OK, die titel is wat overdreven misschien. De laatste tijd heb ik me zitten af vragen hoe moeilijk het is groepen mensen te managen, als iedereen voortdurend lief en aardig is (meer over de redenen verderop). Of liever – de meerderheid bedoelt het goed, wil aardig zijn en zo. Het nadeel is … dat onaardige mensen in zulke groepen chaos kunnen creëren.
Het is een klassiek filosofisch probleem. Ik geloof dat Pascal het als eerste formaliseerde (verbeter me als ik het mis heb): in een rijk met allemaal keurige Christenen (zachtaardig, lief, de andere wang toekerend) is die ene egoïst koning. Dus is de vraag: hoe kun je een gemeenschap creëren, een organisatie, met mensen die proberen samen te leven als een ‘kern van de universele broederschap der mensheid‘?
De makkelijkste oplossing is organisaties te mijden zoals zovelen doen tegenwoordig. Om online steeds te migreren naar spirituele fora of e-mailgroepen die nog niet verpest zijn. De andere voor de hand liggende oplossing is dat de leiders iedereen weg sturen die ze niet zien zitten. Deze oplossing heeft de Katholieke Kerk bij veel mensen een slechte reputatie gegeven.
Maar goed, waarom ben ik met deze vraag bezig? Uit een online theosofisch forum is recent een onruststoker verwijderd – vervolgens is de moderator die dat deed ontslagen – en de onruststoker is weer op het forum toegelaten. Jawel, ik sta aan de kant van de moderator: ik heb me vaak aan de dame die verwijderd werd geërgerd.
Hoe het werkt is dat als zo iemand geweerd wordt, aardige mensen haar gaan verdedigen. Ik denk dat het een reflexief verdedigen van de underdog is. Maar als de lammen niet tegen de wolf verdedigd worden, hoe kunnen de lammeren blijven leven? De onruststoker is nu weer actief op dat forum en hoewel het nu nog actief is, verwacht ik dat de atmosfeer steeds minder vriendelijk zal worden.
Het is een moeilijke spirituele en ethische vraag: wanneer is het juist om haat met liefde te beantwoorden? Wanneer moet een mens strikt en duidelijk zijn? Wanneer is het het beste om negatief gedrag gewoon te negeren? In veel gevallen zal gedrag dat genegeerd wordt verdwijnen, omdat die persoon zich gaat vervelen. Maar in andere gevallen is het beter om in te grijpen.
Ik was niet goed in deze balans als docent wiskunde op middelbare scholen. Ik heb de neiging om op alles en iedereen te reageren. Online werkt dit meestal prima – het houdt het gesprek gaande – maar ik moet mezelf wel in de hand houden. Ik heb op mijn Engelse weblog recent mijn eigen reacties verwijderd – omdat ik niets vriendelijks te zeggen had.
Nogmaals waarom dit relevant is: die verwijderde moderator en een aantal anderen, inclusief ondergetekende, zijn een (Engelstalig) theosofisch forum begonnen. Op dit moment is het nog besloten, maar wie uitgenodigd wil worden kan zich hier in de reacties melden.
Het probleem is eenvoudig: hoe houd je een forum levendig en interessant, maar vermijd men wat in het Engels flame wars heten: totaal uit de hand lopende ruzies, gehakketak…?
Ik denk dat je met de titel de plank raak slaat hoor. Mooi thema dat je hier beschrijft. Ik denk dat aardig zijn eigenlijk helemaal niet zo aardig is als het lijkt. Door aardig te wilen kan het zomaar gebeuren dat ik mijn eigen behoeften geweld aandoe. En door aardig te zijn kan het zijn dat ik een ander waardevolle feedback ontneem over zijn/haar gedrag, ik ontneem die ander de mogelijkheid te leren. Aardig willen zijn komt naar mijn idee voort uit de behoefte aan acceptatie. En die zit soms diep. Dank voor dit thema.
En toch… mensen die geen rekening met anderen houden, zijn ook irritant en behoorlijk lastig in de omgang. Misschien zit het hem in het verschil tussen ‘aardig doen’ en ‘aardig zijn’?
Katinka,
LIEFDE IN HET UNIVERSUM IS VAN IETS HOUDEN WAAR JE NIET KUNT VANAF BLIJVEN,DAT LEEFT EN BEWEEGT.
HET IS ENKEL MET WIJSHEID DAT MEN EEUWIG LEEFT EN MET DWAASHEID LIJKT HET LANGER.
Katinka,
Ik ben een onnoemelijke universele kosmische denker van de werkelijkheid waarin de illusie zit.IK HOU VAN NIETS EN NIEMENDAL.Toch kan ik liefde geven…VROUWTJES BLOEMEN (reuze ruikers)GEVEN.(dat doe ik in mijn stad,ze mogen zelfs gehuwd zijn het komt van ARMAND)Aardig zijn kent geen nadelen .Desnoods doe je het met halve waarheden en dikke vette leugens.Hoe WIJS moet eigenlijk wel zijn.
Groetjes Armand Vanbiervliet
Op jou niveau van bewustzijn heb je gelijk. Als jij het zo ziet dan is dat jou waarheid. Jou waarheid is jou wereld. Onze vijf zintuigen zijn beperkt. Geef jezelf eens de tijd om je echte zelf te vinden, die voorbij deze kwesties gaan.
Hier nog een mooi gedicht van Kahlil Gibran, wat ik wel passend vind:
Vier kikkers zaten op een houtblok dat vlak langs de oever in een rivier dreef.
Plotseling werd het blok door de stroom gegrepen en langzaam meegesleurd.
De kikkers waren verrukt en volkomen geabsorbeerd, want zij hadden nog nooit gevaren.
Tenslotte sprak de eerste kikker, en zei: ‘Dit is werkelijk een zeer wonderlijk blok.
Het beweegt alsof het leeft.
Nooit hebben wij eerder van een dergelijk blok gehoord’.
Toen sprak de tweede kikker, en zei: ‘Nee, mijn vriend, het blok is net als andere blokken, het beweegt niet.
Het is de rivier die naar de zee wandelt, en ons en het blok met zich mee draagt’.
En de derde kikker sprak, en zei: ‘Het is noch het blok noch het water dat beweegt.
De beweging is in ons denken. Want zonder het denken beweegt er niets’.
En de drie kikkers begonnen te kijven over wat er nu werkelijk bewoog.
De ruzie werd al heviger en luidruchtiger, maar zij konden het niet eens worden.
Toen wendden zij zich tot de vierde kikker, die tot op dat moment aandachtig had geluisterd,
maar stil had gezwegen, en ze vroegen zijn mening.
En de vierde kikker zei, ‘Ieder van jullie heeft het bij het rechte eind, en geen heeft ongelijk.
De beweging is in het blok én in het water en óók in ons denken’.
En de drie kikkers werden zeer boos,
want geen van hen was bereid toe te geven dat zijn waarheid niet de hele waarheid was,
en dat de beide anderen niet geheel ongelijk hadden.
Toen gebeurde er iets vreemds.
De drie kikkers verenigden zich
en duwden de vierde van het blok af de rivier in.
Aardig zijn/doen is niet de boodschap die je wilt geven veranderen (verzachten), omdat je bang bent dat die boodschap misschien (te) hard over komt. Aardig zijn is eerder de eerlijke boodschap geven op een vriendelijke manier. Een eerlijke boodschap is niet altijd fijn om te horen. Een eerlijke boodschap kan altijd aardig/vriendelijk gegeven worden. Door boosheid te vermijden, zal de boodschap zelfs beter/krachtiger overkomen.
Dalai Lama: “Mijn religie is vriendelijheid.”
Je kunt altijd vriendelijk zijn. Dat wil niet zeggen dat je mensen niet de waarheid kunt zeggen.
Sterker nog: mensen hebben recht op de waarheid.
Oeps, dit is een leuk onderwerp.
Zijn we niet aardig om zelf aardig gevonden te worden?
Haha moet je de politici zien kronkelen om de gunst van het kiezersvolk te winnen. Het is nu schering en inslag.
De waarheid komt daarmee zwaar in het geding.
Ja, dit is heel grappig, en het verhaal van de kikkers is waar.
De waarheid wordt weggeduwd, want er zijn grote belangen in het spel. IK IK.