Recent heb ik geschreven over de vraag of Boeddhisme de beste wereldreligie is, en daarvoor een onderscheiding heeft ontvangen. In dat stuk schreef ik dat ik een halve Boeddhist ben. Gisteren kreeg ik de vraag wat ik daarmee bedoelde. Hier mijn antwoord:
Een echte Boeddhist, zoals ik begrepen heb dat in het Aziatische Boeddhisme gewoon is, is iemand die toevlucht genomen heeft tot de drie juwelen. Dat wil zeggen: in een plechtig ritueel neemt men toevlucht tot de Boeddha, de Dharma en de Sangha. Ik heb dat niet gedaan, dus ben ik niet officieel een Boeddhist.
Ik ben echter wel vegetariër en probeer volgens de vijf voorschriften te leven. Ik geloof in karma en wedergeboorte en dat Boeddha een van de grootste spirituele leraren aller tijden was. Sunyata is, zoals ik het begrijp, een goede omschrijving van de werkelijkheid. Kortom: het Boeddhisme ligt dichter bij mijn persoonlijke religie dan welke andere religie dan ook.
Je schrijft: “Ik ben echter wel vegetariër en probeer volgens de vijf voorschriften te leven.”
Beste Katinka… in alle nederigheid… “zij die probeerden zitten in de gevangenis.” Waarom bereiden we ons niet zèlf voor?… voordat het proberen wordt en mogelijk ook blijft?
En leven naar voorschriften? Meen je dat nu serieus? Waarom of waarvoor? Om beter te zijn dan anderen? Gelukkiger?
Vervolgens lees ik: “… en dat Boeddha een van de grootste spirituele leraren aller tijden was.”
Bestaan er leraren, die we als de beste kunnen poneren, wanneer dat niets anders betekent dan dat het alles van degeen die waardeert zegt? En een leraar die van zichzelf meent de beste te zijn en überhaupt een leraar die meent dat hij een ander of anderen iets kan leren… is die niet abuis? Mensen láten zich zelf toch… of niet? Dan de noodzaak tot het willen warderen, dat ophemelen genoemd mag worden. Heb je dat zelf niet nodig en wat zegt dat dan nog van de Boeddha?
Ik denk… heel voorzichtig… dat de Boeddha van zichzelf al gezegd moet hebben dat hij er niet toe doet, denk je niet? Want stel je voor dat hij zich als het goede vorbeeld gesteld zou hebben. Wauw… dat is een eigendunk, een Ik en dus ziekelijk Ego dat straalt.
Een een ‘eigen’ religie? Lstig vind ik dat, wetend dat we niet kunnen denken wat we willen, het denken één ding tegelijk kan bedenken en het denken ellende veroorzaakt. En eigen? Is dat ook geen ernstige misvatting? Mensen spreken over: “Mijn eigen kind”, maar niets dat er ‘eigen’ aan is. Ze vullen aan, hebben het over: “Mijn eigen vlees en bloed”, maar ook hier weer… er is al geen sprake van ‘eigen vlees en bloed’.
Altijd maar weer Ik… en de rest… de anderen en de anders denkenden, waar alles één is en er tussen jou, mij en alle anderen geen verschil te duiden is als druppels van de Oceaan. Zonder Ik… samenwerkend… zonder Kern… toch samen de Oceaan. Vermits we ons niet zelf iets anders bedenken te zijn.
Leuk hoor – als niets belangrijk is, weet ik niet waarom je de moeite neemt hier te reageren.
OK Leno – laat ik inhoudelijk op je (eerste) verhaal reageren. De vijf voorschriften in het Boeddhisme komen in alle vormen van Boeddhisme voor. We kunnen er dus vanuit gaan dat ze door de Boeddha zelf verzonnen zijn. Dus wat zou Boeddha doen? Hij zou het er helemaal mee eens zijn dat ik ze toe pas. Hij zou zich waarschijnlijk af vragen waarom ik niet direct non wordt. Iets wat ik in zijn tijd vermoedelijk geworden was.
En waarom ik me aan die voorschriften probeer te houden? Omdat ik het goede idealen vindt. En voor je over de problemen met idealen begint – daar ben ik me van bewust. Alleen, voor mij, is leven zonder idealen helemaal zinloos.