zijn als jullie je, als lezers, af vroegen in hoeverre bovenstaande op jullie eigen pad helpend is.
Zoeken is kiezen, kijken, voelen, en doorgaan, de eerste drie zijn verwisselbaar. Constitentie is dus balony, we zoeken als zoekers, niet als hen die gevonden hebben. Het kan dus heel goed dat je ook dit achter je laat en op de volgende trein overstapt als dat station er veel beter uitziet, om van daaruit te vertrekken, niet opnieuw, dat kan niet, de weg moet uitgelopen van begin tot eind, ook de lange lege stukken…steil omhoog, storm en bliksem, de bloemen die een slang verbergen, steentje in je schoen… etc. Niemand kan weten of hij op het juiste pad zit, en dat is logisch, anders valt er niets te leren,te lopen. Als er een eind aan de weg is (goeie vraag!) dan weet men nog niet hoe dit ‘er uit ziet’, je hebt als je volhoud misschien een goeie kaart maar je kaart beschrijft je route, laat zijn bestemming niet zien. Wat als het geen a naar z/bestemming pad is maar dat de bestemming besluit: ok, zo is het wel mooi, ik haal je op, je zoeken is zinloos, ik heb de sleutel, je hebt alleen alle kolder achter je weten te laten maar als mens blijf je een prisoner of planet earth, je hart overtuigd me van je geschiktheid, niet je 6000 bladzijden ‘kennis’. Laat iedereen dus vrij in zijn zoeken. Ziet allen af van correct spirituele betweterigheid, daarvoor hebben we de architect zelf, God. denk ik..Salukes.
Ervan uitgaande dat je in de uitwisseling van gedachten ook andere gedachten uitnodigd, bij deze mijn reactie
Ik kies niet voor traditie, geen enkele. Ik beschouw deze hele wereld, met alles daarop en daarin, geschapen vanuit een geestelijk ‘centrum’. Een centrum wat door veel mensen als God, als Schepper wordt gezien. Er is dus niets wat ik door een keuze afwijs, ik wil alles aanvaarden om tot een begrijpen daarvan te komen, de waarheid daarvan te leren kennen, de werkelijkheid, want dat is wat ik wil, een worden met de betekenis en de zin van de schepping om vandaaruit het hoogst menselijke te bereiken en dat is geestmens worden. Want wie ben ik om wat dan ook in deze Grootse Schepping af te wijzen als niet ter zake doende? Ik zou daarmee de Schepper zelf afwijzen.
Ik heb het idee dat iedere specifieke verbinding die mensen met iets aangaan een Karmische achtergrond heeft.
Op mijn reis door de het leven neem ik de fenomenen om me heen waar en ik zie dat sommige fenomenen afsterven of reeds afgestorven zijn, en dat deze uiteindelijk alleen maar voortbestaan in een soort van museum. Andere fenomenen zijn springlevend en inspireren de wereld en het leven daarvan, andere fenomenen zijn als kiemen, ze komen schuchter op, laten hun volle werkelijkheid en betekenis nog niet zien maar zijn voorboden van de toekomst.
Ik hoef nergens specifiek voor te kiezen behalve dan voor aandachtig observerend, waarnemend denken in relatie tot de wereld, de werkelijkheid, waar ik in leef en waar ik zelf deel van uit maak.
Hier in Thailand , zie ik veel museumkwaliteit om me heen, een afgestorven zijn en een afsterven. Dat is heel interessant om waar te nemen. Ook de toekomst dient zich hier al aan. Het nieuwe.
Dat doet me herinneren aan een bericht wat ik een paar dagen geleden op het internet las, over een BBC programma dat gaat over de grote aantallen Chinezen die zich momenteel in China tot het Christendom bekeren.
Waar kan ik me anders mee verbinden als waar ik mee verbonden ben, het leven als geest belichaamd in een tijdelijk materiaal bestaan?
Allereerst bevreemd het mij dat je in die 18 jaar toewijding aan de Theosofische Vereniging je nooit verdiept hebt in andere paden.
Ik bestudeer al jaren theosofie, zonder dat ik mij overigens ergens lid van heb gemaakt, maar de kern van de leringen nodigen mij juist uit tot verder onderzoek buiten de gangbare theosofie. Daarbij beschouw ik zowel de theosofie als het Boeddhisme niet als een religie, eerder als een filosofische stroming, waarbij de eerste stroming veelal theologische en (grens)wetenschappelijke aspecten erbij betrekt.
Ik geloof niet in een instant verlichtingsleer. Daar is de huidige mens fysiologisch als psychisch onvoldoende voor ontwikkeld. Het heeft dus weinig zin te richten op iets abstracts zonder daarbij de eigen persoonlijke zwakheden te overwinnen. Iets geforceerd loslaten heeft mijnsinziens geen enkele zin. Alle indrukken en ervaringen liggen immers verankert in ons reservoir van (on) bewustzijn en letterlijk ingeprent binnen onze genen.
We kunnen wel proberen binnen dit korte bestaan te werken aan een betere balans tussen lichaam-ziel en geest. Een betere en heldere bewustwording wat leidt tot kalmte, beheersing en rust. Daar kan een mens inderdaad gelukkiger van worden.
Hoe kom je er bij dat ik me nooit in andere paden verdiept heb? Ik heb niet voor niets op mijn site informatie over Jiddu Krishnamurti, Christendom, Jodendom, Islam, Hindoeisme, Yoga en Boeddhisme.
Wat ik al die jaren niet gedaan heb is in de praktijk bij die clubs kijken, omdat ik in de praktijk iemand ben die het leuk vindt een vaste club mensen om me heen te hebben.
Je kunt jezelf de vraag stellen waarom? Waarom heb jij die vaste club mensen om jouw heen nodig om…..? Ik ga dit antwoord natuurlijk niet voor jouw invullen. Dat moet je uiteraard zelf doen.
Natuurlijk ken ik jouw uitgebreide site. Via die site kwam ik in aanraking met jouw blog. Niets voor niets vind ik daarom interessant jouw openlijke zoektocht te volgen op deze door jezelf beschreven blog.
Katinka,
Dat was mijn energie in de vorm van letters! Vind het bijzonder jammer dat we hier niet eens inzoomen op “dat wat is”.
Waarom zoeken we en “verdoven” we..!!!!!!
Proost zwervers die aan het bier zijn dagelijks. Zo ook aan hen die op de spirituele ontdekkingstocht zijn.
Wat gebeurt er als je je zijnstoestand accepteert zoals die is, op elk moment?
Nog maar zo kort boedhist…en dan al op zoek naar volgelingen ;)pfff
Alweer een topic dat afgesloten wordt vanwege opmerkingen die niet ter zake doende zijn???
Wat ik altijd zo benauwend vind is als iemand een bepaald geloof/ideaal/religie linkt aan een organisatie, met alle waardeoordelen die daarbij komen kijken. Je bent pas boedhist nadat je je lidmaatschap hebt betaald. Voor christenen en moslims geldt precies hetzelfde…… dan gaan die mensen daar lekker het stof in hun ogen laten strooien.
Je bent Boeddhist als je toevlucht genomen hebt. Dat ik zo verantwoordelijk ben om ook gelijk lidmaatschapsgelden te betalen betekent niet dat dit verplicht is in het Boeddhisme of bij deze organisatie.
http://www.katinkahesselink.net/boeddha/toevlucht.html
http://www.maitreya.nl/boeddhisme-intro-toevlucht-drie-juwelen.htm
Je bent boedhist nadat je toevlucht genomen hebt.
Ok. dat snap ik.
Maar wat versta je onder toevlucht nemen dan? En neem je niet pas toevlucht nadat je er een waardeoordeel aan opgehangen hebt?
Hoewel ik geen lid ben van welke organisatie dan ook, en geen enkel dogma, ideologie, spiritueel pad of religie aanhang, is op zichzelf lidmaatschap van een organisatie niet verwerpelijk vind ik. Het is maar hoe je er in staat. Als Katinka is “bekeerd” tot boeddhisme, fine, so be it. Niets mis mee. En of je stof in je ogen laat strooien, hangt helemaal af van hoe wakker je bent. Hoewel het vaak voorkomt, gaat het mij te ver om alle mensen die lid zijn van een organisatie of vereniging met een bepaalde levensvisie, te duiden als mensen die stof in hun ogen laten strooien. Ik weet niet wat er door Katinka wordt gezocht maar ze heeft kennelijk iets met wat spiritueel wordt genoemd. En ja Feite, ook in het boeddhisme geldt “dat wat is” als belangrijk, zo niet als het belangrijkste ( op weg naar verlichting, maar daar heb ik nou weer helemaal niets mee). Ik zou zeggen: “Be free en let free”. We leven het leven zoals we het leven maar we maken het leven niet, al denken we vaak van wel natuurlijk.
Natuurlijk maken we het leven, mede met de spirituele niet geincarneerde entiteiten. Daarom zijn we er ook zo druk mee bezig.
Wat maken we dan? Wij hebben dit hele kosmische leven toch niet in elkaar gefabriekt. Wij hebben er toch niet voor gezorgd dat als we met elkaar vrijen er baby’s worden geboren die dan vervolgens ook het leven weer leven? Of wel? Daarmee niet gezegd hebbende dat het allemaal niets uitmaakt hoe we het leven leven. Want als je beseft hoe onbegrijpelijk “groot” het leven is en wij als vleesgeworden entiteiten met een zeker bewustzijn dit mogen meemaken en dat leven dus ook zijn, dan krijg je “vanzelf”een heel groot respect voor het leven. Je laat het dan wel uit je hoofd (althans ik) om te denken, laat staan er naar te handelen, dat wij het leven maken. Iets wat bij mijn weten overigens ook centraal in het boeddhistisch denken staat.
“En er is geen enkele kans dat ik zelfs aan het eind van mijn leven ‘uitgeleerd’ ben in deze traditie.”
Met of zonder traditie, hoe zou je ooit ‘uitgeleerd’ kunnen zijn? Dat kan alleen als het om ‘gewone’ kennis gaat. Maar is dat waar ‘het leven’ over gaat???
Als mensen klagen over de negatieve kanten van het leven dan zien we wel vooral dat we het leven maken. Milljoenen doden in de afgelopen tweede wereldoorlog en sinds die tijd door geweld naar ik begrijp ook al iets in die orde. Maar kijk eens naar het verschil van -kwaliteit- van leven in bijvoorbeeld Nederland vergeleken met Thailand. Dat wat in Nederland als sociale structuur is opgebouwd is geinspireerd mensenwerk. (Oorlogen overigens ook) Dat wat we niet maken is het leven zelf dat kan ook niet want dat zijn we, wij zijn de levende geest wonend in een lichaam.
Iedere keuze die we maken heeft dus konsekwenties omdat deze bepalend is voor hoe het leven er in de praktijk uitziet, voor onszelf maar ook voor anderen, zo maken we, bepalen we mede de praktijk van het leven. Iedere keuze kan ons ook fragmenteren, ons doen afscheiden van dat waar we in onze subjectiviteit niet voor kiezen. Ja, zo maken we de wereld.
Na 18 jaar theosofie, het werkt niet meer, en dan het Nyingma boedhisme 45 minuten (typefout?) uitgeprobeerd en geen fout kunnen vinden, alsof je met een straaljager over de albert heijn vliegt en constateerd dat er nog 3 potten pindakaas met nootjes in de aanbieding zijn!! Of chocolade dan toch maar, heeft wel een langere houdbaarheidsdatum.
Dat snap ik niet, kan aan mij liggen maar zoals het er staat..Het lijkt tussen de regels door of je een zekere comfort zoekt, terwijl een ander gevoel, ongeborgenheid of ‘vreemdgaan’ je veel meer nieuw inzicht kan geven, een ijkpunt met een nog niet geconsumeerde ervaring. Een mix van comfort en -niet lijkt mij meer natuurlijk. Z’on bloggertje als ik kan niet in je hoofd kijken Katinka maar het komt mij over peinzende of je het zoeken zelf nog niet gevonden hebt, de weg is het doel, de weg zal vast geen vereniging op zich zijn. Je gevoel is wel een bruikbare weg, maar dat vind je dan weer in een bepaalde vereniging kan jij stellen en dan heb je gelijk…. Het is makkelijk oordelen over anderen, ik doe het ook, dat lijkt me wel heavy als je met naam en foto op internet te vinden bent zoals jij, maar een blog is een blog, all the best to you. Ga door!
Begrijp me goed: ik bedoel absoluut niet dat er iets mis is met de Nyingma, alleen dat het voor mij op dit moment niet werkt om mij (kwa praktijk) bij meerdere stromingen te gaan kijken.
We dwalen weer af, overigens, dus ik sluit dit gesprek weer.