Ik kende mijn grootvader (J.M.S. Baljon) als heerser in zijn studeerkamer, als tuinier die mij de basis van dat vak geleerd heeft en als ambitieus schaker en bridger. Toen ik wereldgodsdiensten ging studeren in Leiden, wist ik dat ik een aantal van zijn oude leerlingen en collega’s tegen zou komen. Hij was daar professor Islamitische Theologie en ik zorgde ervoor dat ik hem niet bij mijn docenten noemde. Ik wilde niet dat zijn schaduw over mijn eigen relatie met de docenten zou hangen.
Op een dag liet ik het vallen bij een van mijn favoriete docenten. Hij vertelde me dat mijn grootvader een controversiële figuur op de faculteit was geweest, maar wel alom gerespecteerd. Hij was controversieel, omdat hij overal een uitgesproken mening over had. Hij was gerespecteerd omdat hij, als er eenmaal een besluit genomen was, zonder rancune met iedereen door een deur kon – of ze het nu met hem eens waren geweest of niet.
Ik vind dat bewonderenswaardig en hoop, aangezien ik zelf ook altijd een uitgesproken mening heb, dat ik ook zo kan zijn.
Sterker nog, er zijn weinig dingen die me meer ergeren dan conflicten die niet worden uitgesproken. Toen Henk Spierenburg nog leefde, gaf hij me een heleboel boeken. Via het roddelcircuit weet ik dat mensen hierover speculeerden. Niemand vroeg mij ernaar, om de beschuldigingen te bevestigen of weerleggen. Er was alleen maar roddel. Als ze me ermee hadden geconfronteerd, had ik ze kunnen vertellen dat ik niet echt geïnteresseerd was (op die manier dan) in een man ouder dan mijn vader. Ik zou ze verteld hebben dat we elkaar, buiten de zaal waar de lezingen plaats hadden, nooit fysiek zagen. We communiceerden via email. Ik had ze kunnen vertellen dat er nooit een spirituele leraar was met minder op de agenda: hij gaf me geen advies. Hij vertelde me noch wat te doen, noch wat te denken. Hij gaf me alleen boeken.
Het feit is, eerlijk gezegd, dat ik gewoon te onzeker ben om te willen gokken wat mensen van me denken. Als mensen het niet uitspreken, haal ik van alles in mijn hoofd. Ik weet dat het een vreemde combinatie is: onzekerheid en het onafhankelijke leven dat ik leid, maar het is niet anders. Ik ben mensen die me recht voor de raap zeggen wat ze ervan vinden echt dankbaar. Ook, juist, als ze het maar niets vinden wat ik doe of schrijf.
Sterker nog, de grootste glimlach die ik deze week op mijn gezicht had, kwam doordat een paar theosofen me precies vertelden wat ze van mijn blog (niet dit blog) vonden. En het was niet positief. Maar het was fantastisch: ik weet precies waar ik sta, en het verbreekt een patroon van via via communiceren.
Deze vraag heb ik als tiener ook met vrienden bediscussieerd: heb je negatieve meningen liever in je gezicht, of achter je rug? Mijn antwoord is waarschijnlijk, maar ik weet het niet zeker, nog precies het zelfde als toen: als het over belangrijke dingen gaat wil ik het weten. Wat vinden jullie?
Het roddelen achter iemands rug zal altijd onvermijdelijk blijven. Troost je met de gedachte dat wijzelf (althans ik spreek hier nu vóór mezelf) hier onbewust ook aan mee doe. Roddelen kent immers een belangrijke sociale functie en hoeft niet altijd als uitgangspunt kwaadsprekerij te betekenen. Door beter de onderliggende functie van het roddelen te begrijpen, krijg je beter inzicht in het gevoelsleven van jezelf en die van een ander. Het biedt dus wel terdege goede leermomenten.
Ik vind jouw blog rondom theosofie een leuk initiatief, omdat het vernieuwend kan zijn. Theosofie betekent voor mij niet dat je over ieder woord en betekenis op eieren hoeft te lopen. Derhalve betreft theosofie geestelijke leringen die natuurlijk nooit ondergeschikt kunnen zijn aan de reikwijdte van het beperkte menselijke intellect hierover. Die fout wordt nog weleens onderschat bij de verschillende intepretaties. Dus ga gewoon lekker door waarmee je bezig bent.
katinka ik ben het met je eens.
Op onze sportschool zei de leraar na een fitnessles: “als ik het verkeerd doe vertel het me rechtstreeks, doe ik het goed vertel het aan iedereen”. Daar ben ik het mee eens, omdat iedereen daar wijzer van wordt.
Frank, met elke zin in je eerste allinea ben ik het volledig oneens. Frappant, maar ik hoop dat het cynisch is bedoeld en dat je zelf ook het tegenovergestelde bedoeld van elke regel.
Het sloopt, remt en verstrooit mensen in hun ontwikkeling, Vooral de roddelaar zelf want deze kiest onbewustzijn en wordt nog sociaal gekend met die eigenschap na inzicht.
Met je 2e allinea ben ik het redelijk eens 🙂
Wat ik merk is dat ‘men’ vaak bang is je iets negatiefs rechtstreeks te zeggen. Met de steeds korter wordende lontjes bij veel mensen is dat ook wel enigszins te begrijpen. Maar kloppen doet het niet.
Zelf ben ik er niet zo goed in mijn kritiek met wollige taal te bekleden en komt het soms dus ook wel harder aan dan bedoelt.
Die ‘onderliggende functie’ van roddelen, waar Frank het over heeft – die snap ik niet zo goed. Behalve dat ik me die enkele keer dat ik me tot roddelen laat verleiden, wel afvraag waaróm ik dat heb laten gebeuren.
Roddelen blijft een vorm van een sociale interactie, ongeacht we roddelen als goed of verkeerd beschouwen. Het gebeurd bij een ander, maar natuurlijk ook bij jezelf. Ik durf daar gewoon eerlijk in te zijn.
Roddelen kent wel terdege een onderliggende functie. Het is vaak een uitlaadklep om datgene (wat men in eerste instantie niet durft te zeggen tegen die desbetreffende persoon) toch tegen een ander uit te spreken. Nogmaals, roddelen betekent niet per definitie altijd kwaadsprekerij. Ook over dierbaren en/of collega’s die we mogen wordt er geroddeld. Uit roddelen kan ook iets goeds voortkomen. (zoals de stap om uiteindelijk die feedback en/of hulp te kunnen bieden of te willen ervaren)
Nogmaals, theosofie betekent niet dat men over eieren hoeft te lopen. De leringen dagen ons voortdurend uit om te leren over zowel de goede als de minder goede aspecten van onszelf. Wees daar niet bang of schuldig over. Wij zijn en blijven uiteindelijk onze eigen inwijders.
Zo is de mens op deze wereld. Hij loopt continu achter zijn ego aan en dit roddelen heeft daarin ook een functie. Is dat goed, is dat kwaad? Het hoort er gewoon bij. Waarom gebeurt dit? Ken jezelf!
Wat is het verschil tussen roddelen en “praten over”? Of is “praten over” per definitie roddelen? Is het roddelen als je iemand iets vertelt dat over een derde gaat, ongeacht wat het is?
In het VPRO programma Boeken werd vanmorgen het boek ‘Oerdriften op de werkvloer’ van en met Bram Buunk besproken. Daarin kwam naar voren dat er 18 of 19 soorten roddelen zijn. En kreeg ik ook min of meer het antwoord op mijn bovenstaande vraag.
Wat Buunk betreft is ‘praten over een derde’ altijd roddelen. En zei hij letterlijk wat Frank ook al zei ‘Roddelen kent immers een belangrijke sociale functie en hoeft niet altijd als uitgangspunt kwaadsprekerij te betekenen.’
Heb je dit boek soms gelezen Frank? 🙂
Als je met iemand een conflict hebt dan is het vooral van belang of je van die persoon houd of niet. Als je van iemand houd die dicht bij je leeft maar de ander is lange tijd niet bereid het uit te praten of zelfs maar op te merken dat je bent gekwetst dan wordt het een smeulend vuur in je hart, een diepe wond die niet meer geneest. Uiteindelijk ontstaat er dan verwijdering alleen om jezelf te beschermen tegen nog meer teleurstellingen.
Bij je grootvader was het waarschijnlijk zo dat hoewel hij op zijn collega’s gesteld was, hij daar geen liefdesrelatie mee had, dat maakt het dan ook een stuk makkelijker om conflicten te vermijden en uit te praten.
Het is heel gezond om bij een paar mensen (niet meer dan een paar) te praten over conflicten met derden. Dat is niet meer dan normaal en helpt om er gezond mee om te gaan. Voor mij ligt de morele grens bij het verder verspreiden van de onvrede buiten die kring van intimi.
Zeker bij leidinggevenden die niet goed functioneren of waarmee je een conflict hebt is het moeilijk om NIET bij elke gelegenheid te klagen. Maar ook daar geldt dat zelfbeheersing beter is: omdat te veel klagen alleen maar averechts werkt.
Rafi: dingen komen altijd harder aan als ze persoonlijk zijn. Mijn grootvader was inderdaad minder ideaal in zijn eigen gezin. Aan de andere kant: ook daar geldt voor mijn gevoel dat het beter is het uit te spreken, dan om het op te potten en je terug te trekken.
Als je onvrede hebt met anderen, en je uit dat alleen tegen een paar intimi houd dat ook in dat je daarmee voor jezelf de indruk kan wekken dat je een machtspositie voor jezelf aan het creeeren bent waardoor je een weerstand op kan wekken, en dat komt dan alleen omdat je bewust geen openheid wilt geven. En als met die dingen geld gemoeid is wordt het helemaal een precair verhaal. Dan wordt het vaak kiezen tussen geld+macht of vrienden. Die keuze zal dan het meest te maken hebben met iemands persoonlijkheid. In hogere kringen komt het vaak voor dat mensen geen vrienden meer hebben, het is de vraag of je daar een gelukkiger mens van wordt. In dat opzicht komt het saturnus-mercurius aspect naar voren dat de kennis die je bezit zich tegen je ziel gaat keren. In feite is het zo dat het geld wat iemand bezit is af te meten aan het bloed wat hij vermorst.
Kritiek op personen (zowel als op omstandigheden overigens) is in spiritueel opzicht niet positief. Jaloezie is dat nog minder.
Commentaar in de richting van je persoontje kan je inderdaad best gebruiken om daar over na te denken en dan die becommentarieerde dingen, wel of niet, bij te sturen. Als je op een diep niveau met jezelf bezig bent wil je altijd en elke dag nog bijleren en aan je omgang met anderen bijschaven.
Heb ik eens gehoord dat ‘conflicten’ met anderen wijzen op problemen met en in jezelf. Conflicten die vanuit anderen op jou gericht zijn hebben meestal te maken met het ‘beeld’ dat die anderen van jou gemaakt hebben en hebben dan niets te maken met je innerlijke persoon’s wereld. We moeten toch niet altijd voldoen aan andermans verwachtingen…
We kunnen inderdaad leren van opbouwende kritiek, of van andere meningen. Maar daar valt roddelen niet onder. En inderdaad zegt kritiek van een ander vaak wat over die ander.
In de itjing staat dat strijd ontstaat, daar waar iemand meent in zijn recht te zijn, maar niet het vertrouwen vindt dat nodig is voor zijn persoonlijke vrijheid. Het westerse liberale “de een zijn dood is de ander zijn brood”-principe is volstrekt asociaal en onmenselijk als het wordt doorgevoerd ten koste van een anders belangen. En waar dat gebeurd is gepraat meestal de eerste aanleiding daartoe. Met het uitspreken van dingen los je dus lang niet altijd alles op, en ook is het hebben van verwachtingen en vooroordelen vaak een bron van voortdurende strijd. Maar weinig mensen (vrijwel niemand) is in staat volkomen clean en neutraal naar een situatie of een persoon te kijken. Of de indrukken die men heeft nu op realiteit of op een illusie berusten, ze zijn er en ze zijn reeel aanwezig.