Een van de meest voorkomende vormen van spirituele en psychologische raad is: ‘dat waar je je aan ergert in anderen is een spiegel voor waar je in jezelf naar moet kijken’. Ik dacht, laat ik daar eens wat dieper op in gaan, vandaag.
Zoals bij de meeste cliche’s, denk ik dat ook hier wel wat in zit: dat wat ons in anderen ergert, zegt iets over onszelf. Ik denk alleen dat het te simpel is om te denken dat het altijd iets is dat we zelf ook hebben dat ons ergert. Als ik me erger aan iemand die op het laatste moment afspraken af zegt, betekent dat niet automatisch dat ik dat zelf ook vaak doe. Het betekent eerder, in mijn geval, dat ik van structuur en duidelijkheid hou. En over die ander kan het ook van alles zeggen. Die persoon kan bijvoorbeeld erg aan haar vrijheid gehecht zijn, of een aversie tegen verantwoordelijkheid hebben, of gewoon slecht kunnen plannen.
Met steeds minder vast liggende sociale normen, is het steeds minder vanzelfsprekend dat mensen zich gedragen naar wat wij ‘normaal’ vinden. De sociale kringen waarin we ons begeven en de praktische omstandigheden in ons leven maken vaak meer uit dan sociale druk.
In mijn voorbeeld over plannen bijvoorbeeld maakt het nogal uit of je een volle agenda hebt, of erg flexibel kunt zijn. Dat zijn praktische beperkingen. Waar het om gaat is hoe je emotioneel met zulke beperkingen om gaat. Erger je je, of laat je het makkelijk los? Die emotionele factor is het punt.
Verschillen in stijl kunnen moeilijk zijn om mee om te gaan. De makkelijkste oplossing is, natuurlijk, om mensen dan maar los te laten. De vraag is natuurlijk of dat een te grote prijs is om te betalen. In veel gevallen is het verstandiger om gewoon te leren leven met de kleine ergernissen van het dagelijks bestaan. Als het voor jou een belangrijk punt is, is heldere communicatie van belang. Dan kun je met die ander uit zoeken hoe jullie er in staan. Misschien kan die ander zich aanpassen, afspraken wel van te voren vastleggen bijvoorbeeld.
Uiteindelijk is het belangrijk om ‘niet op alle slakken zout te leggen’ en alleen een punt van dingen te maken die je echt essentieel vindt. Misschien is het een vorm van wijsheid om niet te veel dingen essentieel te vinden… Of is dat de simpel?
Quote “‘Misschien kan die ander zich aanpassen’”
Waar je je aan ergert bij een ander zegt iets over jezelf. Dat hoeft inderdaad niet te zeggen dat jij hetzelfde gedrag vertoont. Wat het vaak wel zegt, dat het over iets gaat dat je van jezelf (nog) niet hebt geaccepteerd.
Zoals bij het voorbeeld over die afgezegde afspraak. Waaróm vind je dat zo vervelend, bijvoorbeeld? Waarom vind je structuur zo belangrijk?
Dat zegt iets over jou, hoe jij met afspraken omgaat.
Wellicht ben je ooit een afspraak wel nagekomen die je eigenlijk had willen afzeggen. Je hebt die toch door laten gaan, maar baalde wel de hele tijd dat die afspraak duurde.
Zo’n ervaring kan er dan voor zorgen, dat jij een ander gevoelsmatig het recht ontzegt een afspraak wel af te zeggen. Want jij had dat immers in het verleden, tegen je zin, niet gedaan.
Je kunt je ook afgewezen voelen omdat de ander kennelijk iets anders belangrijker vindt dan die afspraak met jou.
Op zo’n manier word je dus wel degelijk een spiegel voorgehouden door iets in de ander waar jij je aan ergert. Het is soms even zoeken, graven in jezelf, om er achter te komen wát je nu precies in die spiegel wordt getoond….
Het kan natuurlijk ook gewoon het gevoel zijn dat je niet van die ander op aan kunt.
Ja dat kan, maar dat is jouw gevoel.
Hoe je daar verder mee omgaat zegt dus iets over jou en niets over de ander
Ik weet niet hoor. Om samen te kunnen werken moet je van elkaar op aan kunnen. Als de ander het regelmatig af laat weten, moet ik daar iets mee. En dan heb ik alle recht (zelfs de plicht?) om de ander te laten weten dat ik er last van heb.
Mijn ergernis is mijn zaak, maar het is niet logisch om het er bij te laten zitten. Wat je er concreet aan kunt doen hangt natuurlijk af van het type relatie, maar doen alsof het alleen bij mij ligt lijkt me niet redelijk.
Ik beweer ook niet dat je het ‘erbij moet laten zitten’. Dat zou ik niet doen. Je moet duidelijk zijn en de ander laten weten hoe jij er in staat en wat je wel en niet accepteert.
Mij ging het hier alleen om het feit dat de ergenis die je hebt over de handelswijze van een ander, iets is waar je naar moet kijken bij jezelf. Niet om die ander vrij te pleiten, maar om jezelf beter te leren kennen.
Vraag je altijd af ‘Waarom voel ik het zo?’. Dat kan je namelijk iets voor jezelf opleveren.
Maar geef tegelijkertijd wel aan de ander aan dat dit gedrag niet kan in een samenwerking. En zoek daar als het even kan ook samen een oplossing voor. Inderdaad heb je min of meer de plicht de ander te laten weten dat jij er last van hebt. Wie weet (kleine kans, maar toch) had die ander daar nog nooit bij stilgestaan dát jij last van zijn of haar gedrag had…
Het is waarschijnlijk niet zwart-wit. De ene keer is het handig om erg veel structuur te hebben, de andere keer is flexibiliteit en loslaten handiger.
Als je een voorkeur hebt voor structuur en duidelijkheid ben je waarschijnlijk allergisch voor mensen met een laissez-faire houding. Toch kun je van hen veel leren, want het draait immers om het vinden van balans. Wie is er nou altijd gestructureerd? Wie komt er nou nooit afspraken na? Het draait om de woorden altijd en nooit; ze zijn gevaarlijk. Ik geloof dat iedereen eigenschappen bezit die weliswaar tegenover elkaar liggen maar elkaar daardoor nog niet uitsluiten.
Ik ben het met Rita eens dat je zou kunnen onderzoeken of je de onderliggende redenen van je afkeer van het afzeggen van afspraken kunt omdraaien. Kortom: wanneer is het voor jou handig of zinnig om te laat te komen of een afspraak niet na te komen? Nooit? Daar geloof ik dan dus niet in.
Natuurlijk kom ik weleens te laat. En natuurlijk is het weleens handig om te laat te komen. Sterker nog: mensen die vaak te laat komen laten daarmee hun eigen belang voor gaan, want het is veel handiger om te laat te komen dan om de eerste te zijn die ergens aan komt. Dan moet je alleen maar wachten. Op tijd komen doe je dan ook niet uit eigenbelang, maar omdat je rekening houdt met de ander. Het is volkomen redelijk dat er soms dingen tussenkomen. Je ergeren aan iemand die in de file staat is onredelijk: dat valt niet (altijd) te voorzien. Als het een patroon wordt, dan wordt het redelijk om het die persoon aan te rekenen – of je je nu ergert of niet.
De aanleiding voor deze post was dat het weliswaar belangrijk is om in jezelf te kijken, maar dat het ook belangrijk is om aan te geven wat je van mensen verwacht. Mensen kunnen nu eenmaal meestal geen gedachten lezen.
Verder kan het idee dat de ergernis van de ander bij de ander ligt makkelijk een excuus worden om helemaal geen rekening met anderen te houden.
In een recent geval van ergernis heb ik die bedwongen door gewoon zelf ander gedrag te vertonen. Als je niet op de ander kunt rekenen, dan doe je het toch gewoon niet samen?
Wat ik uit ervaring heb geleerd is dat nadat ik zo’n onderliggende reden had ontdekt en dat deel van mezelf had geaccepteerd, ik die ergenis in de buitenwereld niet meer tegenkwam.
Het gaat er eigenlijk ook niet om dat je iets in jezelf moet veranderen, maar dat je die ergenis van jezelf accepteert. Je hebt er namelijk alleen jezelf mee als je je blijft ergeren.
🙂 bedankt voor je bijdrages, Rita en Patrick – al met al is het onderwerp zo goed uitgewerkt denk ik.
Hallo Allen, ik surf eens mee op de menselijke golven van emotie en gevoel, waar de geest ook bij hoort natuurlijk.
Ik lees een zeer duidelijk onderwerp” aanpassen!
Zou hier op mijn eigen wijze op willen reageren, wie weet een openening voor een andere ingang.
1 voorbeeld: je wordt als kind geboren bij ouders die vooral gefocust zijn op financiele vooruitgang, liefde geven in de vorm van opvoeding, liefde delen met elkaar zonder vriendenkring, de buitenwereld als lastig en pijnlijk ervaren. atheisme door kerkelijke indoctrinatie verkozen.
De ervaringen die zijn opgedaan in het jonge leven en de keuzes die erop volgen, zijn vaak een uitreksel van de weerspiegeling van de ouders.
Ik denk dat wij daar als liefdevol groeiend mens eerst eens naar moeten kijken, want wij zijn aards en moeten verkeerde keuzes als goed leren zien.
Wat je ook aan keuzes hebt, want elke situatie is anders, maar maak ze!
Ik heb mijn kinderen totaal anders opgevoed ,was een bewuste keuze, ze hebben geleden onder mijn scheiding, en mijn verdriet.
Heb geen aapassingen laten zien maar probeerde te levelen met mijn kinderen.
Door er sterk uit te komen en eerlijk en open te laten zien en voelen hoe belangrijk zij zijn voor mij, hen elke dag omarmen en vertellen dat ik blij ben dat zij bestaan, vrijheid te gunnen in hun keuzes al stond ik er niet altijd achter, een stem hebben in visies en zelfbeeld, en bovenal heel veel lachen!!!!
Jouw eigenheid nooit verlochenen, bijschaven natuurlijk maar blijf vooral mens.
Aanpassen is denk ik niet het juiste uitgangspunt, kijken wat de ander wel begrijpt dus moeite doen voor een anders denkende is naar mijn idee het fundament om liefde te blijven creeeren.
Als je dat door krijgt, heb je 3 vliegen in een klap, namelijk: je schept, je toont jouw liefde , zonder verlies van identiteit.
acceptatie kan namelijk snel in een verkeerde context gebruikt gaan worden, gemakzucht!
Acceptatie is het gulden woord maar wees altijd bewust van de andere kant.
dikke knuffel marjan
Hallo Marjan,
Mijn idee hier is juist niet aanpassen, maar je eigenheid onderzoeken. Jezelf accepteren in al je facetten.
Dat kun je doen door in jezelf te gaan wroeten, maar je kunt ook naar buiten kijken. Kijk in de spiegel van wat je terugkrijgt van anderen.
Mocht je echter iets tegenkomen wat je écht niet herkend en waar je niet mee te maken wilt hebben (onbetrouwbaarheid bv.), dan zul je je daaraan toch moeten aanpassen. Als je je kinderen vrijheid gunt in keuzes waar jij niet achter staat, dan pas je je ‘dus’ aan.