Karma en zonde …

Het is eenvoudiger voor een zondaar om naar de hemel te gaan – zo zegt het Christelijke gezegde. Maar hoe zit dat dan?

Even voor de duidelijkheid: de hemel is – zoals ik het als theosoof begrijp  – een geestestoestand (meer over devachan). De Geest heeft tussen levens door een rusttoestand en daar zal men het goede in de geest door zien gaan.

Uiteindelijk ben ik meer geïnteresseerd in wat er in dit leven gebeurt. Wat is een zondaar? In Christelijke zin is een zondaar die naar de hemel gaat iemand die zich bewust is van wat hij of zij verkeerd heeft gedaan en daar oprecht berouw over heeft. Dat berouw wordt zelfs geacht zo sterk te zijn dat men zich niet sterk genoeg acht de zonde te overwinnen zonder de steun van De Heer.

Met andere woorden: de zondaar is ook nog nederig.

Deugdelijke mensen zijn gewone mensen met een normaal leven vaak. Zij voldoen aan de sociale normen. Ze leven zoals iedereen dat doet. Waarom is het voor hen moeilijker om ‘naar de hemel te gaan’? Omdat ze niet nederig zijn. In vol besef van hun deugdzaamheid worden ze (nog zo’n klassieke Christelijke zonde) hoogmoedig ofwel arrogant. Het cliché van de brave huismoeder die trots is op haar schone ramen, haar goed studerende kinderen enz. Dit type mens houdt de maatschappij gaande – maar de hoogmoed komt ten val…

Want karma is een eerlijke wet – en berouw is meer waard dan trots. Juist handelen is belangrijk, maar juist denken en voelen ook. De zondaar die oprecht berouw heeft, en zich gesteund weet in zijn voornemen zijn leven te veranderen heeft de juiste richting in gezet. Weliswaar is er een stapel negatief karma om doorheen te komen, maar met de juiste motivatie kan dat overwonnen worden.

Maar wie denkt dat ze er al is… wie denkt alles te weten en het fantastisch te doen … hoe kan die doorgroeien? Fysiek mag het karma goed zijn, maar is het dat spiritueel ook?