De relatie tussen karma en ziekte is controversieel. Er is een weidverbreid gevoel dat omdat ziekte niet prettig is, het ‘slecht’ karma moet zijn. Aan de andere kant is er een lange theosofische traditie dat slecht karma niet bestaat. Ik was bij aan het lezen over een verwant onderwerp deze zomer en kwam een oud Theosofisch boekje van Geoffrey Hodson tegen. Hij zegt dat ziekte een uiting is van innerlijk conflict. In de inleiding tot dit boekje zegt Oscar Kollerstrom minder genuanceerd dat ziekte een uiting is van gebrek aan harmonie. De natuur wil niet dat we ziek zijn en spirituele groei en gezondheid gaan hand in hand.
Het is voor mij wat onwerkelijk om dit allemaal te lezen aangezien de eerste grote theosofische leraar, H.P. Blavatsky, het grootste deel van haar productieve leven ziek was. Sterker nog: ze zag de dood meerdere malen onder ogen terwijl ze met haar grootste boeken bezig was. Het is dus niet verassend te lezen in de Esoterische Instructies dat:
Groffe fysieke gezondheid is een nadeel voor zienerschap (…) De overvloed aan prana [levensenergie] doet de moleculen sterk vibreren en op die manier wordt het atomische overstemd. [Atomisch wordt hier gebruikt voor het spirituele in ons. In de gewone theosofische terminologie gaat het om Atma.]
Trouwens, de grootste spirituele leraar die de theosofische beweging heeft voortgebracht, Jiddu Krishnamurti, had ook gezondheidsproblemen. De kanker waar hij op 90-jarige leeftijd aan stierf was al langer in zijn systeem. Belangrijker nog, het ‘proces’ dat hem ervan overtuigde dat hij iets te vertellen had aan de mensheid, ging gepaard met grote pijnen naast spirituele ervaringen. (bronnen)
Hoe kan dit dan gecombineerd worden met het oude idee dat fysieke gezondheid nodig is voor spirituele groei? Het is tenslotte een oud idee. Men kom alleen Boeddhistisch monnik worden als men gezond was. Ik ben geneigd te denken dat het met de verandering in levensduur van de mensheid te maken heeft. Ook zieke mensen worden tegenwoordig ouder. De gezondheidszorg en hygiene zijn de afgelopen eeuwen drastisch verbeterd, ook al is universele gezondheidszorg nog steeds een droom voor de meerderheid van de mensheid.
Toch heeft Geoffrey Hodson nog een ander punt. Innerlijke conflicten brengen inderdaad verminderde gezondheid met zich mee. Of we dat nu stress of psychosomatisch noemen, het is een ervaringsfeit. De vraag is of die innerlijke strijd betekent dat er een laag spiritueel niveau is of geen spirituele groei. We zouden allemaal wel innerlijke vrede willen hebben en ongecompliceerd willen zijn, maar het leven is duidelijk anders. Het uit balanceren van de innerlijke krachten kan een heel leven vragen. De poging daartoe is al spirituele groei, vind ik.
En hoe zit het dan met karma?
Volgens het Boeddhisme en de theosofie zijn er twee soorten mensen. Er zijn gewone mensen en mensen op het spirituele pad naar verlichting. Gewone mensen gaan steeds door met het creeren van nieuw karma. Het goede dat ze doen en ervaren wordt gecompenseerd door het slechte dat het volgende moment ontstaat. Zonder de wilskracht om werkelijk anders te zijn dan hun medemens en consequent alleen het goede te doen, wisselen egoisme en altruisme elkaar af. Hierdoor is hun karmische bestaan een gecompliceerde lappendeken.
Mensen op het pad (ingegaan in de stroom, in Boeddhistische terminologie) naar verlichting hebben een fundamenteel inzicht in de aard van de werkelijkheid gekregen. Zij realiseren zich hoe zinloos het is alleen voor je eigen goed te strijden. Deze realisatie zorgt dat ze de Bodhisattva Gelofte afleggen: om alle bewuste wezens te zegenen. Voor hen, zo zegt de theosofische traditie, zijn er nog maar zeven levens te gaan. In die zeven levens wordt alle karma gepropt die ze voor die tijd veroorzaakt hebben. Dat moet allemaal uitgewerkt worden.
Dit zorgt voor nogal moeilijke levens. Ziekte, geld problemen en innerlijke conflicten: alle fouten die in vorige levens gemaakt zijn moeten principieel onder ogen gezien worden en overwonnen. Innerlijke tegenstrijdigheid moet verwacht worden in zulke mensen. Hun toenemende wijsheid komt met de prijs dat alles dat niet wijs is in henzelf onder ogen gezien moet worden. Hoe anders kan wijsheid gecombineerd worden met compassie voor alles wat leeft?
Het zou natuurlijk netjes zijn als gezondheid en goed karma hand in hand gingen. Dat zou betekenen dat we aan de gezondheid van mensen konden zien of ze goede mensen zijn. Het is altijd fijn om mensen te kunnen labelen. Maar fijn en wijs zijn twee verschillende dingen. De innerlijke schoonheid van mensen kan niet worden gezien aan de hand van een oppervlakkige waarneming.
Bron voor Geoffrey Hodson en Oscar Kollerstrom: ‘Een occulte beschouwing van gezondheid en ziekte’ Gnosis, Amsterdam. Ongedateerd.
Je wordt met het lichaam geboren dat pat bij je zielsontwikkeling tot dat punt, je levenslessen nog te gaan in dit leven. Als je iets mankeert ligt daar een strijd aan ten grondslag, naemlijk de strijd om de oude beleving,inzicht los te laten en te transformeren of geheel te verwijderen. Zowel aan eigen lijf als bij heel mijn familie en mijn clienten genoeg meegemaakt om te kunnen zeggen dat je de innerlijke oorzaak in het energieveld moet helen om van de ziekte af te komen. Ik ben nu al jaren niet meer ziek geweest en als ik een dieper zittende zaak te pakken heb hort daar een lichamelijke uiting bij die nooit zover meer komt dat die naar een doktor gebracht moet worden.Tot laaatst mijn energetische healing van de oude banden met mijn oma, dat moest er ook in het fy-zieke lichaam uitgesneden worden.Dat grote zielen moeten lijden is verwaandheid en heeft niets met de werkelijkheid van doen.Misschien heb je zin om eens Christiane Beerlandt te bestuderen of R. Dalhke uit Duitsland, de dieper gaande versies van L. Hay.
Verwaandheid dat lijden bij het leven hoort? Goh.
Omgekeerd vind ik het problematisch om de schuld van alle ziekte bij het (gebrek aan) geestelijke ontwikkeling van die persoon te leggen.
Verwaandheid dat ‘ik lijd, dus ik ben…(een grote ziel?)’ ligt wel op de loer. Je zult de mensen de kost moeten geven die met een verwaand ‘spiitueel ego’ rondlopen vanwege zoiets als lijden en vervolgens denken dat ze verlicht zijn, omdat ze een bepaalde ervaring hebben gehad… Ben je toch snel heel arm….
Je kunt inderdaad niet alle ‘schuld’ voor ziektes bij iemands geestelijke ontwikkeling leggen. Maar enig bewustzijn over wat een specifieke ziekte in energetische of spirituele zin zou kunnen betekenen, kan wel behulpzaam zijn. Dat hoeft echter niet je genezing te betekenen, maar het zou kunnen.
Tja, zo is er altijd wat. In ’the secret’ kringen lopen mensen rond die wat trots zijn ziekte met ‘positief denken’ overwonnen te hebben en geen enkel medelijden met lijdende mensen op kunnen brengen, want het is toch hun eigen verantwoordelijkheid.
Als het idee dat het goed doorstaan van ellende een vorm is van karmische reiniging, mensen een beetje steunt in hun moeilijke leven, heb ik daar geen problemen mee.
Kortom: Ja, trots ligt op de loer, dat is altijd zo, ook bij spiritualiteit. Ja, bewustzijn van je eigen lichaam en wat je kunt doen om het beter te maken is essentieel. Maar niet alles is daarmee op te lossen, om fysieke en karmische redenen. Dat is zoals het is.
Is het verwaandheid om als actrice met borstkanker op tv te komen?
Dat kun je er niet aan zien.
Dat ligt aan de motivatie om dat te doen. Is het omdat ze zich bewust is van haar voorbeeldrol als BNer. Of is het omdat ze een publiek nodig heeft bij haar lijden. Dat maakt nogal wat uit.
Bedankt Rita, dat is precies wat ik bedoelde 🙂
Katinka,
Je mag nog de meest verlichte mens zijn op deze bol.Het lichaam is stof en daardoor ook vergankelijk.Je onderhoud je lichaam en heeft niets te maken met karma.Daar en tegen wel je bewustzijn want daar zit je karma.
Groetjes Armand
Wat een individualistisch stukje weer.
Is er iemand op het idee gekomen dat ziektes niet persoonlijk van dat individu hoeven te zijn, maar bv. het gevolg van baas bekt man af, man slaat vrouw, vrouw slaat kind?
De hogere klassen hebben meer psychische problemen, de lagere klassen meer lichamelijke problemen. Op hen worden de psychische stoornissen uitgeleefd, en dat uit zich dan, onderhevig als je bent aan je baas, niet bij de baas, maar bij zijn ondergeschikte als een lichamelijke klacht. Of onderhevig als je bent aan een hulpverlener, for that matter, dat is hetzelfde.
We zijn 1 potje met zijn allen en beinvloeden elkaar, en je kunt jezelf dan wel proberen te verbeteren of te redden, maar als je de link met het geheel niet ziet, dan kom je op deze verwarde ideeen zoals hier beschreven.
Vanaf de eerste mensen stammen we allemaal in een hele lange lijn daarvan af, en in de loop van die menselijke geschiedenis is het DNA toenemend vervormt. Wij dragen al onze voorouders in ons. Is iemand zich dat nog bewust? Pas nog is wetenschappelijk vastgesteld wat in diverse wijsheidsstromingen al zo lang bekend is, dat spanningen het DNA wijzigen. Het onstaat in het koppie. En dat wordt aan de volgende generatie doorgegeven.
Al dat zoeken naar van alles, het leven niet kunnen leven gewoon zoals het zich voordoet, is een gevolg van ingebakken vervormingen van het DNA in de loop van onze lange menselijke geschiedenis. Van gene-ratie op gene-ratie is dat steeds toegenomen.
Wij worden gestuurd door al deze vervormingen in onze genen, en van vrije wil is geen sprake. Dat heet Karma. Een wiskundeknobbel is daaarin net zo goed overgeerfde ziekte als een psychopatische moordenaar.
Het op-lossen daarvan, geen nieuw karma creeeren, is daarom bezig zijn met wat in je is en dat heet dan nu spirituele groei.
Het is geen groei, het is niet spiritueel, het is proberen je problemen en die van de generaties voor je, op te lossen, anders geef je het weer door. Dat is natuurlijk wel wat er in het groot is gebeurd, de problemen zijn opgestapeld en niet opgelost, en zo zijn we toenemend verschillend geworden en zitten we nu met die individualistische samenleving met ieder zijn eigen waarheid.
Dat heet ook in-carnatie. In het vlees, daar is die geschiedenis van het menselijk onvermogen opgeslagen. Knap he, dat men dat wist voordat er ook maar iets over dna bekend was.
’Mens ken jezelf’ zei Plato ‘en als je jezelf kent dan ken je ook het
geheim van de goden en het universum’
Reageer je hier nou ook op mij?
Dat zei Plato ja. Wou je daar iets mee zeggen?
Het geheim van Sinterklaas is dat hij niet bestaat. Dat geldt ook voor de goden.
Of eigenlijk… wat zou het leuk zijn als iemand kon vertellen wat die goden zijn.
Volgens mij… maar ik ben er nooit echt mee bezig geweest… dus ik kan alleen een beetje (krukkig) associeren, maar worden de goden in de griekse tijd gezien als de bemiddelaars tussen mens en universum, en geven dus de binding tussen mens en universum weer.
De griekse goden zijn dezelfde als onze astrologische symbolen, als religie moet het dus een variatie zijn op de veel oudere astrologie, die de werking van het universum, de planeten van ons zonnestelsel en onze plek daarin uitlegt.
Waarschijnlijk zijn trouwens alle grote religies daar een variatie op, en zie je aan de religies eigenlijk de tijdgeest, het verloop van de menselijke ontwikkeling.
In verwaterde vorm is de astrologie nu weer ìn. Men zegt nu: ik geloof niet dat ik bepaalt wordt door de sterren, maar dat is een gevolg van alleen nog rechtlijnig, of zelfs alleen nog als een vast beeld, en individueel kunnen denken, de sterren zien als oorzaak en het eigen gedrag als gevolg. Of men gelooft er wel in en gaat ermee aan de gang voor eigen gebruik, haha weer als god van zijn eigen wereldje, alsof de sterren er voor jou zijn in plaats van dat jij bestaat dankzij…
Wat er op de aarde, bv. een mens, ontstaat, bij een bepaalde sterrenstand is identiek aan de energie van dat moment in de sterrenhemel, en zo is de mens een produkt daarvan. Wat je in het groot in het universum ziet, zet zich door tot in de kleinste details, bv. dus bij die ene persoon die dan geboren wordt.
Op de een of andere manier moeten ze in de Oudheid (ver voor de griekse tijd, die nu oudheid wordt genoemd en die wij zien als onze bakermat) hebben geweten hoe die kosmische energieen in de mens vormkrijgen, wat voor een mens (en mensheid) je daardoor krijgt.
Die griekse goden met al hun emoties zijn een mooi voorbeeld van de ontwikkeling van de mensheid: het begin van het steeds emotioneler en rechtlijniger worden van het denken?
Maar ik dwaal af van het onderwerp. Zou het door de hele geschiedenis van de mensheid heen, al zo zijn geweest, dat de gepopulariseerde versie van de waarheid alle dingen weglaat die onwelgevallig zijn voor de mens? Je kunt je macht natuurlijk niet vestigen als je dingen zegt die mensen niet leuk vinden.
Als je zegt dat je de omstandigheden wel kan verbeteren, dat je een (machtige) cultuur kunt vestigen maar dat dat wel tot gevolg heeft dat je tegen de natuur ingaat, en dat de spanningen zich dus zullen ophopen en je dat ook doorgeeft aan je kinderen, en dat dat op den duur wel tot oorlog en ziektes gaat leiden, zullen ze je dan nog steunen?
Nee, je kan beter een beetje vaag babbelen over een Karma die niemand begrijpt en die door God wordt gestuurd, en dat je je dus goed moet gedragen… Zo hou je rust in de tent tot… het misgaat.