Twee van mijn spirituele vrienden lieten recent vallen dat mensen te vaak denken dat spiritualiteit makkelijk is. Hoe leuk spiritualiteit ook kan zijn, ze hebben een punt.
Spirituele transformatie is, over het geheel genomen, niet makkelijk en ook niet leuk. Zoals een vriendin zei (ik hou haar anoniem om voor de hand liggende redenen):
Als ik had geweten waar ik aan begon, was ik nooit met spiritualiteit begonnen. Overgevoelig worden, ‘dark night of the soul’ (en dat is meer dan een je weekje down voelen)…
Een van haar symptomen ken ik heel goed: een dag nodig hebben om te herstellen van de indrukken na een lunch. Daar is ze overheen gekomen. Op een gegeven moment, zo zei ze, werd ze elke nacht om vijf uur wakker, helemaal wakker en vol energie. Als ze dan naar bed ging, viel ze gewoon in slaap en werd op een normaler tijdstip wakker. Ze vond het heel irritant, dus zocht ze het online op en vond een lijst met ‘ascension symptoms‘: symptomen van ascentie. Ik link naar een Engelse lijst, want in het Nederlands heb ik geen vergelijkbare kunnen vinden. Ik ben het niet precies eens met het maken van zo’n lijst, maar de onderliggende principes kloppen:
- Spirituele groei brengt karmisch gedoe naar boven. (algemeen theosofisch inzicht)
- Spirituele groei maakt mensen gevoeliger, wat kan betekenen dat allergieën ontwikkeld worden en je je gaat ergeren aan dingen die je eerder volkomen normaal vond.
- Spirituele groei is niet een lineair pad dat gegarandeerde vreugde en voldoening brengt.
Het probleem met lijsten van symptomen is dat ze makkelijk een excuus worden. Je kent het wel: ‘Ik ben spiritueel, dus ik heb het recht me te ergeren aan mensen die voor mijn neus vlees eten’ of erger ‘ik heb ascentie symptomen, dus ben ik beter dan iedereen die ik ken’. Prachtige manier om trots in te bouwen…
Een theosofische dame zei eens tegen me (theosofen zijn niet immuun, alleen beter voorbereid) dat ze een moeilijk leven had gehad, wat een teken was dat haar karma aan het versnellen was en ze serieus op het pad zat. Ik ben blij dat ze een manier gevonden had om met haar moeilijkheden om te gaan, maar een moeilijk leven hebben is geen garantie dat je op ‘het pad’ zit. Althans, niet op de manier die ze bedoelde.
In theosofische kringen wordt gezegd dat als je serieus op het pad staat, er nog maar 7 levens te gaan zijn. Dit betekent dat voorgaand karma in die zeven levens gepropt moet worden. Daar komen dan de fouten nog bij die in dit en volgende levens gemaakt kunnen worden. Op het spirituele pad staan is niet het zelfde als immuun zijn voor fouten.
Met andere woorden: mensen die serieus met spiritualiteit bezig zijn hebben vaak een moeilijk leven. Maar je kunt het niet om draaien. Dat je een moeilijk leven hebt, wil nog niet zeggen dat je in dat eerste (of verder) van die zeven levens zit. Soms denk ik dat het het beste is om gewoon maar zo goed mogelijk te leven en het spirituele pad voor zichzelf te laten zorgen. Er te veel over nadenken helpt niet echt.
volgens mij ligt de moeilijkheid er ook in, in welke betekenis of met welke rede men spirit.. is of beoefent.
als het gewoon leefregels volgen zijn, peace of cake maar niets verlichtend 🙂 (just my opinion ofcourse)
als het zelfonderzoek is, is het ook vaak moeilijk (bij mij toch) omdat ik steeds mezelf beoordeel, steeds lig te denken, en soms uren mezelf probeer te analyseren, maar ook prachtig vaak he! het zelfinzicht schept ruimte in mijn reacties en waarnemingen, het laat angsten varen enz.
als het ”algemeen onderzoek” is, in alles ‘iets’ zoeken, werd ik er bijna gek van! 🙂 overal zocht ik betekenis en rede in, in alles zocht ik wat ik zelf projecteerde als ‘heilig, spiritueel’, god’ noem maar op, gelukkig hou ik me nu op de 2de manier bezig met spiritualiteit, mijn eigen verlangens, angsten onderzoeken, daar de oorzaken van proberen te vinden, ze ooit begrijpen, en hopelijk ze zo te laten verdwijnen, dit dan uitdragen door gewoon mezelf te zijn, en hopelijk zo enig licht voor de wereld mogen zijn 🙂
wss zullen er nog veel meer manieren zijn van ‘spiritualiteit/religie’ te beoefenen zijn, want wat het exact is kan ik zelf niet volledig zeggen? is het mss ook een gewoon verlangen om iets meer te bereiken? zoals snakken naar macht en status? een soort vlucht voor de realiteit? blindelings volgen? nadenken? of gewoon een goed mens willen zijn? wat het niet is kan ik makkelijk zeggen, maar wat het wel echt is? 🙂
Beste Michael,
Ik denk dat het hele complexe van spirituele groei zelf het leven al moeilijker kan maken. Al die nieuwe vragen en mogelijkheden. Het brein moet er iets mee. Het kan verreikend werken, maar het kan ook verwarrend werken. Wie de verwarring aan kan, komt er uiteindelijk sterker en wijzer uit. Maar sommige mensen kunnen de verwarring niet aan en dan kunnen er problemen ontstaan.
Welkom op dit weblog 🙂 en bedankt voor je reactie.
Ik denk dat spirituele groei pas aan de orde komt nadat je een bepaalde mate van bewustwording hebt ontwikkeld. Als je nog erg verwikkeld bent in vragen rondom je eigen persoonlijkheid, dan kun je beter daar mee aan de slag gaan. Dus persoonlijke groei vóór spirituele groei.
Het verwarrende is wel dat je vaak bij spirituele leraren te rade moet gaan om tot die persoonlijke groei te komen. Of zoals ik het altijd maar verwoord, erachter te komen ‘waarom ik doe wat ik doe op de manier waarop ik het doe’
Ik heb veel geleerd over mezelf op wat ‘spirituele’ cursussen genoemd worden. Maar of ik daar nu spiritueel door geworden ben? Dat betwijfel ik…
Ik ben met je eens dat persoonlijke groei en spirituele groei nogal eens door elkaar loopt. Ken Wilber raadt zelfs iedereen aan om ook ‘gewoon’ in psychotherapie te gaan, naast spirituele activiteiten.
Ik wil zelfs nog wel een stapje verder gaan. Ik denk dat mensen zich vaak verschuilen achter hun spirituele activiteiten, om maar niet werkelijk met hun eigen persoonlijkheid geconfronteerd te worden. En dat hoeft nog niet te zeggen dat ze psychotherapie nodig hebben.
In mijn jeugd werd ik gedwongen naar een streng gereformeerde kerk te gaan. Daar werd je bepaald niet gestimuleerd je met persoonlijke bewustwording bezig te houden. Toch heb je die gewoon nodig om überhaupt spiritueel te kúnnen groeien. Hoe kun je nu echte spiritualiteit herkennen als je jezelf niet eens kent?
Veel spiritualiteit vond ik persoonlijk niet in die kerk. Daar ben ik dan ook direct uitgestapt toen ik eenmaal het ouderlijk huis uit was. Sindsdien ben ik wel zoekende gebleven naar wie ik ben en wat er ‘meer’ is dan wat ‘het oog kan zien’.
Als ik de reactie van Michael teruglees, denk ik dat ik daar heel dichtbij kom.
Heldere conclusie!
hey iedereen, leuk dat er zoveel respons op men antwoord kwam,
jullie meningen lijken me heel interessant en waarheidsgetrouw, maar wat is het verschil tussen spirituele en persoonlijke groei eigenlijk? ik denk ook wel dat zelfkennis mss de enige ‘spirituele’ of ‘persoonlijke’ ontwikkeling is die er is, niet? daaag
Hoi Michael – dat is een goede vraag, die niet een twee drie te beantwoorden is – ik denk dat ik er een nachtje over slaap en er morgen een stukje over schrijf.
Een moeilijk leven als je een ”spiritueel leven” leidt?
Als je boven de ”dualiteit” staat dan is het leven toch een heel stuk makkelijker.
Ik vind het een goed voorbeeld: ‘ik heb ascentie symptomen, dus ben ik beter dan iedereen die ik ken’.
Als iemand spiritueel aan het groeien is(althans beweert), en vervolgens met zo’n opmerking komt, dan is het toch meteen duidelijk dat desbetreffend persoon teveel internet pagina’s heeft gelezen? ”Alles is één, en één is alles in mij.”
Iemand met een goed besef van collectief bewustzijn zou zo’n opmerking niet plaatsen.
Vind het trouwens een leuke pagina om te lezen!
Mvg, Kees.
Zou het niet zo kunnen zijn dat persoonlijke ontwikkeling de laatste stap van de menselijke evolutie inhoudt, dus verbetering van het erfelijk materiaal? Vandaar ook die focus op gezondheid, uiterlijkheden, voeding, yoga, meditatie, alles bedoeld om ‘een stapje verder’ te komen, waar men erg zijn best voor doet. En zou spirituele ontwikkeling dan beginnen met het loslaten van het willen bereiken van resultaat, maar steeds meer accepteren van wat is? Eindelijk niet meer hoeven zoeken?
Wat is dat eigenlijk; spirituele groei?
Groeien in geestelijk opzicht?
Wat is dat eigenlijk; groeien in geestelijk opzicht?
Werken aan het geestelijke in je menszijn?
Is groeien in bewustzijn, in zelfbewustzijn moeilijk?
Het is wellicht moeilijk omdat je dan aan het werk moet op een manier die je voorheen niet kende en waar je je in bewust wordt dat dit van wezenlijk menselijk belang is. Mens zijn is geestelijk wezen zijn. Menswording is nog meer je geestelijk wezen bewust worden op aarde. Ik weet nu al, wat er allemaal ook gebeurt is en gebeuren gaat in mijn leven, ik ben nu al ontzettend dankbaar voor dit leven vanwege de toename in mijn bewustzijn door alle moeite. Wat kan een mens meer willen dan de vruchtbaarheid ervaren van de toename in bewustzijn, hoe dat dan ook plaats vindt? Dan vallen begrippen als leuk en moeite helemaal weg.