Zoals beloofd de vragen die ik stelde aan Michael Mirdad, auteur van ‘You’re Not Going Crazy…You’re Just Waking Up! The Five Stages of Soul Transformation Process’ en zijn antwoorden.
1. U zegt dat bijna elk proces van leren uiteindelijk over het begrip en de ervaring van diepere niveaus van onvoorwaardelijke liefde gaat (p. 14). Hoe bedoelt u ‘onvoorwaardelijke liefde’ en hoe zou u het omschrijven?
Onvoorwaardelijke liefde betekent iedereen en alles zonder voorwaarden lief te hebben. Dit betekent liefhebben zonder aarzeling en zonder je af te vragen of iemand die liefde wel waard is. Het betekent ook respect hebben voor iedereen en alles. Het is niet het zelfde als de liefde die we vaak als mensen voelen, zoals r0mantische liefde. Wanneer we onvoorwaardelijk liefhebben, uiten we de hoogste vorm van liefde die een mens kan ervaren. Het is een uiting van Goddelijkheid die in het hart en de ziel van elk wezen bestaat – hoewel het niet in elk wezen ontwikkeld is.
2. U zegt dat er drie toestanden van denken zijn of niveaus van bewustzijn. Kan u het verschil uitleggen? En hoe vermijden we te overschatten op welk ‘niveau’ we zijn?
Er zijn grofweg drie niveaus van bewustzijn waar je doorheen gaat tijdens het proces van zieletransformatie: slachtoffer, leerling en meester. Slachtoffers staan toe dat crises hen vernietigen en zien geen lessen die van die crisis geleerd kunnen worden. Ook staan ze niet toe dat genezing ontstaat van dat wat hen in die crisis bracht. Zo’n houding van ontkenning trekt hen doorgaans steeds weer in het zelfde soort les situatie, waarin ze zich steeds weer slachtoffer zullen voelen.
Leerlingen doen hun best om te participeren in de veranderingen die het leven brengt en hun leven te verbeteren. Dit betekent dat ze hun lessen leren, zoals goede leerlingen doen, en dat betekent dat de kans groter is dat ze de brug oversteken naar de nieuwe ‘heropbouw’ fases.
Meesters zijn individuen die genoeg spiritualiteit in zichzelf hebben ontwikkeld dat ze niet meer precies leerling zijn op het pad. Meesters kunnen zo moedig zijn dat ze niet wachten op de volgende grote verandering die het leven hen toe werpt. In plaats daarvan weten ze die aspecten te herkennen die in hun leven ontmanteld moeten worden en naar een nieuw niveau van ervaring gebracht moeten worden. Meesters kiezen er voor verandering te brengen in alles wat hun hogere idealen in de weg staat.
3. U citeert diverse spirituele leraren uit Oost en West, maar de voornaamste inspiratie is ‘Een Cursus in Wonderen‘. Wat is het belangrijkste dat de Cursus u geleerd heeft?
Tja, ACIM is zeker een van de meest krachtige boeken die verkrijgbaar is en ik verwijs er naar in het ‘gekke’ boek, maar ik besteed er persoonlijk niet meer tijd aan dan aan ander soortgelijk materiaal. Desondanks, een aantal dingen die de Cursus deelt dat bijna niets anders zo helder neer zet, is het verschil tussen ego en ziel en het verschil tussen werkelijkheid en illusie.
Om het verschil tussen onze Geest, onze ziel en ons ego te zien, laat ons het menselijk lichaam als kaart nemen. Onze Geest zetelt dan in de hoogste drie chakras (in het hoofd en de nek); Ons menszijn zetelt in de laagste drie chakras (de wortel-, navel- en solar plexus chakras) en onze ziel zetelt in de overgebleven chakra: het hart, precies tussen Geest en menselijkheid. Onze Geest is de Goddelijke vonk of the ‘Ik Ben Aanwezigheid’ (I Am Presence) die in ons allen is, onaangeraakt door onze wonden en onze beperkte geloofsystemen.
Dit is de reden dat we letterlijk kunnen zeggen dat God in ons is en tegelijkertijd in de Hemel. De Hemel is in dit geval hoog in de hemelen – de hemelen die boven ons lichaam uit stijgen in de bovenste chakras. Onze ziel aan de andere kant is dat deel van ons dat gelooft dat het los kan staan van de Geest en daardoor op reis is in de ’tuin van Eden’ (in ons hart) en begonnen is aan een reis in het universum. Het idee aanvaard hebbend dat we ons van de Geest afgescheiden hebben, op reis door het universum zijn om te leren en ervaren, vervielen we (uit de paradijselijke toestand in ons hart) in een nog grotere toestand van afgescheidenheid en creëerden de wereld van onze menselijkheid, waarin onze nieuw verstevigde identiteit (ego) de teugels kreeg om te heersen en controleren wie we geloven te zijn. Het ego kiest ook wat echt en waardevol is en wat niet.
Dus, waar we nu zijn is als volgt: Geest stuurt voortdurend een liefdevol signaal uit, vragend of we niet terug zullen komen naar onze Ware Identiteit. Ons hart en ziel horen die roep en doet altijd alles om ons angst gebaseerd menszijn te overtuigen haar geloof en gehechtheden lost te laten en naar Huis te gaan. Het ego deel van onze menselijkheid verzet zich koste wat het kost, wetend dat als we in liefde opstijgen, angst (en haar bron het ego) op houdt te bestaan.
Toch ontmantelen we het ego elke keer dat we luisteren naar die hogere roep van Geest en Ziel en gezonde keuzes maken in ons leven en alles doen wat we kunnen om liefdevol en vergevend te zijn. Zo stijgen we op naar een hoger niveau van bewustzijn – steeds dichter naar onze Ware Natuur – God.
4. De drie vroege stadia (ontmantelen, leegte en desoriëntatie) klinken erg pijnlijk. Kan het proces versneld worden?
Ja, we kunnen het proces doorgaans versnellen door verantwoordelijkheid te oefenen en de lessen te leren die ons in die crisis brachten. Met andere woorden, aangezien we er zijn om te leren, hoe sneller we dat doen, en met nederigheid, des te sneller komen we aan de andere kant. Een van de gevaren is echter het niet los laten van controle. Dit is het punt dat ons het meest tegen houdt.
5. U beschrijft het doel van de vijf stadia als ‘wakker worden’. Wat bedoelt u daarmee?
De term ‘wakker worden’ kent twee niveaus. Ten eerste verwijst het naar de noodzaak om op persoonlijk niveau wakker te worden en meer actief bewust deel te nemen aan ons spirituele pad. Ten tweede verwijst het naar de noodzaak om lost te komen van de hypnotische controle die deze illusoire wereld over ons heeft. Met andere woorden: de crises in ons leven zijn letterlijk ‘wake up calls’ om ons te helpen herboren te worden als geestelijke wezens, niet slechts mensen.
6. U gebruikt het woord ‘God’ veel, maar uit die verwijzingen naar Dat, maak ik op dat u het niet over een persoonlijke God heeft. Wat is de betekenis van het woord ‘God’ in dit geval?
Zoals je zult vinden in mijn boeken en leringen zeg ik vaak dat God eerder iets is om door mensen ervaren te worden als een gevoel – zoals liefde, vrede, en vreugde, dan gezien – als een daadwerkelijk Wezen. Dus op een bepaalde manier is het helemaal niet persoonlijk, in de zin dat God niet gepersonifieerd wordt of gemaakt tot een beperkt wezen met een vorm. En toch, God is zeker persoonlijk in de zin dat het letterlijk in je hart en ziel gebracht wordt als een gevoel dat tastbaar en erg persoonlijk is.
7. Wat is de relatie tussen ons en God?
Eenvoudig gezegd is God het deel van ieder van ons dat zich onze Goddelijke Natuur herinnert. Deze Goddelijke Natuur wordt soms onze ´Ik Ben Aanwezigheid’ (‘I Am Presence) genoemd, maar welke naam je het ook geeft, het is het enige dat werkelijk bestaat en klopt voortdurend op de deur – dat wil zeggen dat het ons roept vanuit het centrum van ons bewustzijn, ons vragend wakker te worden en te herontdekken wie we werkelijk zijn.
8. Overgave speelt een belangrijke rol in uw boek. Waaraan geeft men zich over? Waarom is overgave zo belangrijk?
Overgave staat op zoveel manieren centraal. Overgave laat zien dat we open staan om te leren en bereid zijn ons ego los te laten. Overgave betekent dat we open staan om door een Bron groter dan ons beperkte zelf geleid te worden. Overgave is een essentieel ingrediënt om over de brug te stappen tussen ons oude, beperkte leven en het nieuwe leven dat op ons wacht als we Geest als onze Gids nemen.
P.S. Ik zag dat op Katinka’s blog het herbouw stadium niet helemaal begrepen is. Het voornaamste punt is niet dat we door zullen gaan naar nieuwe lessen en problemen. Het punt van het halen om over die brug te gaan naar een nieuw niveau van liefde en vertrouwen is dat wanneer we leren te functioneren op dit nieuwe niveau, we minder problemen aan trekken. Ook dat als we dan toch een crisis hebben, we in staat zijn er gemakkelijker doorheen te gaan.
Liefde en licht, Michael Mirdad
Wat gebeurt er als de ‘schil’ bewust wordt ge-identificeerd door ‘Jan met de pet’?. (Obviously the text was inspired by Blavatzky). Maar wat gebeurt er dan ? Wel dat gebeurde bij mij jaren geleden, in een jarenlang proces. Verlies je dan jouw persoonlijkheid? Nee maar… Je blijft gestoord door al die andere persoonlijkheden die dat nog steeds maar niet kunnen. Je probeert HEN op te voeden (maar dat gaat niet), je kunt ten hoogste proberen te instrueren. Je verliest je kunstmatig in het materialisme met al zijn hebbigheden om nog enigzins een ‘aards’ doel te projecteren. En je zoekt zielsgenoten, but they seem to be nowhere inside. Praten, praten, praten, preken, voorbeelden geven, jammer dat elk zijn pad tot hetzelfde bewustzijn, anders is. Het is persoonlijk. Goede site, dank je wel, danku danku danku. Johan Vancaneghem
Johan, ben jij het eens met bovenstaande?
Dit enge zinnetje:
Zo stijgen we op naar een hoger niveau van bewustzijn – steeds dichter naar onze Ware Natuur – God.
Het staat bol van die dingen op deze site. Alsof we naar iets hogers gaan. Het is allemaal wel leuk, totdat er een soortgelijke conclusie aan verbonden wordt, dat belooft dat het allemaal hoger en beter wordt.
Persoonlijk vind ik het – letterlijk- doodeng klinken, aangezien helemaal teruggaan naar de ware natuur betekent dat je doodgaat.
Dat gaat echt wel vanzelf, daar is geen ontkomen aan.
Nee, het doorzien van de illusie van het denken betekent je wordt eenzamer (ik zoek ook zielsverwanten) en meestal vast komen te zitten in een volgende illusie.
Namelijk die van het goddelijk bewustzijn, evt. het leven na de dood. Daar vecht ik hier eigenlijk tegen want, in tegenstelling tot wat Mirdad beweert, maakt hij daarbij wel god tot iets persoonlijks, iets van de mens.
Sorry, maar alles wat leeft, leeft in en bij god en is zich daarvan (onbewust) bewust en leeft en gaat dood in de volheid van de levensenergie zonder er lieve sprookjes omheen te spinnen.
Alleen de mens niet en wij leven dus, omgekeerd, in een bewust onbewustzijn.
Voor de mens is God iets hoogs omdat hij de laagste is, omdat god (het weten, het deel hebben aan het uni/versum) onbereikbaar is, niet omdat hij zelf bijna god is. Integendeel dus.
De mens denkt. Dat is het tegendeel van weten. Dat is hoe wij het niet-weten hebben gecompenseerd, en wij doen dus alles in het tegendeel.
En wij doen dus niets anders dan ons indekken tegen de harde en koude werkelijkheid van geboren worden en doodgaan in een wereld vol gevaren, denken hoe eraan te ontkomen, hoe ons te redden in ons niet-weten, en vreten onszelf en anderen daarbij leeg, en zijn steeds afgescheidener en zieker geraakt in dat proces.
Dat doen wij allemaal zonder uitzondering. Dat is de geschiedenis van de mensheid.
De geschiedenis van wie de oplossingen heeft is de beste, is de leider, die volgen wij, en zo is alles wat status heeft en geeerd en goed gevonden wordt onder de mensen het omgekeerde van wat god is.
En nu, de manier die hier wordt gebezigd, expres in eigenwaan wat men hier doet iets hogers noemen, opstijgen! naar iets wat minder beperkt is dan `slechts mensen´ vind ik dan wel walgelijk.
Wat is bezig zijn met iets dat groter is dan jezelf meer dan bezig zijn met alles om je heen? Wat is bewustzijn anders dan bewust-zijn, en dus niet een waas leggen om alles wat je niet fijn vind door op zoek te gaan naar een plek waar dat niet bestaat?
Het pad is niet voor iedereen zo verschillend, of jij zou een heel ander verhaal moeten hebben.
Je raakt in een crisis, je piekert je suf, dat gaat maar door, en hoppa, je denken faalt, je zakt er doorheen als het ware, en je komt in het weten terecht. Of liever, in de spiegel van je denken, waar alles als liefde en vrede voelt omdat het zo angstig en vol strijd is in de meeste levens. Een correctie van de natuur zal ik maar weer zeggen, omdat daar per saldo niets is in die termen.
En dat komt veel voor in deze tijd waarin we eigenlijk aan het einde van het latijn zijn.
Dat is niet omdat we klaar zijn om naar het volgende bewustzijnsniveau te gaan of dat soort taal, maar omdat het menszijn zodanig is verworden dat het op is, terug gaat naar het Al, daar waar het ooit ontstond, terug naar niets.
Emotioneel klimaat-neutraal, daar moet het op uitkomen, en dat bezorgt ons de hemel bij het dood/ of bijna doodgaan als we maar een beetje blijven ploeteren of erg pijnlijk ziek worden of zo.
Gods cadeau aan de mens, die immers is voorbestemd om te lijden of uiteindelijk in hoogmoed te vervallen, waarbij je dan weinig kans meer hebt op een vredige dood. De hel kun je ook zien, als spiegel van je hoogmoed, maar dat vertellen mensen niet zo gauw.
Vandaar de denkfout dat daar iets heel liefs en hoogs is waarvan wij niet weten en dat op ons wacht om ons te vergeven.
Nogmaals sorry voor zo´n lang verhaal, ik ben ongeduldig en kan maar zo weinig kwijt en ga dus maar even rechtdoor, én mijn man wil aan de computer. Posten dan maar.
Johan – het klinkt logischer om te proberen de ‘schillen’ te proberen te integreren. Welke pijn ligt er achter zo’n ‘schil’? Of instrueren werkt weet ik niet – in dialoog komen misschien wel.
Margje: als je zo lang schrijft ben je een stuk duidelijker.
Alle gepraat over hogere niveaus komt voort uit spirituele ervaringen waarbij zo’n toestand ervaren is. Het wordt een probleem als zo’n toestand een doel wordt. Zo van ‘dat moet ik bereiken’. Dat werkt dus niet. Misschien bedoel je dat ook wel.
Maar aan de andere kant: zulke bewustzijnstoestanden bestaan wel & daar hoef je niet fysiek dood voor te gaan. Mystici van alle tijden hebben er over geschreven. En in die bewustzijnstoestanden zit een soort patroon – van laag naar hoog, van persoonlijk naar onpersoonlijk.
Michael Mirdad’s versie daarvan is eenvoudiger dan de meeste die ik ken, maar wel heel erg praktisch toe te passen. Maar dan vooral voor mensen die er al IN zitten. Niet als iets dat moet, maar als verklaring van wat is.
Waarschijnlijk kun je beter van ‘subtielere’ niveaus spreken , dan van ‘hogere’ niveaus. Je laat immers steeds meer ballast los en wordt zodoende lichter…
Dat we vervolgens ook makkelijker door een crisis gaan, zoals Mirdad beweert, dat weet ik nog zo net niet. Redelijk oppervlakkige crisissen wel, maar niet die waar mystici als Johannes van het Kruis doorheen zijn gegaan…
Rita: Goed punt.
Mirdad is inderdaad iemand die het spirituele pad kent. Dat zie je uit wat hij zegt.
Mooie woorden en helemaal waar!
Hoe vermijden we te overschatten op welk ‘niveau’ we zijn? Je kan deze weg niet gaan met je verstand of met je persoonlijkheid. Dit overschatten wordt goed beschreven in “De stem der stilte” van Blavatsky, de hal van Lering.
Er bestaan wel andere soort “bewustzijnstoestanden”.
Maar toch, ook in Mirdad’s zgn. eenvoudige praktische versie, gaat het gewoon over het loslaten van het ego.
Overgave! dat betekent niet meer voor je eigen overleven vechten.
Iedere keer dat wij iets verzinnen om het beter te krijgen, creeëren we een nieuw monster.
Dat is in onze cultuur tot grote hoogtes gegroeid, en we voelen zelf wel dat er iets niet klopt. Vandaar dat zoveel mensen de zgn. “spiritualiteit” nu induiken. Maar ondertussen is het wel het denken wat het steeds meer heeft overgenomen en het ego… zie je overal. Ook hoe dit duiken in spiritualiteit nu vorm krijgt, draagt alle kenmerken van het ego.
Het is, hoewel in andere woorden gegoten, ieder voor zich (“ieder heeft zijn eigen waarheid, ik bemoei me niet met dingen waar ik geen invloed op heb”), een volkomen individualiteit.
Dood kan ook de dood van het ego zijn die wil overleven, die zorgt dat wij willen overleven, en hoeft daarom inderdaad niet perse een fysieke dood te zijn. Maar het voelt wel alsof je doodgaat, zo voelt alles loslaten wat je zekerheid kan bieden. Niets meer denken te weten. Dan ben je overgeleverd aan alles zoals het is.
Je kan nu denken aan de mensen in Haiti, hoe je je zou voelen als je dat meemaakte, want dat is de werkelijkheid, niet dit gefilosofeer, dit bezig zijn met ons denken
In Mirdad´s stukje heet dat het loslaten van controle wat zo moeilijk is.
Vandaar dat mensen die het moeilijk hebben, in een crisis verkeren, of arm zijn, degenen die weinig of niets te verliezen hebben en de dood in de ogen zien, meer kans maken om tot een ander bewustzijn te komen. Of dat al hebben. Of simpelweg meer openstaan voor een andere manier van denken. Of, en dat gebeurt natuurlijk meer, zolang er nog een strohalm is, voor zichzelf opkomen ten koste van alles.
De dood in de ogen ziend… hier zie je vnl. uiterlijk vertoon.
Want denken is beheersen, controleren, en dat is de hoofdmoot.
Vanuit dat denken ontstaan ook die diverse lagen. Eerst komt het persoonlijke voorbij, de spiegel van het gangbare denken… zo hebben mensen ervaringen van licht, liefde, en afhankelijk van waar ze in geloven zien ze beelden van heiligen, of wat dan ook.
Het beeldend vermogen van onze hersenen is een heel bijzonder ding. Woorden worden beelden, dat zie je ook al in je dromen. In die beelden gaat men geloven, zeker als men iets ziet wat fijn is.
Ben je minder persoonlijk bezig, minder gehecht aan je eigen beelden, dan kunnen er andere dingen voorbijkomen.
Maar iedere keer wil je de controle weer terughebben. Steeds het ego, het ik.
In alle zgn. lagen van bewustzijn. Steeds delen we alles in in goed en slecht, en maken op grond daarvan een keuze waar we in “geloven”, voor waar aanzien.
Ik vind Mirdad helemaal niet helder in deze. Hij ziet niet dat het STEEDS het ego is, de overlevingsdrift, die de touwtjes terugpakt, nu op die bijzondere manier die voor ons als westerse mens geldt. Die bijzondere manier waarin het ego heel groot is, het uiterlijk heel groot, omdat er zoveel daaronder ontkent moet worden, eronder gehouden moet worden.
Er is angst noch liefde in een volkomen bewustzijn, dat gepraat over vrede en liefde is een verlangen van het ego, de spiegel van onze angst en strijd.
Het is gewoon zoals het is, het is leven en doodgaan, dat moet je toch echt eerst leren omdat je anders alleen met een of andere verwachting van geluk(zaligheid) bezig bent.
De mens leeft in zwart en wit, stelt angst tegenover liefde, en door beide mee te maken wordt de mensheid, of is de mensheid, Goddelijk, deel van het universum. De mens beleeft dat zo!
Datgene wat deze kanten verbindt kan pas op den duur (misschien) ervaren worden, als beide hun kracht over het ego verliezen en de werkelijkheid ervaren kan worden zoals die is, niet in dualiteitstermen, in emotie-termen.
Maar dan is het leven toch gewoon zoals het is! De mens die daarin lijdt en ploetert en denkt en doet. Dan kan je zien en je verbazen over wat we zijn.
De mens die de Satan is omdat hij niet volgens de natuurwetten kan leven. Hij wil niet dood! Hij wil niet gegeten worden! Hij heeft een eigen wil! Hij is de koning van de natuur, god’s rechterhand, god’s brein, god’s gevallen engel.
Het gaat er toch gewoon om dat wij alles als plus of min ervaren. Want daardoor blijf je zwengelen van de ene naar de andere kant, na iedere plus komt weer een min, en dat noem je crisis. Over het algemeen moeten wij van een veel te hoog zelfbeeld naar beneden afdalen, daar komen die crisissen vandaan. Wij denken dat we ons leven kunnen, moeten, zullen bepalen.
Ondertussen zijn die emoties wel wat ons motiveert, beweegt, het wordt ook verkeerd begrepen dat als niets je meer wat doet, je egoloos zou zijn. Volgens mij heeft je ego zich dan alleen beschermd tegen emoties, tegen crisissen.
Misschien heb ik zo duidelijk gemaakt dat het de angst voor de dood is die het de mens onmogelijk maakt ‘op te stijgen’, wat bij ons eigenlijk neerkomt op afdalen.
Maar hier op deze site (en niet alleen hier natuurlijk) wordt het omgedraaid.
Steeds wegduwen wat voor ons niet fijn is en dat goed noemen, heeft uiteindelijk een enorm rijke en veilige samenleving voor ons opgeleverd. Daar bevinden wij ons in. Een wankel huis, een huis op drijfzand.
De “slechte” oorlog heeft daar een enorme rol in gespeeld, daar onze (voor)ouders toen sterk en hard zijn geworden (maar getraumatiseerd), de technologie een enorme sprong maakte en het voor ons helemaal duidelijk werd wat niet goed was en waar we voor moesten vechten. De mensenrechten! Het toppunt van IK denken.
En nu wordt oude wijsheid hier gebruikt met hetzelfde doel, om wit te maken wat zwart is.
Ons toenemende verlies van echt bewustzijn, wat progressief is gevorderd naarmate het ego-denken toenam (denk maar aan wat je aanhaalde in dat interview Katinka, de mens ging van 3, naar 2, naar 1 been om op te steunen: van cyclisch denken (3), naar rechtlijnig analyseren (2), naar denken in vaste beelden of punt-denken (1) nu).
Bewustzijn is slechts terugvinden wat verloren is gegaan, en het is dus geen wonder dat een terugvinden daarvan tot minder crisissen zou leiden. Je zou dan wat meer in harmonie met de natuur leven.
Het is alleen nu zo ver weg, dat het echt bijna niet meer kan, steeds weer vervalt in het ego-denken van nu.
Helaas, of gelukkig, degenen die nu krom bezig zijn de mensheid in leven te houden zoeken niet naar hun eigen spiritualiteit maar naar oplossingen zoals de mens altijd doet, en dus krijgen we een enorme crisis na het grootste ik-tijdperk uit de geschiedenis.
Het leven is er NU in zijn volledigheid.
Het is ook zo in de mode om te zeggen je moet leven in het nu… en dan zie je dat door dat streven mensen dat precies niet doen. Het is geen middel tegen ellende. Die ellende hebben wij inmiddels dik verdiend, dat is NU. Iedereen van ons! Iedereen heeft zijn verantwoordelijk niet genomen en meegedaan aan de welvaart die gewoonweg fijn is.
@“Over het algemeen moeten wij van een veel te hoog zelfbeeld naar beneden afdalen, daar komen die crisissen vandaan. Wij denken dat we ons leven kunnen, moeten, zullen bepalen.”
Mijn ervaring is een andere. Over het algemeen moeten we juist van een veel te klein zelfbeeld naar een ruimer beeld van ons wezen, dat wat we werkelijk zijn.
Om met Marianne Williamson te spreken:
‘Onze diepste angst is niet, dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we oneindig krachtig zijn.’
en
‘Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.’
Ik heb zo´n vermoeden dat dat zinnetje:
onze diepste angst is dat we oneindig krachtig zijn, alles te maken heeft met het nemen van verantwoordelijkheid. Echt in het nu leven met heel je hebben en houden. Dus ook met dat wat niemand bevalt. En natuurlijk is onze levensenergie op zoveel manieren geblokkeerd, zo zitten wij en de samenleving ook in elkaar.
Ik vind het een wazig citaat, die in de grond weer pretendeert te zeggen dat we een of ander hoger wezen zijn. Maar je opmerking Rita dat we een te laag zelfbeeld hebben klopt ook met mijn ervaring. Het is alleen best complex.
Volgens mij is het zo: je hebt binnenin alles ingedeeld in wat goed en fout is, of anders vertellen anderen je dat wel, en je hebt het genetisch doorgekregen (we zijn allemaal gevormd door het christendom), waardoor je dingen wegdrukt, van alles van jezelf niet wil weten. Het ook echt niet meer weet.
Maar onbewust gooi je die dingen eruit, belast je anderen ermee omdat je denkt dat het goed is wat je doet.
Er zijn duizend en één regels hoe je moet zijn, hoe je je moet gedragen, om alles in goede banen te leiden, want hoe zou het zijn als iedereen er maar werkelijk uitgooide hoe die werkelijk was!
Maar goed, dat geeft spanningen, schuld en schaamte gevoelens. En angst natuurlijk. En dat lage zelfbeeld, wat je compenseert met een te hoog zelfbeeld over wat je denkt dat je aan het doen bent.
Die mateloze westerse arrogantie komt echt niet nergens vandaan.
Ben je die angst kwijt, dan kan je alle rotdingen van jezelf en alles wat je uitvreet om je staande te houden wel aanvaarden of zien. Dan heb je een goed zelfbeeld, met het goed en het slecht, maar je wordt er echt niet ´beter´van! Nee, een kloppend zelfbeeld is wat het is en niet een oneindige kracht, haha, ik zie je al de sterren plukken!
Alleen kan je dan op den duur van alles ´oplossen´, dat is dan ook het enige wat je kan doen.
Die zgn. spiritualiteit wordt toch eigenlijk niet anders gebruikt dan als een soort therapie om je beter te gaan voelen. Heel jammer dat er altijd wordt gezegd hoe we zouden moeten zijn, en niet hoe we zijn en hoe dat zo gekomen is, want het is zo weer de zoveelste weg om aan jezelf te ontkomen. En we deden al nooit anders.
Het is angst gedreven, daarom spreekt het steeds van liefde.
Het is uit een laag zelfbeeld, daarom overdrijft het wat je zou kunnen zijn.
Margje:
@”Overgave! dat betekent niet meer voor je eigen overleven vechten.”
Inderdaad, overgave betekent je mee laten nemen door wat ‘het leven’ op je pad brengt. “Overgave betekent dat we open staan om door een Bron groter dan ons beperkte zelf geleid te worden”. zegt Mirdad. Je kunt die Bron m.i. ook ‘het leven’ noemen.
Niet je ego de boel laten verstoren, maar je ego loslaten. Waar haal je dan nog die negativiteit vandaan? Uit een laag zelfbeeld…
Mirdad: “Slachtoffers staan toe dat crises hen vernietigen en zien geen lessen die van die crisis geleerd kunnen worden.”
Dat er veel onrecht en ellende is de wereld is kan niemand ontkennen. Doch… er is meer onder de hemel dan alleen de ellende.
Als ik me beperk omdat ik nou eenmaal niet de ‘redder van deze aarde’ ben, dan is dat mijn ego. Dat ik zo mijn eigen portie ‘schade en schande’ in mijn leven heb gehad en daar mijn eigen uitweg voor gevonden heb (work in progress) dat kan niet waar zijn. Want aan ellende kun je niet ontkomen… nu niet, nooit niet…
In plaats van zo het slachtoffer te spelen, voel ik me meer thuis bij die andere categorie “Leerlingen doen hun best om te participeren in de veranderingen die het leven brengt en hun leven te verbeteren.”
OK – het is wel weer ver genoeg gegaan. Reacties op deze post die alleen maar persoonlijke aanvallen zijn, zijn zojuist verwijderd. Waar nodig heb ik de reacties zelf aangepast om nog iets van de inhoud te redden.
Ben er minder van gecharmeerd als mijn stukjes verdwijnen dan wel worden gesaneerd.
Er commentaar op leveren is een ander verhaal, maar waar dat commentaar op slaat kan ik nu niet eens meer achterhalen.
Bewustwording komt nou eenmaal niet door op je luie re… te zitten, en, ben ik met Rita eens, zit ook niet in het denken.
Zij zal proberen er iets van te leren, net als ik.
Meestal leer je als je diep in de put zit, want dan zie of voel je beter, simpelweg omdat je dan niet bezig bent succes te behalen en mee te doen in hoe wij denken dat het is.
Vandaar dat ik zo hamer op dat die wijsheid van Mirdad niet gebruikt wordt om crisissen te proberen te vermijden. Het zijn geschenken, of, zoals ik hoorde in een film Out of Afrika, “god is langsgekomen”. Het is gek hoe in onze samenleving een crisis al bijna verboden is, getuige het leger hulpverleners wat dan klaarstaat om je eruit te helpen.
Dat doen we echt steeds! Natuurlijk. Onszelf beschermen, er beter uit proberen te komen naar onze eigen of de sociale maatstaven. Ons denken, die ik-gericht is, zal dat steeds proberen, gaat steeds met verhalen aan de gang om er zelf iets aan te hebben. Denkt bovendien in een lijn van A naar B, terwijl het niet voor niets ont-wikkeling heet.
Dat blijft een blinde vlek, dat denken en wat dat inhoudt. Logisch, maar in alle gevallen is denken een uitvloeisel van Ik of Ego.
Het is super-lastig dingen uitleggen, omdat het met het denken weer wordt geïnterpreteerd.
Het “beschaafde” denken is een uitvloeisel van eeuwenlang problemen oplossen van het individuele en collectieve ik, en de problemen die met die oplossing weer werden gecreeërd en zo door. De dualiteit. Omdat we daarin denken in goed en slecht (voor ons). Millenialang (be)heersen van de natuur, ook onze natuur, zit in onze genen.
Kun je zien hoe dat wel progressief moet verlopen als het bewustzijn van een natuurlijk verloop met leven-dood niet in ons denken zit? Als wij niet ziek willen worden, dood willen gaan, en alles in het werk stellen om barricades tegen de natuur op te werpen?
Wij noemen dat vooruitgang, maar het is de dwaalweg van het denken.
Al dat overlevingstreven heeft littekens nagelaten, via het DNA overgeërfd, op individueel niveau maakt dat ons ook toenemend verschillend, maar goed, alles tezamen bepaalt hoe wij nu denken, en dienovereenkomstig, onze handelingen. De vrije wil.
Ook in het verhaal van Mirdad komt het denken voor als dat het loslaten van controle zo moeilijk is.
De uiterste consequentie van egoloosheid is , dat je je gewoon laat vermoorden als iemand dat wil, en er zullen er dus niet veel zijn die die weg willen (of kunnen?) kiezen.
Dat pad naar bewustwording is in zichzelf volgens mij dus ook niet iets rooskleurigs: je wordt eropgeduwd of niet. Op een gegeven moment kun je dan dingen als prachtig ervaren, maar ook dat is omdat je nog in het bewustwordingsproces zit.
De natuur, waar we uitkomen/deel van zijn, is emotieloos. Naar de natuur kijken helpt wat dat betreft om te ontnuchteren. Je moet bij niets uitkomen tenslotte, het plus en min van het eeuwig bewegen dat leven heet, zonder de menselijke emotie van wat je wel of niet wil of fijn vind.
Wat betreft die crisissen: als je het leven zoals het is steeds tegenhoudt, er een dam tegen opwerpt, zal de dijkdoorbraak des te groter zijn. De dam die wij collectief, als samenleving hebben opgebouwd is nu enorm, bestaat uit ontzettend veel muren, muren in ons denken, opgebouwd door de eeuwen heen, steeds als reactie op de voorgaande problemen die weer nieuwe problemen creeërden, zodat wij het zuivere leven nauwelijks of niet meer kunnen zien/ervaren.
We voelen ons nu zelfs meer dan de natuur, dat is een heel hoge dam, leugenachtig en verre van nederig, waar Mirdad het ook over heeft.
Als je het leven zoals het is over je heen laat rollen, geen onderscheid maakt tussen wat je wel of niet wil zien, zijn er natuurlijk minder grote crisissen in die zin. Je ervaart het niet als crisis, want alles hoort erbij. Je hebt geen (ego)dam opgebouwd.
Maar er blijven wel nare dingen gebeuren natuurlijk, misschien minder vanuit persoonlijk maar meer vanuit het collectief omdat je aandacht ook is verschoven van je ego naar een grotere eenheid. Je ervaart het slechts anders, niet als donderslag bij heldere hemel. Hoe bewuster, hoe meer je ziet… aankomen.
En dan nog over bewustzijn: een bewuste ervaring zetelt in je lichaam i.t.t. tot in het denken.
Bewustzijn is, denk ik toch, zuiver warnemen, bewust Zijn.
Maar het denken gaat er bij iedereen (achteraf) mee vandoor, en tja… denken is IK, de dwaalweg, de mist, de sprookjesverteller, de beeldenmaker die ook nog belast is met overgeërfde beelden, de denker die graag rechtlijnige categorieën heeft van oorzaak en gevolg, onderworpen is aan alle conditioneringen…
Dat is wat me doet lachen, zien wat dat denken ervan maakt. Die fratsen zijn echt heel grappig. Mag ik? Ik zou het graag delen!
Zeker nu ik heel in’t groot de sprookjes ook in de religieuze statements kan zien.
Er missen nog wat essentiële gegevens die dit verhaal begrijpelijker of geloofwaardiger maken, maar… misschien komen die nog ter sprake.
Ik kan jullie be- en veroordelingen van elkaar moeilijk laten staan. Dan ontspoort het tot een uitscheld partij. Bovenstaande is veel meer het soort reactie dat ik op deze blog graag zie.
Ik zie Mirdad’s verhaal niet als een manier om crises te vermijden, maar om ze te voorkomen. En om er mee om te gaan als je er middenin zit. Wat de collectieve problemen betreft: zou ‘loslaten’ van de beschermingen niet neer komen op precies dat wat Mirdad op persoonlijk niveau aan raadt?
Je bovenste reactie is voor jouw rekening.
Mensen zijn al zo snel bang dat het keurslijf alsmaar strakker wordt.
Laten we zeggen dat de onderdrukte woede in ons samenlevings-collectief tot politieke uitslagen in de peilingen leidt die mij veel zorgen baart.
Ik had het liever niet zo onderdrukt, en zeker niet zo machteloos repressief op gereageerd.
Wat betreft Mirdad, waarom is je preoccupatie crisissen voorkomen?
De meeste mensen leren het meest over het leven en zichzelf in een crisis-situatie. Toch wordt het als `slecht` ervaren, terwijl het er niet voor niets is.
Waarom die angst voor crisissen, en voor mensen die zich in zo n situatie bevinden. Zijn we niet slap met zijn allen als we dat niet aan kunnen’?
Dat laatste zinnetje moet je iets duidelijker maken want ik snap je niet. Die problemen zijn er niet van vandaag of gist-eren. Oftewel ze gisten van het verleden naar nu.
Waarom zijn er leiders en volk? Omdat die leiders nadenken… en een oplossing bedenken voor wat jij en ik willen. Daarom volgen wij ze. Daarom volg jij mensen die het hebben over individuele verantwoordelijkheid… zij denken na. Na.
Achteraf dus. Dat zet zich vast. Zo leven wij steeds in het verleden en maken al denkend de geschiedenis, gebouwd op het voorgaande. En kunnen niet in het Nu leven, omdat wij denken. Het is mooi, en uiterst triest.
Je hebt geen zeggenschap over het collectief, dus wat Mirdad er ook over zegt, de werkelijkheid van alledag zal je als een tsunami overvallen als je dat niet ziet.
Dat het hier niet tot een scheldpartij zou komen lijke me duidelijk, ook al konden de antwoorden soms heftig klinken. Dat heftige hoeft alleen maar te betekenen dat iets je na aan het hart ligt. Daar lijkt mij op zich niets mis mee. Maar, ik kan wel zeggen dat deze laatste 2 bijdragen van Margje voor mij duidelijker te begrijpen zijn dan haar heftige. Soms is het voor een ander wel handig als bijdragen wat genuanceerder geformuleerd worden.
Ik heb niet de indruk dat het Mirdad te doen is om crises te voorkomen, maar juist om als het je dan toch overkomt hoe je daar dan mee om kunt gaan, door te schetsen hoe zo’n proces verloopt. En als je door een crisis heen bent gekomen op een ‘bewuste’ manier, dan laat je het wellicht een volgende keer niet meer zover komen. Dan bouw je geen dam op.
Mirdad’s boek begint daar waar je al in een crisis bent, bij het ‘uiteenvallen’, daar waar je leven is ‘fallen to pieces’. Hij zegt niet dat een crisis slecht is, maar dat het niet pijnlijk hóeft te zijn al is dat doorgaans wel zo. Het pijnlijke zit ‘m in het gaan herkennen en accepteren dat sommige dingen in je leven niet echt waardevol of het beste voor je zijn geweest (om het zacht uit te drukken).
@Margje “De meeste mensen leren het meest over het leven en zichzelf in een crisis-situatie.”
Dat is dan misschien wel vaak zo, maar het hóeft niet tot een crisis te komen als je alerter bent. En er zijn ook mensen die zó bang zijn voor de waarheid achter hun crisis dat zij er niets van leren (geef mij maar een pilletje..). Zo’n boek als dit van Mirdad kan dan een goed hulpmiddel zijn om toch dat proces aan te gaan.
Wat Mirdad ook zegt is dat het denk-, gevoels- en bewegingscentrum moet leren optimaal samen te werken om tot een helder bewustzijn te komen.
Als jij tot dat ‘helder bewustzijn’ bent gekomen, dan beïnvloedt dat je omgeving, zonder dat je daar verder meer voor hoeft te doen dan jezelf zijn. Hoe meer mensen dus zover komen hoe meer invloed er op het collectief zal zijn.
“Je hebt geen zeggenschap over het collectief” maar kunt het dus wél beinvloeden. Waarom zou je dat niet willen en die invloed alleen aan negatieve krachten overlaten die zeggen jou te ‘beschermen’ tegen de boze buitenwereld en je zo jou je eigen verantwoordelijkheid afnemen? Boeken zoals deze van Mirdad wijzen je juist op het feit dat het tijd wordt wél je eigen verantwoordelijkheid voor je eigen leven op te nemen.
Sorry dit: Wat Mirdad ook zegt is dat het denk-, gevoels- en bewegingscentrum moet leren optimaal samen te werken om tot een helder bewustzijn te komen.
Komt van Gurdjieff en niet van Mirdad…
Waar ik een grens trek is als jullie elkaar persoonlijk gaan aanvallen. Jullie (Rita en Margje) kennen elkaar niet goed genoeg om te kunnen beoordelen hoe de ander in elkaar zit. Over onderliggende motivaties van de ander kun je al helemaal niets weten. Dat is inderdaad geen schelden, maar psychopraat kan heel makkelijk agressief worden – en online heb je geen enkele non-verbale feedback over hoe het aan komt.
Ik ben niet snel genoeg om dat soort reacties direct weg te halen, dus als jullie dagelijks reacties checken kunnen jullie nog steeds feedback over jezelf ontvangen.
Margje en Rita – jullie schrijven allebei alsof jullie het boek van Mirdad gelezen hebben. Is dat zo, of oordeel je alleen op grond van mijn samenvatting?
Mirdad verdeelt zijn aandacht tussen het directe probleem: mensen in crisis ‘you’re not going crazy, you’re just waking up‘ en het op langere termijn, voor de enkeling, voorkomen van crises. Aan dat laatste geeft hij veel minder aandacht.
Ik heb een stukje van Mirdad’s boek gelezen en nog wat meer over/van hem, onder andere op de website Grail Productions.
Verder schrijf ik hier mijn eigen ideeën naar aanleiding van wat ik gelezen of ervaren heb, en niet alleen gebaseerd op Mirdad. Maar dit blog is wel een interview met hem.
Well, Katinka, you have the power en je gebruikt het…
Nee, ik heb Mirdad niet gelezen, wel soortgelijke boeken, en er mist altijd het laatste allermoeilijkste slagje: wij bevinden ons in deze penibele situatie omdat de mens zo “bedoeld” is.
Er is niet een opgaan naar iets anders, een nieuw beter leven. Dat is hoop, illusie, en eigenlijk ook daarmee het ontlopen van verantwoordelijkheid voor nu.
Dat voel ik er steeds achter, en dat is natuurlijk ook wat denken doet, het heden uitstellen, het niet zien. Je ziet het door een denkraam, dat het ergens heen moet dat beter is dan nu.
Wat natuurlijk op zich betekent dat het nu niet goed is, maar vreemd genoeg is dat over het algemeen geen onderwerp: negatief!
Ja, dan snap ik zo wel dat er een nieuwe crisis komt, als je de oude niet wil zien, laat staan onderzoeken hoe dat zo gekomen is.
De aardse evolutie heeft ons gebaard, de homo sapiens. De denkende mens.
Hoe zijn wij denkerds geworden? In Siegfried Bok’s theorie door een evolutionair “foutje”: de verkalkte brug in de hersenen, woordzuiver, het corpus callosum. De verbinding tussen denken en weten is darmee verbroken.
In de natuur wordt de ik-drift, het overleven, gecorrigeerd door het weten in de nacht, als de hersenen de spanningen verwerken. Alle spanningen van het leven overdag vloeien dan weer weg en de nieuwe dag is even nieuw als gisteren.
Als die natuurlijke verbinding geblokkeerd is, vloeien die spanningen niet meer weg. Ze zamelen zich op, en zorgen voor veranderingen in het genetisch materiaal, leveren wat wij emoties noemen op. De pijn van die spanningen doet ons denken.
Degene met de grootste problemen denkt het hardst.
De overlevingsdrift wordt iets wat toenemend buiten zijn verbinding met de natuur komt te staan, wordt toenemend een produkt van het denken, van emoties. Het denken groeit en groeit, daarmee de illusie, de eigen menselijke ideeën in plaats van de “natuurlijke orde”.
De vraag in het interview was : hoe kunnen we pijnlijke dingen vermijden.
Jammer dat er niet gereageerd wordt op mijn stelling dat dat willen vermijden precies is waardoor er steeds crisissen ontstaan.
Tja – je hebt problemen vermijden en voorkomen. Bij herlezing zie ik echter geen vraag staan die gaat over problemen vermijden dan wel voorkomen. Wel over het vermijden van arrogantie, maar dat is toch wat anders?
Het vermijden van problemen die er al zijn is niet handig. Het vermijden (of voorkomen) van problemen die er eventueel zijn, of zouden kunnen ontstaan, is daarentegen juist een goed idee. Als je al in een kuil zit, moet je er uit komen. Als je hem aan zit komen, is het handig hem te vermijden.
Ik bedoel deze: `De drie vroege stadia (ontmantelen, leegte en desoriëntatie) klinken erg pijnlijk. Kan het proces versneld worden?`
Dit is toch een prachtig stadium.
Ontmantelen, leegte en desoriëntatie zijn het gevolg van het loslaten van overtuigingen, dingen, gedachtes waar je altijd in heb geloofd. En jij wilt het versnellen omdat je bang bent voor de pijn?
Nou goed, ik kan het niet volgen.
Waar gaat het leven dan over? Effe zonder te veel ongemakken verlicht raken?
Nee schat. Wij hebben pijn omdat we geen bewustzijn hebben. We hebben pijn omdat we ernaar verlangen en voelen dat er heel veel fout is. Pijn en wanhoop is het enige dat ons daarop wijst en ons dwingt te zoeken.
Vergeet niet, je kunt alleen vallen als je te hoog zit. Een kuil is in wezen de begane grond vanwaaruit je kunt zien hoe angst iedereen aan elkaar doet klauwen en op elkaar doet klimmen om niet te vallen of hogerop te komen.
Wat mij betreft heeft Mirdad wel gelijk in zijn onderverdeling in hoe je met een crisis om kan gaan: als slachtoffer (je leert er niets van), als leerling (je leert er wel iets van) of als meester (je anticipeert op een mogelijke crisis waardoor die crisis niet hoeft te ontstaan).
Een kuil moet je niet zomaar willen ontwijken, want op de bodem zou wel eens precies dátgene kunnen liggen wat je nodig hebt… je grootste schat…
Beste allen,
Ik heb julie reacties gelezen, Margje en Rita, en Katinka. Ik begrijp, dat ik iets gemist heb? Ik was een dikke week met vakantie, had graag aan de discussie deelgenomen. Het is nu erg veel om op te reageren. Ik weet eigenlijk niet waarom ik zou reageren, maar ik probeer het maar, zien wat er van komt.
Ik ben het in grote lijnen eens met Margje. Het denken dat zijn eigen leven heeft en dat alleen in “dood gaan” gestopt kan worden. Dat dood gaan gaat heel ver en is een pijnlijk en moeilijk proces. Steeds verzint het denken weer iets om zichzelf in stand te houden, om zich te verdedigen, om zich verongelijkt te voelen, om zich de meerdere te voelen, om alles goed te praten, … kortom om controle te houden, dus door de angst de controle te verliezen.
Las net de boeken “De scheppende Stilte” en “Zoek naar het pad” van Rohit Mehta. Deze gaan daar helemaal over.
De illusie van het denken bestaat bijvoorbeeld in het zwerven tussen tegenstellingen, bijvoorbeeld wat wij zelf goed en kwaad noemen en door alles te verbinden met het verleden en de toekomst. Maar, zoals Marga zegt: als je een illusie achter je gelaten hebt komt je in een nieuwe illusie terecht. Die moet je ook weer achter je laten. Zo gaat dat toch? En zeker de illusie dat je iets “meer” geworden bent is een gevaarlijke.
Dat zoveel mensen een spirituele weg volgen, is eigenlijk alleen een weg is om zich “beter” te voelen in de ellende van elke dag.
Ik denk dat het pad wel voor iedereen in zekere mate verschillend is. Ieder heeft een ander uitgangspositie.
Verder ben ik het eens met de opvatting dat crisissen er zijn om datgene te leren, wat we nog niet geleerd hebben. Het trachten te vermijden van crisissen is een actie van de persoonlijkheid, of het denken.
Om te praten over een hoger niveau van bewustzijn heb ik geen moeite. Je moet ergens beginnen en je leert steeds meer dat dat iets anders is dan wat je tot dan altijd dacht. “Hoger” of “Subtieler” zijn beide inadequaat om hetgeen onnoembaar is voor het alledaagse denken een naam te geven.
““Je hebt geen zeggenschap over het collectief” maar kunt het dus wél beinvloeden. Waarom zou je dat niet willen.” Dat moet je niet willen, dat gaat vanzelf, positief of negatief, ahoewel m.i. de “positieve” of bewustere houding meer invloed zal hebben.
“Nee schat. ” en “Verder tja… heel handig en verstandig, haha, hoe jij met problemen omgaat”: ieder gaat zijn eigen weg en dat is voor die persoon de juiste weg, en je kan hem daarbij helpen, maar je kan nooit bekritiseren of veroordelen. Dat doet jouw denken!
hartelijke groeten
Dankjewel, Lucas, voor deze reactie.
Ik was al moe en het gevoel vast te lopen in navelstaarderij maar bijt me nou eenmaal vast als ik ergens ben, en vind het ook moeilijk weer weg te gaan.
Jij geeft me weer moed, energie, en daar draait het tenslotte om… zonder energie geen leven.
Wat ik doe is dat denken uitlachen, en dat mag pijnlijk zijn of als oordeel voelen, maar… dat mag je bij mij ook doen.
Cabaretiers doen dat veel beter, dat geef ik grif toe! Dan kan je zo lekker lachen dat je die veroordeling kan hebben.
Wat betreft het collectief, ik was een stukje aan het bedenken voor het nieuwste onderwerp, dat erover gaat hoe wij, omgekeerd, worden beìnvloed door het collectief zonder ons daarvan bewust te zijn. De hele farmaceutische en wapenindustrie heeft zoveel macht door onze angst voor ziekte en dood en onveiligheid.
Ons bewustzijn- wat doorgaans bewustzijn wordt genoemd, het denken, waar Rafie het ook over heeft, is enorm beinvloedbaar en een vergaarbak van emoties waarop wordt ingespeeld.
De tweede wereldoorlog is bv. zo´n emotie-vol onderwerp waar zoveel aan kan worden gehangen om ons te beïnvloeden. Reken maar dat daar gebruik van wordt gemaakt, ik denk zowel bewust als onbewust.
Nou zal Rita er wel mee komen dat ik me dus als slachtoffer van dat collectief gedraag. Sorry, maar het is juist dat wij daaraan meewerken door er niet tegenin te gaan of er in te geloven, zodra het ons uitkomt.
Wij zijn er verantwoordelijk voor, zonder te weten hebben wij eraan meegewerkt. Allemaal! Als wij dat niet deden, zouden wij eerder doodgaan want de medische industrie heeft onze levensduur enorm verlengd, en de wapens hebben onze welvaart en veiligheid gewaarborgd. We zijn zo manipuleerbaar als de pest.
Dus is mijn vraag: is er ook maar éen reden om trots te zijn op je pad? Is dat niet gewoon wegkijken of navelstaren?
Blij jou moed gegeven te hebben, beste Margje.
Je lacht het denken uit. Ja dat is terecht, maar aan de andere kant is dat het enige wat we in het begin van het pad beschikbaar hebben en waar we het mee moeten doen…
Ik ben het weer met jou eens, dat het collecief ons enorm beïnvloedt. Daarom is het moeilijk als enkeling in dit geweld overeind te blijven en het pad te gaan. Het is belangrijk je op andere energie af te stemmen, die ook binnen in jezelf aanwezig is.
Ik begrijp jouw laatste vraag niet helemaal. Iederéen volgt een pad, of het nu opwaarts (is maar een woord) is of neerwaarts. Je vraagt je echter terecht af of het denken jou weer niet aan het misleiden is. Het is heel sluw in alles ombuigen naar zichzelf. Vind ik heel goed van jou!
Groetjes en we komen elkaar nog wel tegen!
Natuurlijk worden we ontzettend beïnvloed door het collectief, door mensen in de wereld die de touwtjes in handen hebben, de farmaceutische industrie en ga maar door. Dat ontken ik niet.
Waar het mij omgaat is dat je dús de verantwoordelijkheid hebt dat zelf niet te doen in de eerste plaats en pas daarna kun je enige invloed hebben op anderen. Niet meteen het collectief, dat gaat je nooit zomaar lukken. Maar door jouw ‘niet meedoen’ zet je als het goed is mensen in je directe omgeving aan het ‘denken’. Als die vervolgens hun eigen verantwoordelijkheid op gaan pakken en ook ‘niet meer meedoen’ dan beïnvloeden die weer hún omgeving etc. Dat gaat niet door met grote passen door porceleinkasten heen te jagen, dat gaat met maar hele kleine stapjes tegelijk – maar het begint wél bij jezelf. Als jij niet laat zien dat je er voor kiest om niet mee te doen, dan kun je de rest ook welgevoegelijk vergeten.
Het is altijd fijn als je medestanders kunt vinden in je strijd tegen het meedoen. Die moet je dan ook niet als tegenstanders behandelen…
Rita, ben het helemaal met je eens. Dit is een reactie op het thema “de vrije wil”?
Ach, we denken nog steeds van A naar B. Het denken doet altijd een slag te veel, vormt het om naar wat IK wil bereiken of nodig heeft.
De overgeleverde oude Wijsheid beschrijft hoe het is, hoe de cycli verlopen, en daar zitten wij midden in, wij zijn onderdeel van het kosmische proces dat in de oudheid is gezien en ons nagelaten… wij doen precies hoe het beschreven is. Het is wat het is.
Ik doe alleen nog mee met wie dat wil weten.
Lucas: dit was geen reactie op ‘de vrije wil’, maar dat had zomaar zo kunnen zijn.
Margje: We denken van A naar B, het denken kan niet anders. Wel kun je vervolgens weer van B terug gaan naar A. A zal dan wel veranderd zijn door de reis naar B. Dan ga je opnieuw op reis naar B en weer terug naar A. Net zo lang tot er geen reden meer is om op reis te gaan.
Het kan en zal allemaal best wel beschreven zijn, maar ieder moet dat toch weer voor zichzélf ontdekken. Anders beweer je hetzelfde als de gevestigde religies: omdát het ooit opgeschreven is moet je het maar op dat gezag aannemen en vooral er niet zélf over nadenken..
Wil je er zelf over nadenken en dat gaat natuurlijk op zich niet over ‘denken’, maar over processen die zich afspelen in je energie en ervaringen die je opdoet, dan kan zo’n boek als dat van Mirdad daar een goed hulpmiddel bij zijn.
Margje, bedoel je die tijdperken en rondten? We zitten nu op het dieptepunt toch, vierde tijdperk, vierde rondte. Daarna gaan we van involutie naar evolutie.
Alleen is het geen automatisch proces, of misschien wel voor de meerderheid van de mensen. Ik geloof wel dat er na Christus een mogelijkheid gecreeërd is om in zijn navolging de weg naar de Eenheid en Liefde directer te gaan, m.a.w. het hoeft geen heel lange tijd te duren, maar je kan het in het “nu” realiseren.
Het denken projecteert vanuit het verleden naar de toekomst toe, die daarom alleen een voortzetting kan zijn van het verleden, zo te zeggen een nog komend “verleden”. Daar moeten we los van komen en dat kan alleen door los te laten en in het loslaten leren we onszelf en de waarheid (of een deel daarvan) kennen.
Rita, alle grote religies zijn erop gebaseerd, genoeg stof om de rest van je leventje over na te denken. Kan je nog wat bijdragen aan de verdere materialisatie, want denken valt onder materie.
Lucas, ik weet niets van tijdperken en rondtes, maar heb wel meegekregen dat we in het hoogtepunt van materialisatie zitten (of noem het dieptepunt) en dat we daarom de kroon op god’s schepping zijn. Hebben de mensheid haar brein niet in de computer gestopt?
Wij zijn (bijna) klaar.
Hierna gaat het nog even door zonder ons, dan klapt het universum in om een nieuwe evolutie te starten.
Als je de verhalen die je kent niet vanuit IK bekijkt, of vanuit de mensheids-IK maar als grote cycli van het Leven, het leven van het HEELAL… Alles wat beweegt heet leven. Het leven is het eeuwig bewegen, en dat is in kaart gebracht om het modern te zeggen en in religies vastgelegd. Maar we hebben het altijd ten bate van het IK geinterpreteerd en zo werden het leugens.
Involutie, zoals jij dat noemt, is vanuit de Big bang waarin eerst alles nog brandde, een steeds verder gaande materialisatie. Zodra er nieuw leven ontstaat, is het weer onderweg naar de “dood”, vecht het om zo lang mogelijk in leven te blijven. Dat proces dat “vecht” voor leven, heeft fusie als gevolg, waarbij materie ontstaat want dan komt er energie vrij en kan het bewegen doorgaan.
Maar ooit houdt dat op en klapt het Universum weer in.
Er zijn natuurwetten en er bestaat geen God, geen liefde, de eenheid is hoe alles uit elkaar is geboren en aan dezelfde wetten onderhevig is.
Overal in het universum is materie ontstaan als gevolg van afkoeling.
Zo is de aarde ontstaan, en daaruit zijn wij weer ontstaan, net als een plant of een dier of een steen. Wij helpen de aarde in haar gevecht om te blijven draaien, wij helpen de aarde in haar gevecht tegen afkoeling.
Klinkt misschien heel erg gek zo als een “olifant door een porceleinkast”, maar zolang hier niemand de mens ziet als een produkt van de aardse evolutie, kan ik ook niet verder. Het is een hele lange weg terug en ergens moet je beginnen.
In het universum zijn er geen emoties, dat is puur menselijk, dat is de reden dat het voor ons bijna onmogelijk is om met elkaar te praten en iets nog helder te zien.
Maar aan het einde der tijden moet wetenschap en religie weer bij elkaar komen, en dat is NU, en ik doe een poging!
“Maar aan het einde der tijden moet wetenschap en religie weer bij elkaar komen, en dat is NU, en ik doe een poging!”
Je bent daarin niet de enige, Margje. Wetenschap en religie naderen elkaar al zeer dicht, vloeien hier en daar al in elkaar over. Niet bij bij de mainstream, dat klopt, dat zal nog wel een lange weg zijn. Maar hoe meer mensen die mainstream verlaten hoe verder we op weg zijn…
Interessante stof om over na te denken… Ik reageer hier nog op. Nu even geen tijd meer.
Margja, ja, we zitten volgens die teksten nu in het dieptepunt van materialisatie. En we kunnen computers een heleboel laten doen, al ons hersendenken erin stoppen, maar het denken is toch iets meer of zou iets meer moeten zijn; Het is een spiegel, het is een scheppingsproces. De spiegel is dof geworden en we kunnen alleen nog sterfelijke dingen scheppen. Het denken zoals wij dat nu zien, beperkt zich bijna helemaal tot hersenwerkzaamheid. Maar het is bedoeld meer te zijn. Wat het nu is, het scheppen van de illusie van een ik en al wat daarmee te maken heeft en dat het ons niet verder kan brengen, maar vooral maar hindert, daar zijn wij het, denk ik, wel helemaal met elkaar over eens.
“Hierna gaat het nog even door zonder ons, dan klapt het universum in om een nieuwe evolutie te starten.”: ik zeg niet dat het niet waar zou kunnen zijn, maar waarop baseer je dit? Dat zou ik graag weten.
Ik hou in het algemeen niet van zaken, die zouden kunnen gebeuren in de toekomst. Dat kunnen we toch niet overzien. Dat is speculatie, die vaak niet uitkomt.
De theorieën over diverse universa komen inderdaad op in de natuurkunde, en ons heelal zou slechts 1 van de miljarden heelallen zijn, maar ik zou eerder zeggen dat een universum niet zomaar in een paar jaren tijd in elkaar kan klappen, maar dat daar miljoenen jaren overheen gaan. De wetten van de natuurkunde, zoals die nu bekend zijn, staan niet anders toe.
Maar natuurlijk zien we onze wereld niet echt zoals hij is.
De processen van fusie in de sterren duurt nog wel enige miljoenen jaren. Een ander, veel belangrijker punt zijn de ontdekte zwarte materie en zwarte energie. Maar wat deze precies zijn daar is de wetenschap nog niet achter.
“Er zijn natuurwetten en er bestaat geen God, geen liefde, de eenheid is hoe alles uit elkaar is geboren en aan dezelfde wetten onderhevig is”: zeggen de religies dat?
“Zo is de aarde ontstaan, en daaruit zijn wij weer ontstaan, net als een plant of een dier of een steen.”: waarom zou dat niet zo zijn? Mijn zienswijze is dat daar echter iets aan toe gevoegd moet worden: dit alles heeft een zin. De zin is evolutie, bewustzijn. Wij zijn gevallen Goden en in een menselijke vorm is (niet altijd) een overblijfsel van dat Goddelijke als Vonk aanwezig en dit wacht op een ontwaken. Daar moet de persoonlijkheid zich aan opofferen. Wij moeten naar onze persoonlijkheid, of denken, sterven om weer levend te worden, maar dan echt leven
Ik heb enkele notes op mijn facebook die proberen zaken te beschrijven. Ik reageer regelmatig in Het Laatste Nieuws, op nieuwsberichten, louter om de buik van de maatschappij te bereiken. Meer kunnen we niet doen. Een gerichte site als dit, kan mensen traceren omdat dit hen uitnodigt. De meerderheid kan het misschien niet echt appreci-eren en ziet het als een compensatie bij gebrek aan godsdienst om zich in het spirituele te verdiepen. Ze vergeten dat de woordelijke filosofie (de bakermat van elke Godsdienst) haar oorsprong heeft in de esoterie. Doch kan men er zich de indruk niet van ontdoen dat alles slechts louter springen is van het biologische om via de zintuigelijke waarneming en geheugen met een geconditioneerde processing unit een poging tot de uitbreiding van het bewustzijn te komen. We weten dat de relativiteit uit de irrelativiteit komt, maar enkel getoetst kan worden binnen een relatief veld met een zwaartekracht, horizon, magnetisch veld en de gegroepeerd geconditioneerde definitie van het “zelf” tav “het ander”. Het is dan ook logisch dat ons mensenras er een theorie rond heeft gecre-eerd. De dimensie tijd en haar medogenloos unitaire manifestatie, gecombineerd met onze genetische complexiteit en het wanbesef dat het kunstmatige slechts een verlengstuk is van het natuurlijke, en dat dan weer een verlengstuk van het universele leidt ons tot de verscheurdheid tussen hoogmoed en ontzag voor het onbegrip tussen elk van ons en door ons gedefinieerde identiteiten. Het polaire aspect van onze deontologische visie op het dynamisch defini-eren van goed en kwaad, komt maar op 1 zaak neer. Het behoud van leven (en bestaan in het algemeen) zal altijd deontologisch als ‘goed’ worden beschouwd, het vernietigen ervan altijd ‘slecht’. Geconditioneerd door het besef van fatalisme tav het leven (enfin, eindigheid dan maar), dirigeert onze definities van VOOR en NA. Onze hoop, die ons voorstellingsvermogen geeft, leidt tot het niet aanvaarden van dat fatalistische in het levenseinde. En herdefinieert zich in de illusie van de transitie. Het ontspringen van de genetisch ge-evolueerde beperkingen zal tot zolang bij een oefening blijven, totdat we die ‘self-induced transitional phase’ VOOR ons gepresenteerd krijgen, om ze daarna analytisch verzoeken zich te laten doorzien. Ook, zoals eerder gezegd, uit de bron van relatieve wijsheid drinken, kan alleen bitter smaken, want net zoals smart, wordt ze zoeter bij het delen ervan. Vele groeten en sterkte, iedereen.
Ik hou niet van het woord ‘niveau’. Ten eerste is haar grens louter intu-itief vastgelegd. Ten tweede, denken wij enkel zo, doordat wij ooit twee zaken op elkaar hebben gezet, en de onderste het lijdend voorwerp en de bovenste het leidend voorwerp hebben genoemd. Nadat we wiskundig de 2 als 2 zijn gaan onderscheiden (maar dat kan een beer of een hond ook). Het ‘zelf’ zijn wij al gaan onderscheiden toen wij van protozoum naar ’tweecellige’ evolueerden. Dus dit onderscheid zit genetisch al dieper ingebakken, dan wiskundig redeneren, zou je zeggen. Maar IS zich onderscheiden dan geen wiskundig redeneren?! Het laatste is alleen meer basaal dan het eerste concept, maar het ene is interactief uit het andere gegroeid, en dat ostentatief… totdat wij in kunstmatigheid in staat waren met de laatste evolutie van onze hersenen, een analyse te maken van dit concept. Volgende generaties gaan dit concept dan in 1 woord noemen, omdat ze dat veel sneller zullen vatten. Tot het een vanzelfsprekendheid wordt, die moet worden hergeanalyseerd, en waaruit weer meer elementaire concepten komen, die regeneratief geprojecteerd kunnen worden zodat van een relatieve evolutie sprake kan zijn. Zelf heb ik geen kinderen (helaas, men kan niet alles hebben), maar ik weet dat 70 procent van de Europese kinderen met tandproblemen kampt omwille van de hersenevolutie die het wiggebeen de andere richting uitduwt. Internet zal nog voor een versnelling van dit proces zorgen, totdat taal danig zal evolueren, omwille van haar gebrek aan expressie. Dat zal zich eerst ‘elitair’ manifesteren, en daarna verspreiden. Ik hoop dat de geschiedenis van de toekomst daar geen oorlog voor nodig heeft…
Vrouwelijkheid, het basisgeslacht. In 1926 meldde een zekere Tesla (wetenschapper van beroep) al dat de toekomst terug naar het basisgeslacht gaat. Dit tussen twee oorlogen door ons, mannen, gecre-eerd. De A-bom en haar afgeleiden, hebben voor vrede gezorgd, o ironie (irony is in the eyes of the beholder), zolang we de traditioneel statische staten ter onzer beschikking hadden in het politieke bestel. Confucius meldde dat alles wat zich scheidt, zich verenigt, en omgekeerd. Dat is precies wat cellen doen, en ook ons hart. Contractie, extractie… . Beatmuziek was een logisch succes, het gaf ons hartritme weer. ALLES is te herleiden tot genetische conditionering. De bom kon onze vrouwen niet meer beschermen. Een babyboom na de oorlog, de pil in 1964, de proefbuisbaby in 1978, klonen in 1997, ggo’s een Pandora’s box, die tot anticiperende genetische manipulatie zal leiden om zelfbehoud, … er zit een ritme in de realiteit. Luister naar haar drum, hoor haar versnellen en lees de context van haar rijmen. Je zult haar begrijpen, je zult kunnen voorspellen, … totdat je begrijpt dat de geschiedenis zich herhaalt omdat de aard van de mens dezelfde blijft in een herdefinieerde context. Selectiviteit in observatie wordt een vanzelfsprekendheid, totdat je verstart in de regels die je zelf hebt geschreven, en niet de vloeibaarheid meer hebt om het statische in je hersenen te herdefini-eren. Dan begrijp je dat je oud wordt. Dat je beter het zelfbehoud had om te luisteren naar het ritme van je eigen leven ipv dit van de wereld. In die fase ben ik, en nu maar krampachtig niet verbitterd raken… . Wel, wees gerust, ik probeer niet krampachtig, dit door de natuurlijke kunstmatigheid van het loslaten.
Zwarte gaten, zijn sterk roterende zwarte materie, volgens de huidige deskundigen. Het is natuurlijk moeilijk met hersens een analyse te maken als de oorsprong en intrensieke materie van die hersens inherent zijn aan het universum die ze analyseren. Je zou bijna een bewustzijn in het meest definieerbare tegengestelde universum moeten zijn om het andere eind van die realiteit aan het ontdekken zijn, en dan de onze waar te nemen, te kunnen communiceren met al de binnen onze waarnemingsvelden ontstane “bewustzijns” en dan een beter perspectief te krijgen op de gezamenlijke waarnemingen en hun te onderscheiden realiteiten. Natuurlijk zou je alle tussenliggende schakeringen van bewustzijn in de betreffende universa en hun schakeringen in uitersten met de hun gepaardgaande manieren van tijdsbesef uitsluiten. En dat enkel van de universa die ueberhaupt een simulaire tijdscomponent ervaren, want ook alle alternatieven voor temporaire realiteitservaring zouden daaruit weer worden gefilterd. Daarmee is slechts een fractie van het potentieel aan te exploreren alternatieve universa beschreven. Helaas, nostra culpa (of hoe je het ook bekijkt).
Lucas, die informatie komt van een man die heeft Siegfried Bok.
Hij schreef honderden verhalen, hij leeft nog als het goed is maar is ermee gestopt.
Ik probeer eigenlijk alleen wat hij zegt zelf te verwoorden, heeft mij twee jaar gekost voordat het een beetje landde maar ik vind het nog steeds allemaal even mooi.
Ondanks, of misschien ook dankzij, het gebrek aan hoop. Het leek me niet dat iets als de waarheid in ons voordeel kon zijn. Heb me altijd gestoord aan hoe iedereen je altijd wel een of andere wortel voor houdt. Ik heb mijn eigen wortel, toch?
Hahaha Johan, wat fantastisch! En ik maar proberen in taal te schrijven die iedereen snapt.
Maar ge bent zeker Belgisch, die kunnen een stuk sappiger vertellen dan wij dorre Hollanders.
Ik vind het prachtig, maar kan het lang niet altijd volgen.
Die site van Siegfried is volgens mij ook wel wat voor jou, heel veel van die onderwerpen komen daarin voor, maar dan wel in meer begrijpelijke taal…
Ik ging uit mijn dak hoe alles daar samenkomt.
Maar oók de vlucht in de spiritus ten bate van het ego waardoor onze werkelijkheid… ja, ook die materiele, `relatieve` werkelijkheid wordt niet gezien zoals het is achter de schermen, waardoor de buik zoals jij dat noemt, wij, van alle kanten voor de gek wordt gehouden. Omdat wij zo graag…
Op Nederlandse TV Tegenlicht van afgelopen maandag een doorkijkje. Ook leuk om voor crisis persoonlijke crisis in te vullen en zien hoe er mee omgegaan wordt, afgedekt wordt waardoor het erger wordt.
Het is rondjes maken door al die onderwerpen tot je duizelig wordt en het verband gaat zien, langzaam/langzaam aan.
Wat betreft die vrouwelijkheid, stond er in het Maria Evangelie toen Maria Magdalena tegen Jezus klaagde dat de mannen haar niet serieus namen: wees gerust, ik zal u leiden en u tot man maken.
Zien wij dat niet nu? En dan te bedenken dat ik als feministe fanatiek heb meegevochten om dat te bereiken! De vrije wil… totaal onderhevig aan de kosmische wetmatigheden. How stupid we are.
Maar ook een heel interessant én pijnlijk onderwerp.
Ach ja Siegfried Bok….. Ging dit blog niet over ene Michael Mirdad??
Er staat inderdaad ‘Belg’ op mijn pas, ja… de helaasheid der… jeweetwel. Mijn lerares, indertijd, woonde in Nederland. Lieve Raman. Mijn ‘mentor’, ‘mentir’ is liegen, en dat scheelt maar een letter. ‘Degene die u de illusie voorliegt om de waarheid te vinden’. Zou men kunnen zeggen. En in jouw jonge jaren, heb je dat zeker nodig!! Vergeet dat niet. 2 geesten animeren elkaar beter, dan dat 1 geest dat ooit beter alleen zou kunnen. Vergeet niet dat hoop een belangrijke rol in het leven speelt, voor zolang men de onzekerheid heeft over zijn stervensmoment. Bij het ouder worden is het berusten evenveel van belang bij de capaciteit van het relativeren, als dat de luxe bijdraagt die een verkorte tijdsprojectie tot de dood met zich meebrengt. En dat mensen die terug willen in de tijd, best eerst eens leren de natuurwetten om te keren (we wish), of te omzeilen (en dan blaast dat zich ‘in da face’ terug). Ik lees daar allerlei verhalen over, maar zelf denk ik dat wij daar zeer onwaarschijnlijk in zullen slagen. Many beg to differ. Enfin… denkers genoeg op deze wereld…. euh… zo denk ik, of niet?! Doei,beste keyboard kindertjes. Ja, je raadt het, ik was een kindje die in ’76 op de Nederlandse KRO naar fabeltjeskrant staarde.
Hahaha.
Beste Johan, jouw landgenoot ook van “het godverdomse leven op de godverdomse bol”. Een boek als een muziekstuk. Heerlijk.
Ja, hoop doet leven zegt men. Maar ik prikte al jong die illusie door, misschien was hoop bij mij wel erg in plaats van echt leven gekomen en voor mij sloeg hoop het leven weer dood. Alsof we al niet genoeg in de mist leefden.
Het is hoop, vooral hoop, wat de mensheid tot hier heeft gebracht denk ik , de hoop dat “alles zal reg kom” , al is het na de dood, en wat mij ook door de moeilijkste momenten heeft gedragen.
Of was het iets anders… vertrouwen? Het vertrouwen dat alles goed is, zoals het is. Als mensen lijden, dan hoort dat zo, punt uit.
De “markt van welzijn en geluk” is misschien wel het domste en hoogmoedigste wat we ooit gedaan hebben.
Dat is zoiets als : ‘goed en kwaad’. Dat zijn louter interpretaties vanuit een bepaalde relatieve (hier ben ik weer) standpunten. ‘Vertrouwen’ is het beeld leren cree-eren zonder de materi-ele controle erbij te hoeven. Bij vertrouwen is de consequentie minstens even belangrijk. Iets wat je niet deert vraagt geen energie om tot vertrouwen te komen. Vertrouwen als gewoonte tav een bepaald persoon of object, bvb : “mijn Corollaatje laat mij nooit in de steek, met een Fiat zou dat anders geweest zijn…”, is belangrijk bij marktinterpretaties. Hoelang moet die vlieger niet meer opgaan, voordat dit (voor)oordeel niet meer waar wordt?! En als je 4 mensen kent, waarvan 3 problemen hebben met hun Toyota Corolla heeft het minder invloed, als dat jijzelf problemen zou hebben met jouw Corolla. Als je daartegen 4 mensen kent zonder problemen met bvb een Fiat, zul je sneller geneigd zijn dit als ’toeval’ of ‘geluk’ te bestempelen. Of gewoon te vragen “Hoeveel gebruiken ze dat ding dan?”. Want ook bij die andere 3 met hun probleemCorolla, zul je weer de vraag stellen “HOE gebruiken ze die dan?”. Ik heb wel een vraag : “Toeval” is situatie A en situatie B die in evenredigheid interreageren, maar wat voor een essentieel ‘onderdeel’ ben ik hier vergeten te vermelden ?
Het is vertrouwen in het leven Johan, niet in iets of iemand,
Of het nou goed of slecht brengt.
De simpelen zijn zalig van geest!.
De markt van welzijn en geluk… Het is weer het relatieve `goed` promoten en daar komt een hoop `kwaad` van. It is what it is!
Op jouw vraag kan ik niet antwoorden, want met auto´s heb ik zo weinig dat ik er mijn aandacht niet bij kan houden.
Lees “Op zoek naar het wonderbaarlijke” van meneer Ouspensky over de leer van G. Gurdjieff.